Άγιος Μάρκος Ευγενικός. Και η Ψευδοσύνοδος.

ΤΟΤΕ

Ψευδοσύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας, με σκοπό την σωτηρία της βυζαντινής αυτοκρατορίας διά της βοηθείας των δυτικών, με τίμημα την ένωση της ορθοδόξου ανατολικής Εκκλησίας με την παπική δυτική.

Ο αγ.Μάρκος Ευγενικός παρά τις στερήσεις, τους εκβιασμούς, τις πιέσεις, την πολύμηνη κούραση που υπέστη, στάθηκε ασυμβίβαστος υπερασπιστής της αληθείας της Πίστεως, υπέρμαχος και στύλος της Ορθοδοξίας. Όταν κατάλαβε πως η ένωση δεν μπορούσε να γίνει πάνω στην βάση της αληθινής πίστεως,

βασιζόμενος στις αποφάσεις των οικουμενικών συνόδων και στην διδασκαλία των αγίων και οικουμενικών πατέρων, μόνος απέναντι στον πάπα, στους λατίνους και στους φιλενωτικούς, χωρίς καμία οικονομία και συμβιβασμό, αρνήθηκε να υπογράψει την ένωση λέγοντας:

«Ου συγχωρεί (δεν επιτρέπεται) συγκατάβασις εις τα της ορθοδόξου πίστεως».

Ο πιστός λαός της Κωνσταντινουπόλεως (ο τελικός κριτής της ψευδοσυνόδου) αποδοκίμασε την αντιπροσωπεία που δέχθηκε την ένωση, τάχθηκε στο πλευρό του αγ.Μάρκου Ευγενικού που δεν υπέγραψε δηλώνοντας έτσι την ανθενωτική του θέση, και απομακρύνθηκε απ’ τους ναούς όπου λειτουργούσαν οι ενωτικοί, θεωρώντας αυτούς προδότες της πίστεως

ΤΩΡΑ

Ψευδοσύνοδος Κρήτης 2016, με σκοπό την αναγνώριση των άλλων ομολογιών-αιρέσεων ως »εκκλησίες» γεγονός που καταργεί πλήρως την έννοια της «Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας» δηλαδή της Ορθοδόξου Εκκλησίας καθώς και την επίσημη επικύρωση της συμμετοχής της ορθοδόξου εκκλησίας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) του οικουμενικού αντιχρίστου οργανισμού που προωθεί την ενότητα εκκλησιών-αιρέσεων ήδη καταδικασμένων από οικουμενικές συνόδους.

Κάποιοι ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί αντιλαμβανόμενοι την μεγαλύτερη, στα χρονικά, προδοσία της πίστεως έσπευσαν ακολουθώντας τους Πατέρες της Εκκλησίας να απομακρυνθούν από την αίρεση του οικουμενισμού (που συνοδικώς δεσμεύει όλα τα μέλη της εκκλησίας) ώστε να διαφυλάξουν την ορθόδοξη πίστη ακέραιη μη κοινωνώντας με τους κακόδοξους που αποδέχθηκαν την σύνοδο αυτή ή συγκαταβαίνουν σ’ αυτήν, να προφυλαχθούν από την πλάνη των αιρετικών και να παραμείνουν μέσα στη διαχρονική αποστολική Εκκλησία.

Στο σύνολό του ο πιστός λαός δεν αποδοκίμασε την ψευδοσύνοδο της Κρήτης συνεχίζοντας την κοινωνία με την αίρεση, παρά τα όσα υπαγορεύουν οι Σύνοδοι, οι Ιεροί Κανόνες και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Αποτέλεσμα του εφησυχασμού του, η μόλυνσή του από την κοινωνία με την αίρεση, η εγκατάσταση της αιρέσεως (διότι τελικός κριτής είναι ο λαός) και η προετοιμασία της ελεύσεως του αντιχρίστου που έρχεται μετά την ενοποίηση των θρησκειών.

Αδελφέ, σχεδόν 3 χρόνια μετά την σύνοδο, οι κληρικοί συνεχίζουν να προδίδουν τον Χριστό ως μοναδική οδό σωτηρίας μη έχοντας φόβο Θεού, άλλοι παρασυρόμενοι απ’ τα λόγια αγάπης που χρησιμοποιούν οι οικουμενιστές και άλλοι φοβούμενοι το κόστος της απομάκρυνσης από την αίρεση. Παρ’ όλ’ αυτά νομίζουν ότι εορτάζουν την μνήμη των αγίων ομολογητών μας, τη στιγμή που δεν τους μιμούνται στην περιφρούρηση της ορθοδόξου πίστεως και τη στιγμή που δεν έχουν την ανδρεία να θέσουν το θέμα της ενωτικής συνόδου ενώπιον του ποιμνίου ώστε ο κάθε πιστός να αποφασίσει την απομάκρυνσή του από την αίρεση.

Αδελφέ, η σωτηρία της ψυχής είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Η μη ενημέρωσή σου απ’ τον κληρικό δεν σε απαλλάσσει των ευθυνών σου απέναντι στον Θεό. Τότε που οι αποστάσεις ήταν ατέλειωτες και η πληροφόρηση δύσκολη, ο πιστός λαός περίμενε την άφιξη του αγ.Μάρκου για να δηλώσει την ταύτιση της πίστης του με αυτόν, τάχθηκε κατά της ένωσης και έφυγε από τους ναούς για να παραμείνει ορθόδοξος. Σήμερα, που ο καθένας έχει πρόσβαση στην γρήγορη και έγκυρη πληροφόρηση είμαστε αδικαιολόγητοι απέναντι στον Θεό.

Ο ιερέας σου ΔΕΝ θέλει να ομολογήσει πίστη(όχι δεν μπορεί), εσύ;;;

Ο ιερέας σου ή συμφωνεί με την ένωση των θρησκειών χωρίς κοινή πίστη ή περιμένει μαζική αποτείχιση από την αίρεση φοβούμενος την υπεράσπιση της αλήθειας, εσύ;;;

Ο ιερέας σου συγκαταβαίνει εις τα της ορθοδόξου πίστεως (αντίθετα απ’ τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό), εσύ;;;

Το να ενημερωθείς για την σύνοδο της Κρήτης δεν απαιτεί ειδικές γνώσεις, χρόνο και κόπο, απαιτεί αγάπη και φόβο γα τον Θεό. Ενημερώσου, σταμάτα την κοινωνία με την αίρεση, απομακρύνσου απ’ το Π.Σ.Ε., θέσε τους κληρικούς ενώπιον των ευθυνών τους, πες το »πιστεύω» αναλλοίωτο πιστεύοντας μόνο στην Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, τίμησε τους αγίους με τις πράξεις σου και αγωνίσου για την σωτηρία σου φροντίζοντας να μην συναριθμηθείς με τους προδότες της πίστεως (είτε ηθελημένα είτε αθέλητα). Και ποτέ μα ποτέ μην πιστέψεις ότι κάνοντας τα πνευματικά σου καθήκοντα είσαι εντάξει ενώ βρίσκεσαι σε κοινωνία με αυτόν που ενώ θα έπρεπε να ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας, δεν το κάνει.

Χωρίς την ορθή πίστη είσαι αποκομμένος από την Εκκλησία (ως σώμα του Χριστού) και είσαι κοινωνός των αιρετικών. Επέλεξε συνειδητά: με τον Τριαδικό Θεό ή με τους εχθρούς του;

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ

Ποιός είναι υπεύθυνος για τον Οικουμενισμό; μήπως εσύ;

Οι τρεις «μέγιστοι φωστήρες της τρισηλίου θεότητος», που έδωσαν φως σ’ ολόκληρη την οικουμένη με τις ακτίνες των θείων δογμάτων, είχαν σαν κύριο έργο τους τη διατήρηση της πίστεως και την προφύλαξη των πιστών από παραχαράξεις της διδασκαλίας του θεόπνευστου Ευαγγελίου. Μπροστά στον κίνδυνο της αλλοίωσης της πίστης, όρθωσαν το πνευματικό τους ανάστημα και πολέμησαν τις αιρέσεις που απειλούσαν την Εκκλησία κατά την εποχή τους, αρνούμενοι να συμβιβαστούν σε θέματα αρχών και πίστεως. 

