Τι είναι ο Οικουμενισμός και πως πρέπει να αντιμετωπιστεί;
Είναι μία σύνθεσις θρησκειών, φιλοσοφιών και παραδόσεων σε μια τραγελαφική ενότητα. Είναι μια δολία πλάνη, καταστρωμένη με σατανικό σχέδιο, η οποία υποστηρίζει, ότι πουθενά δεν υπάρχει η μοναδική, η απόλυτος, η ενιαία αλήθεια. Ούτε και στην Ορθοδοξία! Έτσι ο Οικουμενισμός καταντά ένα τέρας, που καταβροχθίζει τα πάντα. Καταντά ένα καμίνι, που προσπαθεί να χωνέψει και συγκεράσει όλες τις θρησκείες. Είναι ένας νεώτερος αιρετικός Συγκρητισμός, που υπόσχεται να λύσει όλα τα προβλήματα. Ο δε Θεός για τον Οίκουμενισμό, είναι ένας αόριστος θεός, που δέχεται εξ' ίσου την λατρείαν όλων των θρησκειών. Για τον Οικουμενισμόν δεν υπάρχει προσωπικός Θεός.
Ο Οικουμενισμός δεν πιστεύει τίποτε, αλλά και τίποτε δεν απορρίπτει στο ανακάτεμα και στην νέα σύνθεση της θρησκείας, την οποίαν επιδιώκει να κατασκευάσει. Δεν υπάρχουν για τον Οικουμενισμό Θρησκείες και Πατρίδες. Με τρόπο επιδέξιο και δήθεν για λόγους ειρηνικής συνεργασίας προβάλλει έμμεσα το σύνθημα: ''Κάτω τα σύνορα!'' 'Ολα λοιπόν συνθλίβονται, αφομοιώνονται και εξαφανίζονται στο αβυσσαλέο στόμα του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός είναι μια φοβερή λαίλαψ, που προετοιμάζεται να ξεθεμελιώσει, όπως φαντάζεται, την ''Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν'' του Χριστού. Είναι άγριος τυφών των δυνάμεων του σκότους, που συγκεντρώνει την καταστροφική του μανία εναντίον κυρίως της Ορθοδοξίας, με τον σκοτεινό του πόθο να την εκμηδενίσει και να την αφανίσει.
Και τούτο, διότι γνωρίζει, ότι μόνη η Ορθοδοξία κρατεί ανόθευτη την Αλήθεια και Μόνη αυτή μπορεί να σώσει τον άνθρωπο. ''Τις πέτρες, τις πετούν στις καρυδιές, που έχουν καρύδια'', έλεγε παραστατικά ο Κολοκοτρώνης. Έτσι και ό Οικουμενισμός χτυπά την Ορθοδοξία, διότι αυτή έχει αξία, κατέχει τον θησαυρό της Αλήθειας. Αλλά, ενώ είναι τόσο τρομερά τα σχέδια του Οικουμενισμού, εν τούτοις τα κρύβει επιμελέστατα κάτω από ένα αριστοτεχνικό μανδύα αθωότητος. 'Ολα προχωρούν με μελέτη, με σύστημα, με οργάνωση. Ο Οικουμενισμός σήμερα είναι η εξέλιξις του φοβερού σχεδίου των οργάνων του Σατανά στο πιο κρίσιμο σημείο. Με τον Οικουμενισμό χτυπούν σήμερα με όλας τας δυνάμεις την Εκκλησία του Χριστού οι άσπονδοι και δόλιοι εχθροί της.
Σκοτεινές δυνάμεις και αόρατα επιτελεία έχουν συγκεντρώσει τα πυρά τους στο σκοπό αυτό. Πόλεμος γίνεται και πόλεμος μεγάλος, που δυστυχώς οι πολλοί δεν τον έχουν πάρει καν είδηση. ''Όλοι οι εχθροί του Χριστού ενωμένοι κάτω από έναν αόρατο επιτελείο, που κρύβεται πίσω από ωραίες λέξεις, σοβαροφανείς οργανισμούς και ενωτικά συνθήματα αγάπης, δουλεύουν ημέρα και νύχτα, για να αφανίσουν την αγίαν Του Εκκλησίαν, να νοθεύσουν την Αλήθεια που μας απεκάλυψε ο Θεάνθρωπος και να ματαιώσουν έτσι την σωτηρία του ανθρώπου, να βάλουν δε στην θέση του Χριστού, ως αρχηγό του κόσμου, τον διάβολο, ''ώστε αυτόν εις τον Ναόν του Θεού, ως Θεόν καθίσαι, αποδεικνύοντα εαυτόν, ότι εστί Θεός''. (Β' Θεσσ. β' 4). Αι δυνάμεις του σκότους έθεσαν τελευταίως σε ενέργεια όλα τα μέσα για να μπορέσουν να ξεθεμελιώσουν την Εκκλησία τού Χριστού.
Γενική, λοιπόν, επίθεση επιχειρούν εναντίον της Εκκλησίας εφ' όλων των μετώπων κάτω από την αθώα επωνυμία του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός με λίγα λόγια, είναι ένα καταχθόνιο παγκόσμιον Κίνημα, πολιτικόν και θρησκευτικόν, με σκοπόν την υποταγήν της ανθρωπότητος κάτω από μίαν παγκόσμιον Κυβέρνησιν... και την ένωσιν όλων των θρησκειών εις μίαν Πανθρησκείαν, ώστε να έξαφανισθεί ο Χριστιανισμός, να εξαφανισθεί η σώζουσα Ορθόδοξος πίστις και να λατρεύεται στο τέλος, αντί του αληθινού Θεού ο Σατανάς. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτό το πάθος της ενώσεως, αυτή η ασάφεια του ''Διαλόγου της αγάπης'', αυτή η τρομερή απομάκρυνσις από το δόγμα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Δεν μπορεί διαφορετικά να εξηγηθεί αυτός ο καλλιεργούμενος σήμερα κλονισμός της Πίστεως στην Παράδοση και η αθέτησις των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων.