Ο Μέγας Βασίλειος τονίζει ότι η αίρεση είναι «ρίζα πικρά, καρπόν ολέθριον αναδίδουσα» (ΕΠΕ 2, 14), δηλ.μοιάζει με πικρή ρίζα, που παράγει καταστρεπτικό, φαρμακερό καρπό και ότι «ο εν διαστρόφοις δόγμασι συντραφείς, αποτρίψασθαι δύναται το κακόν της αιρέσεως» (ΕΠΕ 2, 132), δηλ. αυτός που ανατράφηκε και ζυμώθηκε με τα διεστραμμένα δόγματα, δεν μπορεί να καθαριστεί και να βγάλει από πάνω του το κακό της αιρέσεως. Η απάντησή του δε, στον απεσταλμένο του αρειανού αυτοκράτορα Ουάλη, ήταν: ΄΄Εμείς, έπαρχε Μόδεστε, είμαστε ήρεμοι και πράοι άνθρωποι και υποχωρούμε όταν πρόκειται για προσωπικά μας θέματα. Όταν όμως πρόκειται για την πίστη μας στον Θεό,«ὅταν Θεός ᾖ τό κινδυνευόμενον» δεν υπολογίζουμε τίποτε, αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου, χωρίς να φοβόμαστε οποιοδήποτε βασανιστήριο. «Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς». Να τα πεις και να τ’ ακούσει αυτά κι ο βασιλιάς΄΄ (PG 36, 561). 

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ονομάζει τους αιρετικούς «βαρείς λύκους… ληστάς και κλέπτας… αρπάζοντας αρπάγματα, ψυχάς κατεσθίοντας» «δεινοί θήρες… ημών μη φειδόμενοι» (ΕΠΕ 2, 156, 242), και επαινεί τους πιστούς που αγωνίζονται κατά ασεβών ιερωμένων για την πίστη (Απολογητικός περί της φυγής εις τον Πόντον ή περί Ιερωσύνης). 

Ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος με τον χαρακτηριστικό του τρόπο έλεγε:«Φεύγε των τοιούτων τας συνουσίας ως των φαρμάκων τα δηλητήρια. Και γαρ εκείνων ούτοι χαλεπώτεροι· εκείνα μεν γαρ μέχρι του σώματος ίστησι την βλάβην, ούτοι δε αυτή τη σωτηρία της ψυχής λυμαίνονται» (ΕΠΕ 30, 340), δηλ. απέφευγε, τις σχέσεις με τους αιρετικούς όπως και τα δηλητήρια. Οι αιρετικοί είναι χειρότεροι από τα δηλητήρια, διότι αυτά βλάπτουν το σώμα μόνο, ενώ αυτοί καταστρέφουν τη σωτηρία της ψυχής. 

Με την Ψευδοσύνοδο της Κρήτης, το 2016, νομιμοποιήθηκε συνοδικά, η αίρεση του οικουμενισμού, η οποία, 1ον) αναγνώρισε τις άλλες ομολογίες-αιρέσεις ως εκκλησίες, γεγονός που καταργεί πλήρως την έννοια της «Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας» δηλαδή της Ορθοδόξου Εκκλησίας και 2ον) επικύρωσε την συμμετοχή της Oρθοδόξου Eκκλησίας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) τον οικουμενικό αντιχρίστο οργανισμό που προωθεί την ενότητα εκκλησιών-αιρέσεων ήδη καταδικασμένων από οικουμενικές συνόδους κάνοντας δόγμα της εκκλησίας όλα τα βλάσφημα κείμενα που από την ίδρυση του έχουν συνταχθεί (Δήλωση του Τορόντο). 

Σήμερα,που είμαστε τυπικά και ουσιαστικά σε καιρό αιρέσεως, είμαστε έτοιμοι να μιμηθούμε τον Μ.Βασίλειο και να αγωνισθούμε για την διαφύλαξη της πίστης μας «ὅταν Θεός ᾖ τό κινδυνευόμενον»; 

Είμαστε έτοιμοι να διακόψουμε την κοινωνία μας με τους αιρετικούς υπακούοντας στην προσταγή του αγ.Ι.Χρυσόστομου, παρά τους συμβιβασμούς που κάνει η πλειονότης των κληρικών μας καθώς συνεχίζει την κοινωνία με την αίρεση του οικουμενισμού, προδίδοντας έτσι τον Χριστό; 

Είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε την απομάκρυνσή μας απ’ τους ναούς όταν ο αγ.Γρ.Θεολόγος μας βεβαιώνει ότι σε καιρό αιρέσεως οι αιρετικοί έχουν τους οίκους (ναούς) ενώ εμείς οι αποτειχισμένοι-μη κοινωνοί της αιρέσεως τον ένοικο(Θεό); 

Αδελφέ, σχεδόν 3 χρόνια μετά την σύνοδο, οι κληρικοί συνεχίζουν να προδίδουν τον Χριστό ως μοναδική οδό σωτηρίας μη έχοντας φόβο Θεού, άλλοι παρασυρόμενοι απ’ τα λόγια αγάπης που χρησιμοποιούν οι οικουμενιστές και άλλοι φοβούμενοι το κόστος της απομάκρυνσης από την αίρεση. Παρ’ όλ’ αυτά νομίζουν ότι εορτάζουν την μνήμη των αγίων μας, τη στιγμή που δεν τους μιμούνται στην περιφρούρηση της ορθοδόξου πίστεως και τη στιγμή που δεν έχουν την ανδρεία να θέσουν το θέμα της ενωτικής συνόδου ενώπιον του ποιμνίου ώστε ο κάθε πιστός να αποφασίσει την απομάκρυνσή του από την αίρεση. 

Αδελφέ, η σωτηρία της ψυχής είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Η μη ενημέρωσή σου από τον κληρικό δεν σε απαλλάσσει των ευθυνών σου απέναντι στον Θεό. 

Ο ιερέας σου ΔΕΝ θέλει να ομολογήσει πίστη (όχι δεν μπορεί), εσύ;;; 

Ο ιερέας σου ή συμφωνεί με την ένωση των θρησκειών χωρίς κοινή πίστη ή περιμένει μαζική αποτείχιση από την αίρεση φοβούμενος την υπεράσπιση της αλήθειας, εσύ;;; 

Ο ιερέας σου δεν αγωνίζεται για την διαφύλαξη της ορθοδόξου πίστεως «ὅταν Θεός ᾖ τό κινδυνευόμενον» (όπως ο Μ.Βασίλειος), εσύ;;; 

Το να ενημερωθείς για την σύνοδο της Κρήτης δεν απαιτεί ειδικές γνώσεις, χρόνο και κόπο, απαιτεί αγάπη και φόβο γα τον Θεό. Ενημερώσου, σταμάτα την κοινωνία με την αίρεση, απομακρύνσου απ’ το Π.Σ.Ε., θέσε τους κληρικούς ενώπιον των ευθυνών τους, πες το «Πιστεύω» αναλλοίωτο πιστεύοντας μόνο στην Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, τίμησε τους αγίους με τις πράξεις σου και αγωνίσου για την σωτηρία σου φροντίζοντας να μην συναριθμηθείς με τους προδότες της Πίστεως (είτε ηθελημένα είτε αθέλητα). Και ποτέ μα ποτέ μην πιστέψεις ότι κάνοντας τα πνευματικά σου καθήκοντα είσαι εντάξει ενώ βρίσκεσαι σε κοινωνία με αυτόν που ενώ θα έπρεπε να ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας, δεν το κάνει. 

Χωρίς την ορθή πίστη είσαι αποκομμένος από την Εκκλησία (ως σώμα του Χριστού) και είσαι κοινωνός των αιρετικών. Επέλεξε συνειδητά: με τον Τριαδικό Θεό ή με τους εχθρούς του; 

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ

Περί τοῦ Μυστηρίου του Βαπτίσματος

Περί τοῦ Μυστηρίου του Βαπτίσματος

Όπως γνωρίζουμε, το βάπτισμα, είναι το πρώτο από τα επτά Μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού. Όλοι όσοι επιθυμούν να γίνουν μέλη της «Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», πρέπει να λάβουν αυτό το μυστήριο.

Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, το δικαίωμα να βαπτίζουν, κατείχαν μόνο οι επίσκοποι. Ακολούθως, επετράπηκε και στους ιερείς να τελούν βαπτίσεις, αλλά μόνο αφού, ο επίσκοπος κατηχούσε τον υποψήφιο. Πολύ αργότερα, άρχισαν και οι ιερείς να παρέχουν βοήθεια στους επισκόπους όσον αφορά την κατήχηση, μέχρι, που με την ευλογία του επισκόπου, κατηχούσαν μόνοι τους υποψηφίους και στη συνέχεια τελούσαν και την βάπτισή τους. Λοιπόν, ανάμεσα στις υποχρεώσεις του επισκόπου, συγκαταλέγεται και η μέριμνα όσον αφορά τις βαπτίσεις.

Οι Άγιοι Απόστολοι, βάπτιζαν επ’ ονόματος της Αγίας Τριάδος με τρείς πλήρεις καταδύσεις, όπως διδάχθηκαν από τον ίδιο τον Χριστό. Αμέσως μετά την αναχώρησή τους προς πάντα τα έθνη, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, σχηματίστηκαν ορισμένες χριστιανικές ομάδες, οι οποίες, απέκοψαν την επικοινωνία με την Αποστολική Εκκλησία, αλλά, βάπτιζαν με τον ίδιο τρόπο, όπως οι Απόστολοι.

Το 44 μ.Χ. οι Άγιοι Απόστολοι, συγκεντρώθηκαν στα Ιεροσόλυμα όπου συνήλθε η Αποστολική Σύνοδος και συνέταξαν τους 85 κανόνες. Στους κανόνες, 46, 47 και 68, τονίζουν ότι επ’ ουδενί λόγω δύνανται άλλες οργανώσεις κεχωρισμένες από την μητέρα Εκκλησία, να παρέχουν αληθινό βάπτισμα.

Επειδή οι αιρετικοί πληθύνονταν χρόνο με το χρόνο (ιδιαίτερα στην Αφρική), το 255 μ.Χ. συνεκλήθη μία τοπική Σύνοδος στην Καρχηδόνα (ή αλλιώς Καρθαγένη). Εκεί, πάλι αποφασίστηκε ότι, «ἔξω τῆς  Ἐκκλησίας, κᾀνένας δὲν δύναται νὰ βαπτισθῇ, ἐπειδὴ εἶναι ἕνα τὸ τῆς καθολικῆς (=ορθοδόξου) Ἐκκλησίας βάπτισμα» έτσι «και οἱ αἱρετικοὶ ὁπῦ προσέρχονται τῇ καθολικῇ (=ορθόδοξη) Ἐκκλησίᾳ, πρέπει νὰ ἀναβαπτίζονται». (Πηδάλιον, σελ. 367 γραμ. 1-4)

Ακολούθως, στην ίδια πόλη το 256 μ.Χ. συγκεντρώθηκαν 71 επίσκοποι οι οποίοι συνεδρίασαν ως Σύνοδος και απεφάσισαν πάλι, «ὅτι ὅσοι ὄντες ὲν τῇ Ἐκκλησίᾳ, κληρικοὶ δηλ. ἀφίνουν τὴν πίστιν, οὗτοι ἐπιστρέφοντες πάλιν νὰ δέχωνται μόνον ὡς λαϊκοὶ καὶ δεύτερον, ὅτι, τόσον νὰ ᾖναι ἀνίσχυρο τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, ὥστε ὁποῦ αὐτοὶ ἐπιστρέφοντες καὶ βαπτιζόμενοι ὀρθοδόξως, νὰ μὴ νομίζωνται ὅτι ἀναβαπτίζονται μὲ δεύτερον βάπτισμα, ἀλλά νὰ λογίζωνται, ὅτι λαμβάνουν πρώτην φορὰν τὸ βάπτισμα, ὡς μὴ ἔχοντες ὅλως ἀληθὲς βάπτισμα» (Πηδάλιον, σελ. 367 γραμ. 12-16).

Τον ίδιο χρόνο, ξανά, συνεκλήθη Σύνοδος, στην ίδια πόλη, αυτή την φορά, απαρτιζομένη από 84 επισκόπους και σφράγισαν με πιο δυνατή απόφαση ότι ήταν αποφασισμένο στην προηγούμενη συνεδρίαση. Των τριών αυτών Συνόδων, προέδρευε ο Άγιος Ιερομάρτυς Κυπριανός, επίσκοπος Καρθαγένης.

Το 258, συνεκλήθη και στην Ικονία μία Σύνοδος, της οποίας «ἔξαρχος ἧτο ὁ Καισαρίας ἅγιος Φιρμιλιανὸς, ἐν ᾗ συνελθόντες Πατέρες ἐκ τῆς Καππαδοκίας, Λυκείας, Γαλατίας καὶ ἄλλων ἐπαρχιῶν, διώρισαν, ὅτι κἀμμία ἱεροπραξία τῶν αἱρετικῶν νὰ μὴ ᾗναι δεκτή΄ ἀλλὰ καὶ τὸ βάπτισμα αὐτῶν καὶ ἡ χειροτονία, καὶ κάθε ἄλλο μυστήριο νὰ ᾖναι ἀδύνατον, καὶ οὐδενὸς λόγου ἄξιον». (Πηδάλιον, σελ. 368, υποσημείωση αριστ. γραμ. 5-18 και Δωδεκάβιβλος Δοσιθέου σελ. 55).

Ο Άγιος Μέγας Βασίλειος, χειροτονήθηκε Επίσκοπος Καισαρείας, το 370 μ.Χ. και κοιμήθηκε 378. Στο διάστημα αυτό, συνέταξε 92 κανόνες. Στον 1ο και 47ο κανόνα του, απεφάσισε να μην δέχεται το βάπτισμα των αιρετικών και των σχισματικών.

Το 381 μ.Χ. συνεκλήθη στην Κωνσταντινούπολη, η Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος. Σε σύγκριση με τον αριθμό των αιρετικών που υπήρχαν τότε, λίγοι ήταν οι Πατέρες οι οποίοι συμμετείχαν σε αυτή τη Σύνοδο: μόνο εκατό πενήντα. Ήταν δηλαδή η πιο μικρή σε αριθμό συνέδρων, από τις επτά Οικουμενικές Συνόδους. Τότε, «ἤκμαζον οἱ Ἀρειανοὶ καὶ Μακεδονιανοί, καὶ ὄχι μόνον ἦσαν εἰς τὸ πλῆθος πολλοὶ, ἀλλά καὶ μεγάλας εἶχον δυνάμεις καὶ κοντὰ εἰς τοὺς βασιλεῖς, καὶ κοντὰ εἰς τοὺς ἄρχοντας, καὶ τὴν σύγκλητον». (Πηδάλιον, σελ. 53, υποσημείωση δεξ. γραμ. 17-22). «Ὁ δὲ μέγας Γρηγόριος, θέλωντας νὰ φανερώσει τὰς δυνάμεις, καὶ τὴν ἀγριότητα τῶν Ἀρειανῶν καὶ Μακεδονιανῶν, εἰς αὐτὸν τὸν συντακτήριον λόγον ὁποῦ κάμνει πρὸς τοὺς ρν’. (150) Ἐπισκόπους αὐτῆς τῆς Οἰκουμενικῆς β’. συνόδου, λέγει, περὶ αὐτῶν ταῦτα΄ Τῳὸντι γὰρ θῆρες δεινοὶ ἐπιπεπτώκασι τῆ Ἐκκλησίᾳ, οἱ μηδὲ μετὰ τὴν αἰθρίαν ἡμῶν φειδόμενοι, ἀλλ’ ἀναισχυντοῦντες εἶναι καὶ τοῦ καιροῦ δυνατότεροι» (Πηδάλιον, σελ. 53, υποσημείωση δεξ. γραμ. 38-46) «καὶ δυνατώτεροι ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς». (Πηδάλιον, σελ. 54, υποσημείωση αριστ. γραμ. 1-2) Όντως, λέγει ό Άγιος Γρηγόριος, τρομερά θηρία έπεσαν πάνω στην Εκκλησία, τα οποία εκμεταλλευόμενα την μακροθυμία που δείξαμε, έγιναν αναίσχυντοι και δυνατότεροι ακόμη και από τις εποχές και από τους χριστιανούς.

Παρ’ όλα αυτά όμως, εξέδωσαν επτά κανόνες. Στον τελευταίο κανόνα, φανερώνεται, σύμφωνα με την οικονομία, ότι εκείνοι οι σχισματικοί, οι οποίοι βαπτίζονται με τρείς καταδύσεις επ’ ονόματος της Αγίας Τριάδος, μπορούν να γίνονται δεκτοί στην Ορθοδοξία, μόνο με μύρωμα.