''Αυτοί οι τρεις οργανισμοί: ''Χριστιανική Αδελφότης Νέων (Χ.Α.Ν.), Προσκοπισμός και Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), είναι έως σήμερον οι τρεις στύλοι επί των οποίων στηρίζεται ολόκληρος η Οικουμενική Κίνησις και εκ των οποίων σταθερώς συμπληρώνει τους πυρήνες των συνεργατών της, των εργατών της και γενικώς το σύνολον του λαού, το οποίον διάκειται ευμενώς προς αυτήν''.
''Εν τω Παγκοσμίω Συμβουλίω των Εκκλησιών, ως δια ταχυδακτυλουργίας έχουν συνδεθεί και ενωθεί όλαι αι βλασφημίαι, πλάναι και αντιθέσεις ολοκλήρου της πνευματικής ιστορίας της ανθρωπίνης φυλής από του Κάιν και Χαμ, μέχρι του Ιούδα του προδότου, Καρλ Μαρξ, του διαφθορέως Φρόυδ και γενικώς όλων των μικροτέρων και μεγαλυτέρων συγχρόνων βλασφήμων''. Και ποιός κρύβεται πίσω από την Οικουμενικήν Κίνησιν; Πίσω από αυτούς τους Οργανισμούς, Χ.Α.Ν., Προσκοπισμός, Π.Σ.Ε. δουλεύει η Μασωνία και στην τελευταία ανάλυση ο Διεθνής Σιωνισμός. Διότι μη ξεχνάτε, ότι δημιούργημα του Σιωνισμού είναι η Μασωνία και εκείνου το έργον υπηρετεί...
Για όσους νομίζουν, ότι αρκεί η θεωρητική άρνησις της αιρέσεως,
ενώ στην πράξιν κοινωνούν με αυτήν
μέσω του αιρετικού επισκόπου που μνημονεύουν, ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέει:
«έστω και αν αυτοί δεν καταποντίστηκαν με τους λογισμούς,
(παραμένουν δηλαδή από «μέσα τους ορθόδοξοι»!!!),
όμως με την κοινωνία της αιρέσεως
χάνονται (την κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται).
Ο ΙΕ' Ιερός Κανόνας της ΑΒ' Συνόδου επιβάλλει στους πιστούς,
κλήρο και λαό, την άμεση διακοπή της κοινωνίας και του μνημοσύνου,
του δημοσία και απ' εκκλησίας αιρετικά κηρύσσοντος προέδρου,
είτε επίσκοπος είναι αυτός, είτε ιερεύς, είτε πνευματικός ηγούμενος, γέροντας.
Ο πρόεδρος (προιστάμενος) της Εκκλησίας, της ενορίας και μικρής ομάδος Ορθοδόξων), είτε πατριάρxης είναι, είτε μητροπολίτης, είτε επίσκοπος, είτε καθηγούμενος Μοναστηρίου, είτε γέροντας συνοδίας, είτε γέροντας ενός μοναχού, είτε πνευματικός ενός πιστού, όταν κηρύσσει δημοσία γυμνή τη κεφαλή μίαν κακοδοξίαν, κατεγνωσμένην (κατεδικασμένην) υπό Συνόδου ή υπό Αγίων Πατέρων, τότε ο κλήρος και ο λαός που ποιμαίνεται απ' αυτόν, αλλά και όλοι όσοι λαμβάνουν γνώσιν των κακοδοξιών του Χριστιανοί, αποκτούν αμέσως το δικαίωμα και έχουν καθήκον από τον Ιερό Κανόνα να τον αποκηρύξουν και να απομακρυνθούν από την κοινωνίαν του, εάν θέλουν να είναι και να λέγονται Ορθόδοξοι Χριστιανοί και όχι αιρετικοί, (ως «αιρετικόν περιποιούμενoι» κατά τον άγιον Δοσίθεον των Ιεροσολύμων).
Πάνω λοιπόν από κάθε πρόεδρον έθεσαν οι Πατέρες μας τις Ιερές Γραφές, την Αγίαν Παράδοσιν της Εκκλησίας μας, τις αποφάσεις των Αγίων Συνόδων, το Σύνταγμα των Θείων Κανόνων και τους Αγίους, τους οποίους και ακολούθησαν, χωριζόμενοι της κοινωνίας του αιρετικού προέδρου και διακόπτοντες το μνημόσυνόν του.
Οι αδιάφοροι για την Αγίαν Πίστιν, οι κόλακες, οι τυχοδιώκτες και γενικώς, όλο το σύστημα των υπηρετών ενόχων σκοπιμοτήτων του αιώνος τούτου ακολουθούσαν τους λυκοποιμένες, βοηθώντας τους στο ψυχοφθόρο τους έργο (δ.π. σελ. 22). Τους αγίους όμως Πατέρες και Διδασκάλους μιμήθηκαν και οι Αγιορείτες Οσιομάρτυρες, που μαρτύρησαν επί Βέκκου του Λατινόφρονος και έγραψαν την περίφημη εκείνη επιστολή προς τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ τον Παλαιολόγον, η οποία είναι θεολογικοτάτη και πλήρης Θείων αληθειών.
Στην επιστολή αυτή, μεταξύ άλλων περιλαμβάνονταν και τα εξής: «Εμπεριέχεται δε και στον ΙΕ' Κανόνα της αγίας και μεγάλης Α' καί Β' επονομασθείσης Συνόδου, ότι, όχι μόνον ανεύθυνοι είναι, αλλά και ότι πρέπει να επαινούνται αυτοί, οι οποίοι αποσχίζονται από αυτούς που είναι προφανώς αιρετικοί και διδάσκουν δημόσια, αιρετικά διδάγματα και πριν να υπάρξει συνοδική καταδίκη τους», ακριβώς, επειδή η Ορθόδoξoς του Χριστού Eκκλησία την αναφοράν του ονόματος του αρχιερέως, κατά την τέλεσιν της αναιμάκτου θυσίας, την θεωρούσε πάντoτε συγκοινωνίαν τελείαν με τον μνημονευόμενον αρχιερέα και το φρόνημά του.