Αργότερα, το 553 μ.Χ. συνήλθε η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος και το 680 μ.Χ. η Έκτη. Αλλά επειδή τότε υπήρχαν πάρα πολλοί αιρετικοί που είχαν πολιτική δύναμη, όπως και στον καιρό της Δεύτερης Οικουμενικής Συνόδου, δεν γράφησαν κανόνες. Έτσι η Πέμπτη, συνέταξε μόνο 39 αναθέματα κατά των αιρετικών (βλπ Πηδάλιον, σελ. 212 γραμ. 15-16) ενώ οι Πατέρες της Έκτης «τοὺς αιρετικούς ἀναθεμάτισαν καὶ τὴν ὀρθόδοξον διατρανώσαντες πίστιν, οἴκαδε ἀνεχώρησαν». (Πηδάλιον, σελ. 216, γραμ. 33 και σελ. 217 γραμ. 1).

Μεταγενέστερα, το 691 μ.Χ. συνήλθε η Πενθέκτη Σύνοδος η οποία ανέλαβε την σύνταξη 102 κανόνων «ἀποβλεπόντων εἰς τὴν τῆς Ἐκκλησίας διόρθωσιν καὶ κατάστασιν» (Πηδάλιον, σελ. 216, γραμ. 9-10) Με τον δεύτερο κανόνα, απεφάσισαν, να είναι δεκτοί οι κανόνες της Καρθαγένης και του Μεγάλου Βασιλείου και επιτιμούν όποιον «φανῆ ὅτι ἐπιχειρεῖ νὰ παραφθείρει, ἢ νὰ ἀναιρῆ κᾀνένα Κανόνα ἀπὸ αὐτοὺς». (Πηδάλιον, σελ. 221, γραμ. 14-15)

Με την αναγνώριση και επικύρωση των κανόνων Της από την Πενθέκτη Οικ. Σύνοδο, η Τοπική Σύνοδος της Καρχιδόνος, παίρνει κύρος Οικουμενικό. «Ταύτης τῆς συνόδου τὸν Κανόνα καὶ ἡ ἁγία Οἰκουμενικὴ στ’ σύνοδος (Κανόνι β’.) ἐπεσφράγισε, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὁποῦ ἧτο πρῶτον Κανὼν συνόδου τοπικῆς καὶ μερικῆς, ἤδη ἐστὶ Κανὼν συνόδου Οἰκουμενικῆς, ὡς ὑπὸ ταύτης ἐπισφραγιζόμενος». (Πηδάλιον, σελ. 52, υποσημείωση αριστ. γραμ. 4-9).

Ανάμεσα στους τελευταίους κανόνες, δηλαδή στον 95ο, η Έκτη Οικ. Σύνοδος απεφάσισε, όπως και η Δεύτερη ότι, σύμφωνα με την οικονομία οι σχισματικοί οι οποίοι βαπτίζονται με τρείς καταδύσεις επ’ ονόματος της Αγίας Τριάδος, μπορούν να γίνονται δεκτοί στην Ορθοδοξία, μόνο με μύρωμα.

 Εύκολα λοιπόν μπορεί να καταλάβει ο οποιοσδήποτε, ότι αυτοί οι δύο Σύνοδοι, ασχολήθηκαν λίγο, στους τελευταίους κανόνες, με το θέμα αυτό «διὰ νὰ μὴ τύχη καὶ τοὺς ἐξαγριώσουν (τους αιρετικούς) περισσότερο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Χριστιανῶν καὶ γένει χειρότερον τὸ κακὸν οἰκονήμησαν οὔτω τὸ πρᾶγμα, οἱ οἰκονομοῦντες τοὺς λόγους αὐτῶν ἐν κρίσει, οἱ Θεῖοι ἐκεῖνοι Πατέρες, καὶ ἐσυγκατέβηκαν νὰ δεχθοῦν τὸ βάπτισμα αὐτῶν» (μερικῶν αἱρετικῶν) (Πηδάλιον, σελ. 53, υποσημείωση δεξ. γραμ. 23-28)

Οι Πατέρες της Δεύτερης και της Έκτης Οικ. Σύνοδου, δυσκολεύτηκαν ακόμη και να αναθεματίσουν τους αιρετικούς, εξ αιτίας της δύναμης και των θέσεων που κατείχαν στο κράτος. Επειδή όμως η Σύνοδος της Καρχηδόνος, συνήλθε αποκλειστικά για το θέμα της βαπτίσεως, διατάζει την ακρίβεια, όπως ακριβώς ο Μέγας Βασίλειος, στον πρώτο κανόνα του. 

Ξέρουμε ότι το θέμα μας, έχει να κάνει με την εγκυρότητα των μυστηρίων που τελούνται υπό  «Λατινοφρόνων». (Πηδάλιον, σελ. 55, υποσημείωση αριστ. 21-22).                

Οι εγκύκλιοι των Πανορθοδόξων Συνόδων των ετών 1583, 1587, 1593 και 1848, καταδικάζουν με φοβερά αναθέματα, αυτούς που θα τολμήσουν ποτέ, να εισάγουν οποιοδήποτε νεοτερισμό στις τάξεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Οι Οικουμενιστές παραβίασαν τους κανόνες περί Συμπροσευχής και Συνεορτασμού πέφτοντας έτσι υπό την καταδίκη του 7ου κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του 1ου της Συνόδου της Αντιοχείας, ο οποίος διατάζει ότι όποιος «τολμήσειεν ἐπί διαστροφῇ τῶν λαῶν, καὶ ταραχῇ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἰδιάζειν, καὶ μετὰ τῶν Ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τὸ Πάσχα, τοῦτον ἡ ἁγία Σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη (=από αυτή τη στιγμή) ἀλλότριον ἔκρινε τῆς Ἐκκλησίας» καθηρημένον από της Ιεροσύνης και στερημένο «τῆς ἔξωθεν τιμῆς». (Πηδάλιον, σελ. 406, Κανών Α’)

Μόνο από αυτές τις δύο αποδείξεις, γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι όποιοι έχουν Εκκλησιαστική Κοινωνία με τους Οικουμενιστές και τους ΓΟΧ, είναι αιρετικοί και σχισματικοί και συνεπώς έξω από την Εκκλησία του Χριστού.

Όμως δεν κατηγορούνται μόνο για αυτά, αφού από το 1950, οι ψευδεπίσκοποί τους, συλλειτουργούν με τους αιρετικούς Λατίνους, με τους αιρετικούς Νεστοριανούς και Κόπτες, δείχνοντας έτσι ότι είναι σύμφωνοι με τις αιρέσεις τους, δηλαδή το «filioque» και το «Χριστοτόκος». Και όχι μόνο αυτά, αλλά παρακολουθούν και συμμετέχουν στα καταραμένα φεστιβάλ και ψευδοθρησκευτικές εκδηλώσεις όλων των θρησκειών του πλανήτη: των Βουδιστών, Ινδουιστών, Βραχμάνων, Ζουλού, και δεκάδων άλλων ειδωλολατρικών θρησκειών.

Συμμετέχουν εκεί και εβραίοι, μουσουλμάνοι, προτεστάντες και καθολικοί, ομολογώντας όλοι ότι ο καθένας κατέχει ένα μέρος της αλήθειας και συνεπώς όταν ενωθούν, θα συμπληρώσουν ολόκληρη την αλήθεια. Αυτή η βλασφημία, είναι το δόγμα του οικουμενισμού, η γνωστή «branch theory» ή στα ελληνικά, «θεωρία των κλάδων». Μερικοί από τους «επισκόπους» τους, αρνούνται τα Πατερικά δόγματα που αφορούν την Παναγία, άλλοι κηρύττουν ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού, δεν ήτο αναμάρτητος άλλοι δε, λέγουν ότι δεν υπάρχει παράδεισος και κόλαση, ενώ άλλοι διακηρύττουν ότι ο Μωάμεθ, είναι ισαπόστολος και προφήτης του Χριστού. Μεγάλο μέρος των ψευδοϊερωμένων τους, κοροϊδεύουν τις αγίες νηστείες τρώγοντας κρέας όλες τις ημέρες του χρόνου ως οι ειδωλολάτρες, πολλοί ξυρίζονται και έχουν αποβάλει το ράσο κυκλοφορώντας έξω με κολλάρο ως ακριβώς και οι παπικοί, ενώ άλλοι καπνίζουν.