Διότι έχει γραφεί στην εξήγησιν της Θείας Λειτουργίας, ότι αναφέρει ο ιερουργών και το όνομα του αρχιερέως... και ότι είναι κοινωνός αυτού και της πίστεως και διάδοχος των Θείων μυστηρίων ... (και) ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία με μόνην την αναφοράν αυτού, έστω και αν είναι ορθόδοξος ο αναφέρων». (Δοκίμιον Ιστορικόν, Μοναχού Καλλίστου Βλαστού, σελ. 109). Aδύνατη η σωτηρία των αιρετικών και των κοινωνουντων με αυτους. Η Ορθόδοξος Εκκλησία θεωρούσε πάντοτε, ότι η αίρεσις είναι θανατηφόρος αμαρτία και τον άνθρωπον, τον μολυσμένον με την τρομερή αρρώστια της αιρέσεως, ότι είναι πνευματικά νεκρός, ξένος πρός την Θείαν Χάριν και Σωτηρίαν, σε κοινωνία με τον διάβολον και την ολέθρια συνοδία του. Αίρεσις είναι αμαρτία του νοός. Αίρεσις είναι πιο πολύ δαιμονική, παρά ή άνθρώπινη άμαρτία· είναι η κόρη του διαβόλου, η κληρονομία του, η ασέβειά του, σχεδόν ειδωλολατρεία.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας, ονομάζουν την ειδωλολατρεία ασέβεια και την αίρεσι διαφθορά. Στην ειδωλολατρεία ο διάβολος λαμβάνει την λατρείαν που οφείλεται στον Θεό από τυφλωμένους ανθρώπους, ενώ στις αιρέσεις συσσωματοποιεί την τυφλωμένη ανθρωπότητα στην κυριώτερη αμαρτία του: την βλασφημία. Εάν κανείς διαβάσει τις Πράξεις των Συνόδων με προσοχή, θα πεισθεί, ότι ο χαρακτήρας των αιρετικών είναι σατανιστικός. Διαβάζουμε για την τρομακτική τους υπόκρισιν, για την άμετρη υπερηφάνειά τους. Βλέπουμε την συμπεριφορά τους να υποκινείται από συνεχή ψέμματα. Παρατηρούμε, ότι είναι αιχμάλωτοι στα μεγαλύτερα πάθη.
Όποτε είναι δυνατόν εις αυτούς, διαπράττουν τα χειρότερα εγκλήματα και τις πιο τρομακτικές θηριωδίες. Το ασύγκριτο μίσος τους προς τα μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ιδιαιτέρως παρατηρημένο. Η αίρεσις συνοδεύεται από μία σκλήρυνσι της καρδίας, από μία φοβερά σκοτίζουσα βλάβη του νοός, από μίαν ισχυρογνώμονα επιθυμία της ψυχής να παραμένει μολυσμένη και από μία δυσκολία στη θεραπεία του προσώπου, που πάσχει από αυτή την ασθένειαν. Κάθε αίρεσις είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Η αίρεσις δεν βλασφημεί μόνον το δόγμα περί του Αγίου Πνεύματος ή την ενέργειά Του, αλλά βλασφημεί το Άγιον Πνεύμα στην ολότητά Του. Η ουσία όλων των αιρέσεων είναι η βλασφημία. Όλες οι παλαιές αιρέσεις, κάτω από διάφορες βιτρίνες, απέβλεπαν σε ένα μονάχα στόχο: Ηρνούντο την Θεότητα του Θεού Λόγου και διέστρεφον το δόγμα της ενσαρκώσεώς Του.
Οι νεώτερες αιρέσεις αποβλέπουν στην αποκήρυξιν της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος». (βλ. Άγιοι Κολλυβάδες» αριθμ. φύλου 7, σελ. 3-4 με την σχετικήν διδασκαλίαν του Αγίου Ιγναντίου Μπριαντσάνινωφ + 1867). Για την σημερινή φοβερή αίρεσιν του Οικουμενισμού είχε προφητικώς μιλήσει και ο μεγάλος στάρετς της Όπτινα, άγιος Ανατόλιος: «... Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα ενεργεί με πονηρία, με σκοπό να ελκύσει εντός της αιρέσεως, εάν ήτο δυνατόν ακόμη και τους εκλεκτούς. Δεν θα αρχίσει κατ' ευθείαν όμως να απορρίπτει τα δόγματα της Αγίας Τριάδος, την Θεότητα του Ιησού Χριστού και την αρετήν της Θεοτόκου, αλλά θα αρχίσει ανεπαισθήτως να διαστρέφει τις διδασκαλίες και τούς θεσμούς της Εκκλησίας και το πραγματικό νόημά τους, όπως μας παρεδόθησαν από τους Αγίους Πατέρες εν αγίω Πνεύματι.
Ολίγοι θα αντιληφθούν αυτές τις πανουργίες του εχθρού, εκείνοι μόνον οι πλέον πεπειραμένοι εις την πνευματικήν ζωήν. Οι αιρετικοί θα πάρουν την εξουσίαν επί της Εκκλησίας και θα τοποθετήσουν ιδικούς τους υπηρέτες παντού, οι δε πιστοί θα καταφρονούνται... Γι' αυτό παιδί μου, όταν ίδης την παράβασιν της Πατερικής Παραδόσεως και της Θείας Τάξεως, που εγκαθιδρύθη από τον ίδιον τον Θεόν, γνώριζε, ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και προς το παρόν μπορεί να αποκρύπτουν την ασέβειά τους. Ακόμη θά διαστρέφουν την αγίαν Πίστιν (Ορθοδοξίαν) ανεπαισθήτως, με σκοπό να επιτύχουν καλύτερα να παραπλανήσουν και δελεάσουν τους απείρους στα δίκτυά τους. Ο διωγμός δεν θα στρέφεται μόνον εναντίον των ποιμένων, αλλά εναντίον όλων των υπηρετών του Θεου, διότι όλοι εκείνοι που θα κυβερνώνται από την αίρεσιν, δεν θα ανέχονται την ευσέβειαν.