Τι περεταίρω απόδειξη χρειάζεται ώστε να δείξουμε ότι οι ΠΣΕσατζίδες είναι όχι μόνο σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί; Ο Άγιος Μέγας Βασίλειος, λέγει ότι σχισματικοί «ὀνομάζονται ἐκεῖνοι ὁποῦ διαφέρονται πρὸς τὴν καθολικὴν (=ορθόδοξη) Ἐκκλησία, ὄχι διὰ δόγματα πίστεως, ἀλλὰ διὰ κάποια ζητήματα ἐκκλησιαστικὰ καὶ εὐκολοϊάτρευτα». (Πηδάλιον, σελ. 588, ερμηνεία γραμ. 10-12) Άραγε ποιός μπορεί να πιστέψει ότι αυτοί, θα επιστρέψουν καμιά φορά από τον αιρετικό δρόμο που ακολουθούν, ο οποίος οδηγεί στην απώλεια; 

Οι πατέρες οι οποίοι έμειναν πιστοί στην αληθινή Ορθοδοξία, υπακούοντας στους ιερούς Κανόνες και στους Αγίους, οι οποίοι λέγουν ότι τα μυστήρια των αιρετικών και των σχισματικών είναι άδεκτα, διέκοψαν την Εκκλησιαστική Κοινωνία με τους Ακάθαρτους Αιρετικούς ΠΣΕσατζίδες και τους Σχισματικούς ΓΟΧ. 

 Για να δείξουμε πόσο απαραίτητες είναι εκείνες οι τρεις καταδύσεις της βαπτίσεως, αρκεί να παραθέσουμε μόνο τον Ν’ Κανόνα των Αγίων Αποστόλων. «Εἴ τις Ἐπίσκοπος, ἢ Πρεσβύτερος μὴ τρία βαπτίσματα (=βυθίσεις) μιᾶς μυήσεως ἐπιτελέσει, ἀλλὰ ἕν βάπτισμα (=βύθιση) τὸ εἰς τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου διδόμενον, καθαιρείσθω» (Πηδάλιον, σελ. 62, Ν’ Κανών) διότι «δὲν τελειοῦται τὸ Βάπτισμα διὰ μόνων τῶν τῆς Τριᾶδος ἐπικλήσεων, ἀλλὰ δεῖται (=απαιτείται) ἀναγκαίως καὶ τοῦ τύπου τοῦ θανάτου, καὶ τῆς ταφῆς καὶ ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου». (Πηδάλιον, σελ. 65, υποσημείωση αριστ. γραμ. 20-23)

Τώρα όμως από τους είκοσι ψευδοϊερείς, μόνο ένας αν βαπτίζει με καταδύσεις. Ακόμα μερικοί ψευδεπίσκοποι, απαγορεύουν στους ιερείς τους να βυθίζουν το παιδί στο νερό τάχα για να μην πνιγεί.

Ορισμένοι λαϊκοί, ξέρουν ότι η βάπτιση πρέπει να γίνεται με κατάδυση, απλώς δεν ξέρουν με πόσες καταδύσεις. Έτσι οι μερικοί ιερείς, γνωρίζοντας αυτό, βαπτίζουν με ράντισμα και ακολούθως, βυθίζουν μία φορά, απλά για να κατευνάσουν τις αντιδράσεις. Έτσι αν έρθει κάποτε η στιγμή να Διακόψει την κοινωνία ένας τέτοιος άνθρωπος, η μητέρα του ή η νονά του, λέει στον ιερέα: είδα εγώ με τα μάτια μου, ότι ο ιερέας τον βύθισε. Και με αυτό τον τρόπο, κερδίσαμε ακόμα ένα χριστιανό, ο οποίος όμως δεν θα έχει σωτηρία, αφού θα είναι αβάπτιστος. Δεν θα έχει δηλαδή το σημαντικότερο από τα επτά μυστήρια το οποίο είναι το κλειδί που ανοίγει τις πύλες του παραδείσου.

Είναι αποδεδειγμένο λοιπόν, ότι οι ΠΣΕσατζίδες, επειδή κάνουν βάπτισμα παπικού τύπου, είναι όχι μόνο σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί. 

Το πιο εύλογο επιχείρημα με το οποίο γίνεται δεκτό το βάπτισμα των Οικουμενιστών, μόνο με μύρωμα, είναι το του Μεγάλου Βασιλείου, «οἱ μὲν γὰρ πρῶτοι ἀναχωρήσαντες (σχισματικοί) παρὰ τῶν πατέρων ἔσχον τᾶς χειροτονἰας». (Πηδάλιον, σελ. 587, γραμ. 34). Δηλαδή, γίνονται δεκτοί με οικονομία. 

«Ἡ οἰκονομία γὰρ ἔχει μέτρα καὶ ὅρια καὶ δὲν εἶναι παντοτινὴ καὶ ἀόριστος. Δι’ ὅ καὶ ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας λέγει΄ Ὁ κατ’ οἰκονομίαν ποιῶν τι, οὐχ ὡς ἁπλῶς καλὸν τοῦτο ποιεῖ, ἀλλ’ ὡς πρὸς καιρὸν χρειῶδες». (Πηδάλιον, σελ. 56, υποσημείωση δεξ. γραμ.19-24) «Ὥστε, τῆς οἰκονομίας παρελθούσης, ἡ ἀκρίβεια καὶ οἱ Ἀποστολικοὶ Κανόνες, πρέπει νὰ ἔχουν τὸν τόπο τους» (Πηδάλιον, σελ. 57, υποσημείωση αριστ. γραμ. 10-12) επειδή βλέπουμε ότι «οὔτε τοὺς Λατίνους (λατινόφρονες ΠΣΕσατζίδες) ἠμποροῦμε νὰ ἐπιστρέψωμεν, καὶ ἡμεῖς παραβαίνωμεν τὴν ἀκρίβειαν τῶν ἱερῶν Κανόνων, καὶ δεχόμεθα τῶν αἱρετικῶν τὸ ψευδοβάπτισμα» (Πηδάλιον, σελ. 56, υποσημείωση δεξ. γραμ. 30-33) «τώρα ὁποῦ κακὰ τοιαῦτα δὲν δύνανται εἰς ἡμᾶς νὰ κάμνουν» (Πηδάλιον, σελ. 56, υποσημείωση δεξ. γραμ. 14-15) «Τι πλέον η οἰκονομία χρειάζεται;» (Πηδάλιον, σελ. 56, υποσημείωση δεξ. γραμ. 19). «Οἰκονομητέον γὰρ ἔνθα (=ὁταν) μὴ παρονομητέον, λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος». (Πηδάλιον, σελ. 56, υποσημείωση δεξ. γραμ. 33-34)

Και εάν δεχόσαστε μόνο όσους βαπτίστηκαν με τον σωστό τύπο, όλα καλά και άγια. Αλλά αυτοί, τους δέχονται όλους, χωρίς να ενδιαφέρονται πως ήταν βαπτισμένοι. 

Τι γίνεται με αυτές τις ψυχές; Ποιός θα αναλάβει το βάρος και την ευθύνη για την απώλειά τους;

Πώς δεν είδε κανείς τι λέγουν οι Άγιοι Απόστολοι στον 68ο κανόνα τους; «Τοὺς γὰρ παρὰ τῶν τοιούτων (αιρετικών) βαπτισθέντας, ἢ χειροτονηθέντας, οὔτε πιστοὺς, οὔτε κληρικοὺς εἶναι δυνατόν», (Πηδάλιον, σελ. 89, Κανών ΞΗ’) ή πως δεν είδε κανείς το του Μεγάλου Βασιλείου προς Νικοπολίτας «Εγὼ δὲν θἐλω συναριθμήσει ποτὲ μὲ τοὺς ἀληθεὶς ἱερεὶς τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνον ὁποῦ ἐχειροτονήθη καὶ ἔλαβε προστασίαν λαοῦ ἀπὸ τὰς βεβήλους χεῖρας τῶν αἱρετικῶν, πρὸς ἀνατροπήν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως». (Πηδάλιον, σελ. 90, ερμηνεία, γραμ. 11 και σελ. 91 γραμ. 1-2) 

Επίσης οι Άγιοι Απόστολοι, προστάττουν «Ἐπίσκοπον, ἢ Πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα, ἤ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν, τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς βελίαρ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου;» (Πηδάλιον, σελ. 51, Κανών ΜΣΤ’)

Λοιπόν, τα δώρα τα οποία δίνουν αυτοί ως ελεημοσύνη ή θυσία είτε για την ψυχή τους είτε για τις ψυχές των κεκοιμημένων τους, δεν μπορούν να γίνονται δεκτά από ορθοδόξους, «Διότι ἐκεῖνοι ὀποῦ δέχονται τὰ παρὰ τῶν αἱρετικῶν, ἢ τὰ ὅμοια φρονήματα ἐκείνων ἔχουσι καὶ αὐτοὶ, ἤ τὸ ὀλιγότερο δὲν ἔχουσι προθυμίαν νὰ ἐλευθερώνουν αὐτοὺς ἀπὸ τὴν κακοδοξίαν των». (Πηδάλιον, σελ. 52, γραμ. 2 και σελ. 53 1-2)

Αν δεν μπορούν να γίνουν δεκτά τα δώρα των ορθοδόξων χριστιανών που έχουν θανάσιμα αμαρτήματα και δεν θέλουν να μετανοήσουν, πόσο μάλλον δεν πρέπει να γίνονται δεκτά τα δώρα των αιρετικών.