Να αναγνωρίζεις αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την αγάπη τους για την εξουσία. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, ενσπείροντες πανταχου έχθραν και κακίαν· γι' αυτό ο Κύριος είπεν ότι από τους καρπούς αυτών θα τους αναγνωρίζετε. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον πλησίον και είναι υπήκοοι εις την Εκκλησίαν... Οι πιστοί τότε, που δεν έχουν δείξει τίποτε άλλες αρετές, θα λάβουν στεφάνους μόνον καί μόνον, επειδή εστάθησαν στερεοί εις την πίστιν. Να φοβάσαι τον Κύριον παιδί μου. Να φοβάσαι μήπως απωλέσεις τον στέφανον, που ετοιμάσθηκε για σένα. Να φοβάσαι μην αποβληθείς παρά του Κυρίου εις το σκότος το εξώτερον και την αιώνιον κόλασιν. Στέκε ανδρείως εις την πίστιν και αν είναι αναγκαίον υπόμενε διωγμούς και άλλες θλίψεις, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου· και οι Άγιοι Μάρτυρες και Ομολογητές θα βλέπουν με χαρά τους αγώνες σου.
Όμως, αλίμονον στους μοναχούς σ' αυτές τις ημέρες, που θα είναι δεμένοι με υπάρχοντα και πλούτη, οι οποίοι ένεκεν της αγάπης της «ειρήνης» θα είναι έτοιμοι να υποταχθούν εις τους αιρετικούς. Αυτοί θα αποκοιμίζουν την συνείδησίν τους με το να λένε: «εμείς συντηρούμε και σώζουμε το μοναστήρι και ο Κύριος θα μας συγχωρήσει». Οι ταλαίπωροι και τυφλοί δεν αντιλαμβάνονται, ότι διά μέσου της αιρέσεως οι δαίμονες θα εισέρχονται στο μοναστήρι, το οποίον δεν θα είναι πλέον τότε ένα μοναστήρι, αλλά γυμνοί τοίχοι από όπου η χάρις θα αποχωρεί.
Ο Θεός είναι οπωσδήποτε ισχυρότερος από τους εχθρoύς και ποτέ δεν θα εγκαταλείψει τους υπηρέτες του. Αληθινοί Χριστιανοί θα ευρίσκονται έως τέλους του αιώνος τούτου, μόνον, που θα προτιμούν να ζουν σε απομακρυσμένους και ερημικούς τόπους. Να μην φοβάσαι τις θλίψεις, αλλά μάλλον να φοβάσαι την ολέθρια αίρεσιν, διότι αυτό είναι που μας γυμνώνει από την Θείαν Χάριν και μας χωρίζει από τον Χριστόν.
ΠΟΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΑΚΥΡΑΙ
Ποιναί, επιβαλλόμεναι υπό επισκόπου, κηρύττοντος, ''δημοσία,'' ''γυμνή τη κεφαλή'' και ''επ' εκκλησίας'', αίρεσιν ''παρά των Αγίων Συνόδων ή Πατέρων κατεγνμωσμένην'' (ΙΕ' Κανόνος ΑΒ Συνόδου), ουκ ισχύουσιν. Διο ο άγιος Κελεστίνος Ρώμης γράφει περί του αιρετικού Νεστορίου , ότι ούτος ''ουδένα ή καθελείν, ή αποκινήσαι ηδύνατο, ος, εν τω κηρύττειν τοιαύτα (αιρετικά), ασφαλώς ουχ ειστήκει'' εν τη ορθοδόξω πίστει (Μ 4, 1045). Από τότε δε ουκ ηδύνατο να επιβάλλει ποινήν καθαιρέσεως, αφορισμού κ.α. ο Νεστοριος ''αφ' ου τοιαύτα (αιρετικά) κηρύττειν ήρξατο'' αυτόθι.
Η δε τιμωρητική ''απόφασις'' του αιρεσιάρχου κατά των μη πειθομένων εις αυτόν ουδέ πρόσκαιρον ισχύν έσχεν (αυτόθι). Και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας ελέγχει τον Νεστόριον, επιστέλλων προς αυτόν: ''Κλήρον άγιον πρεσβυτέρων και διακόνων αποσυναγώγους (κακώς) εποίησας, ελέγχοντά σου την άκαιρον μανίαν, μη τα του Αρείου φρονείν''. (Μ 4, 1256). Ο Νεστόριος έδει να μετανοήσει εκ της κακοδοξίας του, και ουχί οι ελέγξαντες τούτον ως αιρετικόν να καθαιρεθώσι και αφορισθώσι παρ' αυτού, οίτινες ήσαν άξιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί (ΙΕ Κανόνος ΑΒ Συνόδου). Ιδού, διατί οι τιμωρηθέντες υπό του αιρετικού Νεστορίου, ως μη τιμωρηθέντες ελογίσθησαν παρά των Αγίων και παρέμειναν εν τη Εκκλησία, κοινωνούντες μετά των Ορθοδόξων Ιεραρχών.
Τοις δε γε των κληρικών, ήτοι (ή) λαικών, διά την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις, ή καθαιρεθείσι παρ' αυτού'', γράφει Κύριλος Αλεξανδρείας προς τους εν Κωνσταντινουπόλει, ''κοινωνούμεν ημείς'' (Μ 4, 1096). ''Ούτοι πάντες'', λέγει και Κελεστίνος Ρώμης, ''εν τη ημετέρα κοινωνία και εγένοντο (και προ της τιμωρίας των υπό του Νεστορίου) και άχρι του παρόντος εισίν (παρά την κατ' αυτών καταδικαστικήν απόφασιν του αιρετικού επισκόπου (Μ 4, 1045). ''Αποσυναγώγους ποιήσουσιν ημάς'', είπεν ο Κύριος (Ιω. ιστ' 2). Αλλά ''μη ταρασσέσθω υμών η καρδία, πιστεύετε εις τον Θεόν και εις εμέ πιστεύετε'' (Ιω. ιδ' 1).
Τα φόβητρα των αιρετικών ουδέν έστι. Διότι, εφ' όσον ''κατά άνθρωπον γίνεται ταύτα, ουδέν γίνεται'' κατά Θεόν και Εκκλησίαν (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 1029). Τουναντίον, ''οι δια την αλήθειαν και την εις Χριστόν ομολογίαν πάσχοντες τι δεινόν και υβριζόμενοι, ούτοι μάλιστα εισίν οι τιμώμενοι'' (Χρυσοστόμου PG. 59. 321), διά τους μη υποκύπτοντας τη αιρέσει, καν ποιναί παρά αιρετικών καταφέρωνται''. (Κ. Ο. 1/7/'81)
ΜΗ ΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ
Τί θέλει ο Θεός να πράξουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όταν ο επίσκοπος αυτών κηρύσσει , ''δημοσία'' και ''γυμνή τη κεφαλή επ' Εκκλησίας'' (ΙΕ' Κανόνος ΑΒ Συνόδου) αίρεσιν, ''παρά των αγίων Συνόδων ή Πατέρων κατεγνωσμένην; Εκείνο, το οποίο παραγγέλλει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας προς τους εν Κωνσταντινουπόλει, προκειμένου περί του αιρετικού Νεστορίου: ''ασπίλους'' γράφει, ''και αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι, μήτε μην ως διδασκάλω προσέχοντες, ει μένει λύκος αντί ποιμένος'' (Μ. 4, 1096). (Κ.Ο. 1/9/'81).
ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Τί ζητεί ο Θεός κι η Εκκλησία του να πράξουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί (κληρικοί και λαικοί), όταν ο επίσκοπός των δεν κηρύσσει μεν αίρεσιν, κοινωνεί όμως με κηρύσσοντες έργω και λόγω κακοδοξίαν τινά, έστω και αν τούτοι (οι κηρύσσοντες) δεν έχουν κριθεί υπό Συνόδου; Η απάντησις εις το ανωτέρω σοβαρό ερώτημα δεν δύναται ασφαλώς να είναι ολιγόλογος και απλή. Συνοπτικώς θα ηδυνάμεθα να την κλιμακώσωμεν, ως ακολούθως: Α)
Εάν η αίρεσις κηρύσσεται δι' ολίγον χρόνον (μήνας τινάς), οι πιστοί αναμένουν και παρακολουθούν εναγωνίως να ίδουν, πώς θα αντιδράσει ο επίσκοπός των, ή οι συνεπισκοποί του, ή οι επίσκοποι άλλων Ορθόδοξων Εκκλησιών. (Διότι ως μία είναι η Εκκλησία του Χριστού, παρά τας επί μέρους διοικητικάς διακρίσεις της εις πατριαρχεία και αρχιεπισκόπους, ούτω μία και η αυτή ευθύνη βαρύνει πάντας, κληρικούς και λαικούς, έναντι της κηρυττομένης κακοδοξίας ποικίλουσα μόνον ως προς την γνώσιν και τον βαθμόν εκάστου). Και αν μεν αντιδράσει ο επίσκοποπός των πατερικώς, τότε υποχρεούνται να του συμπαρασταθούν πάση δυνάμει, αναμένοντες την έκβασιν. Β)
Εάν όμως παρ' ελπίδα δεν αντιδράσει ο επίσκοπός των, αλλά οι συνεπίσκοποί του, ή έστω εις ορθόδοξος επίσκοπος, τότε υποχρεούνται να συμπαρασταθούν εις αυτόν, ελέγχοντες ούτω εμμέσως, το κατ' αρχάς, την σιωπήν του ποιμένος των, μη διακόπτοντες όμως την μετ' αυτού κοινωνίαν. Εάν, όμως οι αντιδράσεις του επισκόπου, που αγωνίζεται κατά της αιρέσεως κλιμακωθούν και καταλήξουν εις τον πρέποντα χρόνον εις την διακοπήν της κοινωνίας μετά του κακοδοξούντος (εφ' όσον εκείνος θα παρέμενε ανένδοτος εις τα κακόδοξα φρονήματά του), τότε οι πιστοί υποχρεούνται να κοινωνούν μ ό ν ο ν μετά του ανωτέρου αγωνιζόμενου επισκόπου, απομακρυνόμενοι των συνάξεων του ιδικού των, όστις δια της σιγής του ή χλιαράς αντιδράσεώς του δεν παύει να κοινωνεί μετά του αιρετικού, συμπράττων ούτω και ε ν ι σ χ ύ ω ν την κακοδοξίαν.
Ο επί του προκειμένου πατερικός λόγος είναι σαφέστατος: ''Οι μεν τέλεον περί την πίστιν εναυάγησαν, οι δε ή και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως σ υ ν ό λ λ υ ν τ α ι''. ''Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι, πάσαι αι Θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διίστασθαι''. Και συμπληροί ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης: ''Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο''.
Αι ανωτέρω αντιδράσεις του καλώς αγωνιζομένου επισκόπου δεν θα πρέπει να διακοπούν μέχρι συνοδικής καταδίκης του αιρετικού. Εν εναντία περιπτώσει, η αντίδρασίς του θα πρέπει να συνεχισθεί άχρι θανάτου, δεσμών και φυλακής, εις περίπτωσιν δηλαδή που ο κακοδοξών διαθέτει πολιτικήν ή εκκλησιαστικήν ισχύν υπέρ αυτού, ως πολλάκις τούτο συνέβη εν τη ιστορία της Εκκλησίας. Εννοείται, ότι την θέσιν του ορθοδόξως, αντιδρόντως επισκόπου δύναται να έχει κληρικός τις ή μοναχός, εφ' όσον δεν ήθελε αντιδράσει εγκαίρως ή αποτελεσματικώς ουδείς επίσκοπος. Τα παραδείγματα είναι πολλά.
Θα πρέπει όλοι οι πιστοί να καταλάβουν, ότι η Εκκλησία δεν είναι εκεί που φαίνεται. Οι Λειτουργίες θα εξακολουθήσουν να γίνονται και οι ναοί να γεμίζουν από πιστούς, όμως η Εκκλησία δεν θα έχει καμμία σχέση με τους ναούς εκείνους, ούτε με εκείνα τα ράσα κι εκείνους τους πιστούς. Η Εκκλησία είναι εκεί, όπου υπάρχει η αλήθεια. Πιστοί είναι εκείνοι, που συνεχίζουν την αδιάκοπη παράδοση της Ορθοδοξίας, το έργο αυτό του Αγίου Πνεύματος. Ιερείς είναι εκείνοι που σκέπτονται, ζουν και διδάσκουν, όπως οι Πατέρες και οι 'Αγιοι της Εκκλησίας, ή τουλάχιστον, που δεν τους αρνούνται με την διδαχή τους. 'Οπου δεν υπάρχει αυτή η συνέχεια σκέψεως και ζωής, είναι πλάνη να ομιλούμε για Εκκλησία, έστω και αν όλα τα εξωτερικά φαινόμενα μιλούν γι' αυτήν. Πάντα θα βρεθεί ένας κανονικός ιερεύς, χειροτονημένος από έναν κανονικό Επίσκοπο, που να ακολουθεί τήν Παράδοση. Γύρω σε τέτοιους ιερείς θα συσπειρώνονται οι μικρές ομάδες των πιστών που θα απομείνουν στο τέλος των καιρών. Αυτές οι μικρές ομάδες, θα είναι η κάθε μία τους και από μία τοπική «Καθολική» Εκκλησία του Θεού.