Επιπλέον, ο 47ος Κανών των Αποστόλων πάλι προστάττει «Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος τὸν κατὰ ἀλήθειαν ἔχοντα βάπτισμα, ἐὰν ἄνωθεν βαπτίση, ἢ τὸν μεμολυσμένον παρὰ τῶν ἀσεβῶν ἐὰν μὴ βαπτίση, καθαιρείσθω, ὡς γελῶν τὸν σταυρὸν, καὶ τὸν τοῦ Κυρίου θάνατον, καὶ μὴ διακρίνων ἱερέας ψευδοϊερέων » (Πηδάλιον, σελ. 55, Κανών ΜΖ’) διότι, «Οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ, πρέπει νὰ αποστρέφονται τοὺς αἱρετικοὺς, καὶ τὰς τῶν αἱρετικῶν τελετάς» (Πηδάλιον σελ. 51 ερμηνεία ΜΣΤ΄ Κανόνος, γραμ. 1-2).

Ο πιο πάνω κανόνας, διατάζει να καθαιρείται ο κληρικός εκείνος που θα αναβαπτίσει ένα ήδη βαπτισμένο χριστιανό. Αλλά, θα καθαιρεθεί μόνο εάν βαπτίσει έναν ορθοδόξως βαπτισμένο χριστιανό. Οι βαπτισθέντες παρά των αιρετικών, λογίζονται ως αβάπτιστοι και έτσι ο ιερέας, όχι μόνο δεν απαγορεύεται να τους βαπτίσει (όχι αναβαπτίσει, αφού το αιρετικό βάπτισμά τους είναι σαν να μην έγινε) αλλά και έχει υποχρέωση να το πράξει, προτού τους δεχθεί εις μυστηριακή κοινωνία.

Βλέπουμε επίσης ότι, οι Άγιοι Απόστολοι σε αυτόν τον 47ο Κανόνα τους, δεν αναφέρονται στους αιρετικούς, αλλά στους ασεβείς. Αν οι ασεβείς είναι χωρισμένοι από τον Θεό και δεν μπορούν να προσφέρουν έγκυρο βάπτισμα ή χειροτονία, πόσο μάλλον οι σχισματικοί και οι αιρετικοί. Από όσα αναφέρθηκαν μέχρι τώρα, ας συλλογιστεί ο καθένας και ας βγάλει τα συμπεράσματά του: Οι ιερείς των Οικουμενιστών και των ΓΟΧ είναι ευσεβείς;

Ωστόσο, για όσους πιστεύουν ότι απαγορεύεται να βαπτίζουμε τους Οικουμενιστές και τους ΓΟΧ, ας παραθέσουμε ένα κομμάτι από τις Πράξεις των Αγίων Αποστόλων.

Όταν ο Απόστολος Παύλος περιόδευε στην περιοχή της Μ. Ασίας, φτάνοντας στην Έφεσο, συνάντησε μερικούς μαθητές και «εἶπε πρὸς αὐτούς΄ εἰ Πνεῦμα Ἅγιον ἐλάβετε πιστέυσαντες; οἱ δὲ εἶπον πρὸς αὐτόν΄ ἀλλ’ οὐδὲ εἰ Πνεμα Ἅγιον ἐστιν ἠκούσαμεν. Εἶπέ τε πρὸς αὐτούς΄ εἰς τί οὖν ἐβαπτίσθητε; Οἱ δὲ εἱπον΄ εἰς τὸ Ἰωάννου βάπτισμα. Εἶπε δὲ Παῦλος΄ Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισε βάπτισμα μετανοίας, τῷ λαῷ λέγων εἰς τὸν ἐρχόμενον μετ’ αὐτὸν ἵνα πιστεύσωσι, τοῦτ’ ἔστιν εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. ᾈκούσαντες δὲ ἐβαπτίσθησαν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ». (Πράξεις κεφ. 19, στιχ. 2-5) Όπως διαβάζουμε, ο Απ. Παύλος, ξαναβάπτισε τους μαθητές εκείνους που ήταν βαπτισμένοι από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο επειδή δεν έλαβαν Πνεύμα Άγιο, αφού ο Ιωάννης «εβάπτισε βάπτισμα μετανοίας».

Αυτή η πράξη του Απ. Παύλου μας δίνει το δικαίωμα να κάνουμε το ίδιο και εμείς στους Οικουμενιστές και στους ΓΟΧ, αφού και εκείνοι, αν και είναι βαπτισμένοι, έστω και με τον τύπο, εντούτοις, δεν εβαπτίστηκαν εν Πνεύματι Αγίω, επειδή, αν ο  ψευδοϊερέας «ἠδυνήθη βαπτίσαι, ἴσχυσε καὶ ἅγιον Πνεῦμα δοῦναι. Εἰ οὐκ ἠδυνήθη, ὅτι ἔξω ὢν, Πνεῦμα ἅγιον οὐκ ἔχει, οὐ δύναται τὸν ἐρχόμενον βαπτίσαι. Ἑνὸς ὄντος τοῦ βαπτίσματος, καὶ ἑνὸς ὅντος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ μιᾶς Ἐκκλησίας ὑπὸ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἐπάνω (…) ἑνότητος τεθεμελιωμένης. Καὶ διὰ τοῦτο τὰ ὑπ’ αὐτῶν γινόμενα ψευδῆ και κενὰ ὑπάρχοντα, πάντα ἐστίν ἀδόκιμα. Οὐδέν γὰρ δύναται δεκτὸν καὶ αἰρετὸν εἶναι παρὰ Θεῷ, τῶν ὑπ’ ἐκείνων γινομένων». (Πηδάλιον, σελ. 369, γραμ. 25-30)

         Επίσης, ο Άγιος Απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή του, γράφει «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα». (Εφεσ. Κεφ. 4, στιχ. 5) Ακόμα κάθε φορά που απαγγέλουμε το Σύμβολο της Πίστεως, ομολογούμε μόνο ένα Βάπτισμα. «Εἰ γάρ φησι, μία εἶναι ἡ Καθολικὴ (ορθόδοξη) Ἐκκλησία, καὶ ἕν εἶναι τὸ ἀληθὲς Βάπτισμα, πῶς ἠμπορεῖ νὰ ᾖναι ἀληθὲς Βάπτισμα τὸ τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν, εἰς καιρὸν ὁποῦ αὐτοὶ δὲν εἶναι μέσα εἰς τὴν Καθολικὴν (ορθόδοξη) Ἐκκλησίαν, ἀλλ᾿ ἐξεκόπησαν ἀπὸ αὐτὴν διὰ τῆς αἱρέσεως; Εἰ δὲ ἀληθὲς εἶναι τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν, ἀληθὲς δὲ εἶναι καὶ τὸ τῆς ὀρθοδόξου καὶ Καθολικῆς (ορθοδόξου) Ἐκκλησίας, λοιπὸν δὲν εἶναι ἓν βάπτισμα καθὼς ὁ Παῦλος βοᾷ, ἀλλὰ δὺω, ὅπέρ ἐστιν ἀτοπότατον» (Πηδάλιον, σελ. 51, υποσημείωση δεξ. γραμ. 3-13) και άνομο δόγμα.  Ο Άγιος Φιρμιλιανός, επίσκοπος Καισαρείας και προεδρεύων της Συνόδου της Ικονίας, γράφει προς τον Άγιο Ιερομάρτυρα Κυπριανό, τον επίσκοπο που ήταν προεξάρχων των τριών Συνόδων της Καρχηδόνος «ἀλλὰ ποῖος ἂν καὶ νὰ ἔφθασεν εἰς τὸ ἄκρον τῆς τελειότητος καὶ σοφίας, ἐμπορεῖ νὰ διϊσχυρισθῇ, ἣ νὰ πιστεύσῃ ὅτι μοναχὴ ἡ τῶν τριῶν ὀνομάτων τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπίκλησις εἶναι ἀρκετὴ πρὸς ἄφεσιν τῶν πλημελημάτων, καὶ πρὸς τὸν ἁγιασμὸν τοῦ βαπτίσματος, ἂν δὲν εἶναι δηλαδὴ ὀρθόδοξος καὶ ἐκεῖνος ὁποῦ βαπτίζει» (Πηδάλιον, σελ. 52, υποσημείωση αριστ. γραμ. 15-22).

Μαζί με τον Αγιότατο Φιρμιλιανό, λέγει και ο Μέγας Αθανάσιος ότι είναι «ἀνενέργητα τὰ ὑπέρθεα ἐκεῖνα ὀνόματα, προφερόμενα ἀπὸ τῶν αἱρετικῶν τὰ στόματα. Διατὶ ἃν οὔτω δὲν εἶναι, βεβαιότατα πρέπει νὰ πιστεύσωμεν, ὅτι καὶ τὰ κακογραΐδια κάμνουσι θαύματα, μὲ τὸ νὰ ἐπᾴδουσι τὰ θεῖα ὀνόματα», (Πηδάλιον, σελ. 56, υποσημείωση αριστ. γραμ. 8-12) και ο θείος Χρυσόστομος, «ἂς μὴ σὲ γελάσουν, ὦ ἀκροατὰ, τὰ τῶν αἱρετικῶν συστήματα (ὁ ‘‘τύπος’’)΄ βάπτισμα γὰρ ἔχουσιν, ἀλλ’ οὐ φώτισμα, καὶ βαπτίζονται μὲν κατὰ τὸ σῶμα, κατὰ δὲ τὴν ψυχὴν δὲν φωτίζονται», (Πηδάλιον, σελ. 53, υποσημείωση αριστ. γραμ. 31-35), ο δε Άγιος Λέων, «οὐδεὶς αἱρετικὸς λέγει, ἁγιασμὸν παρέχει διὰ τῶν μυστηρίων», (Πηδάλιον, σελ. 53, υποσημείωση αριστ. γραμ. 36-37) και ο Άγιος Αμβρόσιος επίσης, «τὸ τῶν δυσσεβῶν βάπτισμα, λέγει, οὐχ ἁγιάζει». (Πηδάλιον, σελ. 53, υποσημείωση αριστ. γραμ. 38-39)

Ορισμένοι λέγουν ότι μπορούμε να δεχθούμε μόνο τον τύπο της βάπτισης που τελούν οι ΠΣΕσατζίδες και ΓΟΧ ιερείς, υπολογίζοντας ότι δεν είναι ιερείς, αλλά μόνο λαϊκοί, επειδή πιστεύουν ότι ένας λαϊκός μπορεί να βαπτίσει εν καιρώ ανάγκης. Αλλά εδώ υπάρχει άλλη πλάνη.

Αληθεύει ότι, εάν κάποιο παιδί αβάπτιστο κινδυνεύει να πεθάνει, μπορεί να βαπτιστεί από ένα λαϊκό, αφού ο Άγιος Νικηφόρος ο Ομολογητής στον Ζ’ Κανόνα του γράφει «Τὰ ἀβάπτιστα νήπια ὅταν δὲν ᾗναι παρὼν Ἱερεὺς, πρέπει  νὰ τὰ βαπτίζῃ ὅποιος τύχει, κᾂν καὶ ὁ ἴδιος πατήρ αὐτῶν, ἢ ἂλλος οἱοσδήποτε ἄνθρωπος, μόνον νὰ ᾗναι Χριστιανὸς, καὶ δὲν ἁμαρτάνει». (Πηδάλιον, σελ. 733, Κανών Ζ’). Και «πρέπει νὰ μνημονεύονται μετὰ τῶν ὀρθοδόξων ἐάν ἀποθάνουν, ὠς ἐν ἐλπίδι ὄντα Θείου ἐλέους τυχεῖν» (Πηδάλιον, σελ. 58, υποσημείωση δεξ. γραμ. 20-22) πρέπει δὲ «νὰ βαπτίζονται παρὰ Ἱερέως ἂν ζήσουν τὰ ἄνωθεν νήπια» [Πηδάλιον, σελ. 713, υποσημείωση του ΚΔ’ Καν. (αρ.3) δεξ. γραμ. 8-9] επειδή, «εἰς μόνους τοὺς Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους εἶναι ἄδεια νὰ βαπτίζουν, καὶ ὄχι εἰς λαϊκοὺς, κατὰ τὸν α’. τοῦ Βασιλείου, ὀποῦ λέγει, τοὺς παρὰ λαϊκὴν βαπτισθέντας, βαπτίζομεν. Τὸ γὰρ ἐν καιρῷ κινδύνου καὶ κατὰ περίστασιν γινόμενον, δὲν εἶναι νόμος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν», (Πηδάλιον, σελ. 58, υποσημείωση αριστ. γραμ. 27-32 και δεξ. γραμ. 1η) «καθ’ ὅτι καὶ Διονύσιος ὁ Ἀλεξανδρείας, Ἰουδαῖόν τινα, βαπτισθέντα ὑπὸ λαϊκοῦ ἐν καιρῷ ἀσθενείας θάνατον ἀπειλούσης, ἐβάπτισεν αὐτὸν ἐξαρχῆς ἀφ’ οὗ πάλιν ἀνέζησεν». (Πηδάλιον, σελ. 58, υποσημείωση δεξ. γραμ. 11-14) Λοιπόν αν όσοι βαπτίστηκαν από ορθόδοξους λαϊκούς, πρέπει να αναβαπτίζονται, πόσο μάλλον, οι βαπτισθέντες υπό Οικουμενιστών και ΓΟΧ, οι οποίοι με την απόσχισή τους από την Εκκλησία, έχασαν την χάρη του Παναγίου Πνεύματος και για αυτό οι ψευδοϊερείς τους, δεν μπορούν να λογίζονται ούτε καν ως ορθόδοξοι λαϊκοί. Έτσι, «ὁμοίως πρέπει νὰ βαπτίζονται καὶ ἐκεῖνοι ὁποῦ ἤθελαν βαπτισθῇ ἀπὸ ἀνίερον μὲν, σχηματισθέντα δὲ ψευδῶς, ὅτι εἶναι ἱερεύς». (Πηδάλιον, σελ. 58, υποσημείωση αριστ. γραμ. 21-23)

Και ακόμα ένα αξιοθαύμαστο! Στον καιρό του Πατριάρχου Λουκά, υπήρχε το συνήθειο, ορισμένοι Τούρκοι να βαπτίζουν τα παιδιά τους με χριστιανικό βάπτισμα, για να μην αρρωσταίνουν και να μην μυρίζει άσχημα η σάρκα τους. Έτσι, απεφασίσθη συνοδικώς, «νὰ βαπτίζονται δεύτερον, ἀνίσως ἤθελαν ἔλθῃ εἰς τὴν ἐδικὴν μὰς πίστιν, ἐπειδὴ εἰς τὸ βάπτισμα αὐτῶν δἐν ἦτο σύμφωνος ἡ τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν γονέων πίστις» (Πηδάλιον, σελ. 58, υποσημείωση αριστ. γραμ. 18-21) Τότε, ήταν ορθόδοξος ο ιερέας που τα βάπτιζε΄ Στην βάπτιση των Οικουμενιστών και των ΓΟΧ όμως, δεν ήταν ορθόδοξος ούτε ο ιερέας, ούτε οι γονείς, ούτε οι νονοί.