Ο πιστός θα βρίσκει μέσα σ' αυτές όλο το πλήρωμα της Χάριτος του Θεού. Δεν θα έχουν ανάγκη από διοικητικούς ή άλλους δεσμούς, γιατι η κοινωνία που θα υπάρχει μεταξύ τους θα είναι η τελειότερη που μπορεί να υπάρξει. Θα είναι η κοινωνία στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η Κοινωνία στο Πνεύμα το Άγιο. Οι χρυσοί κρίκοι της αναλλοίωτης Ορθοδόξου Παραδόσεως θα συνδέουν τις Εκκλησίες αυτές μεταξύ τους, καθώς και με τις Εκκλησίες του παρελθόντος, με την θριαμβεύουσα Εκκλησία των ουρανών. Μέσα σ' αυτές τις μικρές ομάδες θα διατηρηθεί ακέραιη η Μία, Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία. Βέβαια είναι θαυμάσιο να μπορεί να υπάρχει τάξις και συντονισμός στις εξωτερικές εκδηλώσεις των διαφόρων Εκκλησιών, και oι ολιγότερο σημαντικές Εκκλησίες να παίρνουν κατευθύνσεις και οδηγίες από τις πιο σημαντικές, όπως γίνεται τώρα ανάμεσα στις Επισκοπές, τις Μητροπόλεις, τις Αρχιεπισκοπές και τα Πατριαρχεία. Όμως στο τέλος των καιρών τέτοιες εξωτερικές σχέσεις και επαφές θα είναι τις περισσότερες φορές αδύνατες.
Θα υπάρχει τέτοια σύγχυσις στον κόσμο, που η μία Εκκλησία δεν θα μπορεί να είναι τόσο σίγουρη για την ορθοδοξία της άλλης, λόγω του πλήθους των ψευδοπροφητών, που θα έχουν γεμίσει τον κόσμο, και θα λέγουν «εδώ ο Χριστός και εκεί ο Χριστός». Μόνον μέσα σε μικρές ομάδες θα διατηρείται η βεβαιότης της ορθής πίστεως και ζωής. Μπορεί να υπάρχουν και παρεξηγήσεις ανάμέσα σέ πραγματικά Ορθόδοξες Εκκλησίες λόγω της «συγχύσεως των γλωσσών» που υπάρχει στην σύγχρονο Βαβέλ. Όμως τίποτε απ' αυτά δεν θα διασπά την ουσιαστική ενότητα της Εκκλησίας. Στο τέλος των καιρών όλοι θα ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι και ότι η Ορθοδοξία είναι όπως την καταλαβαίνουν αυτοί. Παρ' όλα αυτά όμως, όσοι θα έχουν καθαρή καρδιά και φωτισμένο από την θεία Χάρι νου, θα αναγνωρίζουν την Ορθόδοξο Εκκλησία παρ' όλες τις φαινομενικές διαιρέσεις και την ολοσχερή έλλειψη εξωτερικής αίγλης. Θα συσπειρώνωνιαι γύρω στους πραγματικούς ιερείς και θα γίνονται οι στύλοι της Εκκλησίας. Ας κάνουν ό,τι θέλουν oi άνθρωποι του κόσμου. Ας γίνονται οικουμενικά συνέδρια, ας ενώνονται οι «Εκκλησίες», ας νοθεύεται ο Χρι στιανισμός, ας αλλοιώνεται η παράδοσις και η ζωή, ας ενώνονται οι θρησκείες.
Η Εκκλησία του Χριστού θα μένει αναλλοίωτη, γιατι, όπως λέγει ο Χρυσόστομος, έστω και ένας στύλος της αν παραμείνη όρθιος, η Εκκλησία δεν θα πέσει. «Ουδέν Εκκλησίας ισχυρότερου. Του ούρανού υψηλοτέρα εστί, της γης πλατυτέρα εστίν. Ουδέποτε γήρα, αεί δε ακμάζει». Στύλος της Εκκλησίας είναι ο κάθε πραγματικός πιστός, που μένει κολλημένος στην Παράδοση των Πατέρων, παρ' όλα τα φοβερά ρεύματα τού κόσμου που δοκιμάζουν να τον παρασύρουν. Τέτοιοι στύλοι θα υπάρχουν μέχρι την συντέλεια του κόσμου, ό,τι και να γίνει. Εξ' άλλου, όταν φθάσουν να γίνουν αυτά τα πράγματα, ο ερχομός του Κυρίου δεν θα είναι μακριά. Αυτή η κατάστασις θα είναι το πιο φοβερό σημάδι, ότι κοντεύει ο ερχομός Του. Τότε ακριβώς «ήξει το τέλος». Oι γλυκανάλατοι και συναισθηματικοί Χριστιανοί θεωρούν τα παραπάνω σαν υπερβολική και αποκρουστική άπαισιοδοξία. Σύμμαχοι του κόσμου, δεν μπορούν να ιδούν την σφραγίδα του διαβόλου σ' αυτό που οι ίδιοι επικροτούν. Ούτε μπορούν να αναμετρήσουν το τεράστιο χάος που χωρίζει τον κόσμο από τον Θεό, γιατι τότε θα είναι αναγκασμένοι να παραδεχθούν ότι το ίδιο χάος χωρίζει και τους ίδιους από τον Θεό.
Δεν μπορούν λοιπόν να ανεχθούν να είναι κανείς απαισιόδοξος για την σύγχρονη Βαβέλ. Είναι τόσο ικανοποιημένοι από την εποχή τους. Βλέπουν το μέλλον τόσο λαμπρό. Ο Χριστιανισμός γι' αυτούς είναι τόσο συμβατός με τον κόσμο και είναι τόσο ευχαριστημένοι γι' αυτό, που δεν θα σε συγχωρήσουν αν τους δείξεις ότι πλανώνται. Οραματίζονται στο μέλλον μια παγκόσμια ενωμένη Εκκλησία, με όλους τους ανθρώπους ενωμένους με τον δεσμό της αγάπης. Οι αιρετικοί των διαφόρων αποχρώσεων είναι γι' αυτούς «οι αδελφοί τους Χριστιανοί», από τους οποίους τους εχώρισαν οι εγωισμοί και οι στενοκεφαλιές παρωχημένων εποχών... Για τους ανθρώπους του κόσμου, αυτή η προοπτική του παγκοσμίου κράτους και της παγκοσμίου θρησκείας είναι κάτι το πολύ ευχάριστο. Το ίδιο συμβαίνει και για όσους ποθούν σήμερα την ένωση των «Εκκλησιών» και δεν δίδουν σημασία στην αλήθεια. Για τους τελευταίους αυτούς, τα δογματικά θέματα είναι μισερές βυζαντινολογίες. Αλλά, «διά τούτο πέμψει αυτοίς ο Θεός ενέργειαν πλάνης εις το πιστεύσαι αυτούς τω ψεύδει, ίνα κριθώσι πάντες oι μη πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ' ευδοκήσαντες εν τη αδικία».
Μέσα σ' αυτήν την κοινωνία του Αντιχρίστου,
οι λίγοι που θα μείνουν γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί
θα αποτελούν την πέτρα του σκανδάλου,
την μόνη παραφωνία μέσα στην τόση διαβολική αρμονία.
Γι αυτούς οι μέρες εκείνες θα είναι ημέρες θλίψεως μεγάλης.
«Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων των εθνών διά το όνομά μου».
Θα είναι μία νέα περίοδος μαρτυρίου, μαρτυρίου περισσότερο ψυχικού παρά σωματικού.
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα είναι μέσα στο απέραντο παγκόσμιο κράτος οι απόκληροι της κοινωνίας.
«Και ποιήση, όσοι αν μη προσκυνήσωσι τη εικόνι του θηρίου,
ίνα αποκτανθώσι.
Και ποιεί πάντας, τους μικρούς και τους μεγάλους,
και τους πλουσίους και τους πτωχούς,
και τους ελευθέρους και τους δούλους,
ίνα δώσωσιν αυτοίς χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς,
ή επί των μετώπων αυτών,
και ίνα μη τις δύναται αγοράσαι ή πωλησαι
ειμή ο έχων το χάραγμα, το όνομα του θηρίου
ή τον αριθμόν του ονόματος αύτού».
(Αποκ. 13, 15).
H Ιστορία έχει να μας παρουσιάσει δις την τοπικήν Εκκλησίαν της Κων/λεως άνευ ορθοδόξου επισκόπου. Πρώτον μεν, ότε ούσαν Αρειανοκρατουμένην, ο μεταβάς εκεί προς ενίσχυσιν του Ορθοδόξου ποιμνίου Γρηγόριος ο θεολόγος εύρε αυτό «και ανεπίσκοπον» (MANSΙ 3, 532). Δεύτερον δε επί κακοδόξου Νεστορίου, ότε οί πιστοί, κλήρος και λαος αποκηρύξαντες αυτόν συνήγοντο άνευ αυτού (MANSΙ 4, 1096). Συνεπώς, ο οργανικός σύνδεσμος επισκόπου και αληθείας αποτελεί όρον εκ των ων ουκ άνευ δια την Ορθοδοξίαν της τοπικής εκκλησίας , ης ούτος προίσταται. Δια τούτο και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ετόνιζε προς τους αντιπάλους του: ''Οι της του Χριστού Εκκλησίας, της αληθείας εισί.
Και οι μη της αληθείας όντες, ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί''. (Συγγράμ. Β', 627). Ουχί λοιπόν της Εκκλησίας οι κακοδοξούντες, ουδέ ποιμένες, αλλά ''λύκοι'' εν προβάτου δορά, φορά προβάτων κατεργαζόμενοι, έστω κι αν τιτλοφορώνται αρχιποιμένες, παναγιώτατοι και οικουμενικοί. ''Και τοσούτον μάλλον αν και σφων αυτών κατεψεύδοιντο'' συνεχίζει ο μέγας πατήρ, ''ποιμένας και αρχιποιμένας ιερούς εαυτούς καλούντες και υπ' αλλήλων καλούμενοι. Μηδέ γαρ προσώποις τον Χριστιανισμόν, αλλ' αληθεία και ακριβεία πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα''. (Ένθ αν). Δια τούτον είχε δίκαιον ο καθηγητής πατήρ Γ. Φλωρόφσκι, όταν έγραφε: ''Πολύ συχνά το μέτρον της αληθείας είναι η μαρτυρία της μεοψηφίας. Είναι δυνατόν να είναι Καθολική Εκκλησία το ''μικρόν ποίμνιον''.
Ίσως υπάρχουν περισσότεροι ετερόδοξοι παρά Ορθόδοξοι. Είναι δυνατόν να εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού και να καταλήξει η Εκκλησία εις το περιθώριον της Ιστορίας ή να αποσυρθεί εις την έρημον. Αυτό συνέβη κατ' επανάληψιν εις την Ιστορίαν και είναι πολύ πιθανόν να συμβεί και πάλιν...''. ''Το καθήκον της υπακοής παύει όταν ο επίσκοπος παρεκκλίνει από τον καθολικόν κανόνα και ο Λαός έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήσει, ακόμα δε και να τον καθαιρέσει''. (Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις, Θεσσαλον. 1977, σελ. 71, 75. Πρβλ. Ι. Κοτσώνη, Προβλήματα Εκκλησιαστικής Οικονομίας, σελ. 113). ''Γιατι όμως αισθάνονται οι Χριστιανοί τόσο πολύ έντονα την ανάγκη να καταφύγουν οπωσδήποτε σε μια διοικητικά οργανωμένη Εκκλησία;
Αυτό γίνεται, γιατι η Ιστορία έχει μεγάλη δύναμη στην ψυχή μας. Επειδή στην Εκκλησία μέσα στους αιώνες την γνωρίσαμε οργανωμένη σε Πατριαρχεία και σε Συνόδους, την ταυτήσαμε με την οργάνωσή της αυτήν, ξεχνώντας ότι κατά την διάρκεια των αιρέσεων, η οργάνωση αυτή χανόταν για τους Ορθοδόξους και γινόταν το όπλο της κακοδοξίας εναντίον τους. Όμως στους αποκαλυπτικούς καιρούς που ζούμε, έχουμε αφήσει πια πίσω την Ιστορία και μπήκαμε στην Εσχατολογία. Η πνευματική μας επιβίωση εξαρτάται από την συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος. Έπεσαν πια όλα τα ιστορικά μας αντερείσματα. Η αποστασία άλλαξε τους ποιμένας σε λύκους και η οργανωμένη Εκκλησία που ξέραμε είναι πια σήμερα αγέλη λύκων και θάνατος προβάτων. Ο διάβολος είναι πια λυμένος.
Για να επιβιώσουμε πρέπει να δούμε την Εκκλησία στη μυστική και μυστηριακή της ουσία, γυμνωμένη από την διοικητική της οργάνωση που γνωρίσαμε στην Ιστορία. Στην αρένα οι μάρτυρες γυμνοί αντιμετώπιζαν τα θηρία. Γυμνή και η στρατευομένη Εκκλησία των εσχάτων καιρών θα παλέψει μαζί τους χωρίς Συνόδους, χωρίς Πατριαρχεία, χωρίς σύνδεσμο των κατά τόπους μικρών Εκκλησιών άλλον από τον Χριστόν και την κοινωνία τους με την θριαμβεύουσα Εκκλησία. Το συνηθισμένο λοιπόν ερώτημα: ''Καλά να φύγουμε από τον Οικουμενισμό, αλλά σε ποια Εκκλησία να πάμε;'' δεν έχει την θέση του σήμερα. Γιατι δεν πρόκειται να πάμε πουθενά, αλλά να μείνουμε στην Εκκλησία του Χριστού, στην Εκκλησία των Πατέρων. Ν' αρνηθούμε τις παραποιήσεις και να μείνουμε στην αλήθεια που από απαλών ονύχων γνωρίσαμε, αλλά δυσκολευόμαστε πια ν' αναγνωρίσουμε σ' αυτό που μας λέγουν, ότι είναι δήθεν Εκκλησία. Αυτή την άρνηση του ψεύδους και των παραποιήσεων, θα την πραγματοποιήσουμε εκεί που βρισκόμαστε, διακόπτοντας απλά κάθε επικοινωνία μαζί της.
Και τότε, όταν θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα που περιμένει από μας ο Θεός, θα έλθει ο ίδιος σε συνάντησή μας και θ' ανοίξει τα μάτια μας που μέχρι τότε όνομα είχαν ότι βλέπουν, αλλά ήταν ανίκανα να δουν τον αληθινό Χριστό. Και όταν τον δούμε θα τρέξουμε στον πιο ακριβό μας φίλο, όπως έτρεξε ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ και θα τον καλέσουμε να' ρθει να δει κι αυτός , όσο κι αν αμφιβάλλει για το καλό που μπορεί να έλθει από την Ναζαρέτ. Έτσι σχηματίζεται το ''μικρό ποίμνιο'', η μικρή τοπική εκκλησία. Οι αληθινοί Ισραηλίτες βρίσκουν ο ένας τον άλλον και έρχονται μαζί στον Χριστό, λαικοί και Ιερείς και Επίσκοποι.
Δια της Εγκυκλίου της Ψευδοσυνόδου της Κρήτης καθιερώθηκε και ''Συνοδικά'' ο Οικουμενισμός,
ως διακεκηρυγμένη παναίρεση στους κόλπους της επισήμου Εκκλησίας,
αναγνωρίστηκε επίσημα η οντολογική ύπαρξη και άλλων Εκκλησιών
που έχουν σωστικά μυστήρια και νομοθετήθηκε ''πανορθόδοξα''
η απρόσκοπτη πορεία υπέρ της των πάντων ενώσεως!
Κατοχυρώθηκε ''Συνοδικά'' η φίμωση, η λογοκρισία και η απαγόρευση εις παντί,
μη συμμορφούμενο προς τας οικουμενιστικάς υποδείξεις,
νομιμοποιήθηκε το Π.Σ.Ε. αποκτώντας και κατοχυρωμένα οικουμενικό χαρακτήρα και ''ταυτοποιήθηκε''
επισήμως η Ορθοδοξία με τον Οικουμενισμό!
Οι αποφάσεις της Ληστρικής αυτής Ψευδοσυνόδου έχουν οικουμενικό χαραχτήρα,
αποτελούν πλέον εσωτερικό νόμο των τοπικών εκκλησιών
και εγγίζουν όχι μόνο τον κλήρο,
μα και παντί το ποίμνιο,
που κοινωνεί δια των ιερέων και επισκόπων του με
τους ακοινωνήτους του Οικουμενικού θρόνου.
Τέλος,
η ''Ευχή της των πάντων ενώσεως'' της Μεγάλης Συναπτής,
που τόσο υπερφίαλα, βλάσφημα και ανέξοδα
ερμηνεύθηκε πρόσφατα από τον Ποντίφηκα του Φαναρίου,
ως ένωση όλων των εκκλησιών, διαφορετικών δογμάτων,
σημαίνει αυτό και μόνον αυτό:
την ένωση δηλαδή πάντων των ανθρώπων εν αληθεία Ορθοδόξου πίστεως και την επιστροφή τους στην
Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία,
ως πασίδηλα μετανοημένοι και αναγεννημένοι εκ του Ορθοδόξου βαπτίσματος
ευλογημένοι Χριστιανοί.
Εύχεσθε και προσεύχεσθε!