Περιληπτικά, ας δούμε τα λόγια του Μεγάλου Βασιλείου, που λέγει «Εἰ δὲ καὶ εἶναι ἀπηγορευμένον κοντὰ εἰς ἐσᾶς ὁ ἀναβαπτισμὸς, διὰ κᾄποιαν οἰκονομίαν,…., ὄμως ὁ ἰδικός μὰς λόγος, ἄς ἔχει δύναμιν νὰ ἀθετήσῃ δηλ. τὸ βάπτισμα τῶν τοιούτων», (Πηδάλιον, σελ. 52, υποσημείωση δεξ. γραμ. 9-13) για τρείς λόγους «Α’. διὰ τί τὸ βάπτισμα εἶναι ἓν, καὶ διὰ τί εὑρίσκεται αὐτὸ εἰς μόνην τὴν καθολικὴν (ορθόδοξη) Ἐκκλησίαν΄ οἱ δὲ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοὶ, ἔξω ὑπάρχοντες τῆς καθολικῆς (ορθοδόξου) Έκκλησίας, ἀκολούθως οὐδὲ τὸ ἓν βάπτισμα ἔχουσι. Β’. τὸ ὕδωρ τοῦ βαπτίσματος πρέπει πρῶτον νὰ καθαρισθῇ καὶ νὰ ἁγιασθῇ διὰ τῶν εὐχῶν τοῦ Ἱερέως, καὶ τῆς τοῦ παναγίου Πνεύματος χάριτος, ἔπειτα νὰ καθαρίσῃ, καὶ νὰ ἁγιάσῃ τὸν ἐν αὐτῷ βαπτιζόμενον΄ ἀλλ’ οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοὶ οὔτε Ἱερεῖς εἶναι, ἀλλὰ μᾶλλον ἱερόσυλοι΄ οὔτε καθαροὶ, ἀλλ’ ἀκάθαρτοι΄ οὔτε ἅγιοι, ὡς μὴ ἔχοντες Πνεῦμα ἅγιον, λοιπὸν οὔτε βάπτισμα ἔχουσι. Γ’. διὰ τοῦ ἐν καθολικῇ (ορθόδοξο) Ἐκκλησία βαπτίσματος, ἄφεσις ἁμαρτιῶν δίδοται. Διὰ δὲ τοῦ τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν βαπτίσματος, ἔξω ὄντος τῆς καθολικῆς (ορθοδόξου) Ἐκκλησίας, πῶς ἠμπορεῖ νὰ δοθῇ ἁμαρτιῶν ἄφεσις;» (Πηδάλιον, σελ. 370, γραμ. 3-12) Το βάπτισμα τους, «φαίνεται μὲν κατὰ προσποίησιν, ὅτι εἶναι βάπτισμα, ἀλλὰ τῇ ἀληθεία δὲν ἔχει κᾀμμίαν βοήθειαν πρὸς τὴν πίστιν καὶ τὴν εὐσέβειαν. Οὐ γὰρ ὁ λέγων ἁπλῶς Κύριε, ἐκεῖνος δίδει καὶ ὀρθὸν βάπτισμα, ἀλλ’ ἐκεῖνος ὁποῦ καὶ τὴν ἐπίκλησιν τοῦ ὀνόματος λέγει, καὶ τὴν πίστιν ἔχει ὀρθήν». (Πηδάλιον, σελ. 52, υποσημείωση δεξ. γραμ. 33-39)

«Πολλαὶ αἱρέσεις, λέγουσι μὲν τὰ ὀνόματα μόνον τῆς ἁγίας Τριάδος, ἀλλ’ ἐπειδή δὲν φρονοῦσι ταῦτα ὀρθῶς, μηδὲ τὴν πίστιν ἔχουσιν ὑγιᾶ, ἀνωφελὲς ἔχουσι καὶ τὸ πὰρ’ αὐτῶν διδόμενον βάπτισμα, μὲ τὸ ὑστερῆται τὴν εὐσέβειαν». (Πηδάλιον, σελ. 52, υποσημείωση δεξ. γραμ. 47-49 και σελ. 53, υποσημείωση αριστ. γραμ. 1-2)

Λοιπόν, αυτές είναι οι γνώμες και οι αποφάσεις των Αγίων Αποστόλων, των Ιερών Συνόδων και των Θείων Πατέρων περί του μυστηρίου του Αγίου Βαπτίσματος.

 Εχουμε την συνείδηση ότι την φοβερά ημέρα της Κρίσεως, θα μας ζητηθεί λόγος ενώπιον του Κυρίου, πιο πολύ από άλλους, για το πώς μεταχειριστήκαμε τα τάλαντα τα οποία ο Ίδιος μας εμπιστεύθηκε.  

Γι’ αυτό, θέλουμε να πατήσουμε, όσο το δυνατό σταθερότερα, πάνω στα βήματα των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων. Δεν θα δεχθούμε ως έγκυρες τις τελετές και τα μυστήρια των ακολουθούντων τους Αιρετικούς Οικουμενιστές και τους Σχισματικούς ΓΟΧ, επειδή κατά τον Άγιο Μέγα Βασίλειο «Χριστέμποροι γὰρ οἱ τοιοῦτοι, ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ οὐχί Χριστιανοί». (βλπ επιστολή Μ. Βασιλείου προς Νικοπολίτας, Πηδάλιον, σελ. 738α’)

Ο δε ευαγγελιστής Ιωάννης τους ονομάζει ‘‘ἀντιχρίστους’’ (Α’ Ιωάννου, κεφ. 2, στιχ. 18) και ακόμη και ο Σολωμών, που προμηνύει για την βάπτιση, δια του Αγίου Πνεύματος, προστάττει «πῖνε ὔδατα ἀπὸ σῶν ἀγγείων καὶ ἀπὸ σῶν φρεάτων πηγῆς» (παροιμ. κεφ. ε’ στιχ. 15) επειδή «παντὸς οὔ ἐάν ἄψηται αὐτοῦ ὁ ἀκάθαρτος, ἀκάθαρτον ἔσται». (Αριθμιών, κεφ. 19, στιχ. 22)

Λοιπόν, «ὁ μὴ ὤν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει».  (Ματθ. κεφ. 12, στιχ. 30). Πολλοί ανησυχούν και ρωτούν «πως θα παντρευτούν οι υιοί και οι κόρες μας;» Σε αυτούς απαντούμε ότι θα παντρευτούν, βαπτίζοντας τους γαμπρούς και τις νύφες σας, διότι όλα τα παιδιά στην ηλικία των παιδιών σας είναι βαπτισμένα με ράντισμα.              

Και στο κατω-κάτω, ο κυριότερος λόγος για τον οποίον ζει ο άνθρωπος στον κόσμο, δεν είναι ούτε ο γάμος, ούτε η περιουσία, ούτε το σώμα. Είναι η ψυχή. Αν φροντίζουμε αληθινά την ψυχή, ο Θεός θα οικονομήσει και να κερδίσουμε την σωτηρία, αλλά και να δημιουργήσουμε οικογένειες, ικανές να οδηγήσουν την Εκκλησία ένα βήμα παραπέρα, αντιμετωπίζοντας με γενναιότητα τα μαύρα κύματα που θα επιτίθενται στον χριστιανισμό.

Αλλά το μυστικό είναι άλλο. Όλοι όσοι θέλουν να αγκαλιάσουν την αληθινή Ορθοδοξία, χρειάζονται κατήχηση.

Δεν θα βαπτισθούν ξανά όποιοι έγιναν δεκτοί με μύρωμα από τους μακαρία τη λήξη Πατέρες μας, επειδή λέγει ο Μέγας Βασίλειος ότι έγινε δεκτό λόγω οικονομίας, «ἔστω δεκτὸν». (Πηδάλιον, σελ. 587 γραμ. 40)

 Αν όμως στην ψυχή κάποιου από αυτούς, ακούγοντας και βλέποντας το φως των Ιερών Κανόνων, δημιουργηθεί η αμφιβολία ότι δεν θα μπορέσει να κερδίσει την σωτηρία με παπικό βάπτισμα, τότε εμείς, είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε σε εκείνο αληθινό βάπτισμα, ακόμη και αν ήταν μυρωμένος ή κοινωνούσε μέχρι τώρα.

Στήριγμά μας, είναι ο ΠΔ’  Κανόνας της ΣΤ’ Οικ. Συνόδου, και ο Π’ της Συνόδου της Καρθαγένης, οι οποίοι διορίζουν ότι «ὅσαις φοραῖς δὲν εὑρίσκονται μάρτυρες βέβαιοι νὰ μαρτυροῦν, ὅτι εἶναι βαπτισμένα τὰ νήπια (…) ἀλλ’ οὐδὲ τὰ ἴδια εἶναι ἱκανὰ νὰ πληροφορήσουν ὅτι ἐβαπτίσθησαν, διὰ τὴν κεῖραν, ἦτοι διὰ τὴν ἡλικίαν τὴν νηπιώδη αὐτῶν, καθ’ ἣν ἐβαπτίσθησαν. Τὰ τοιαῦτα, λέγω, πρέπει χωρὶς κᾀνένα ἐμπόδιον νὰ βαπτίζονται, μήπως ἡ ἀμφιβολία αὔτη, ἄν ἐβαπτίσθησαν, ἤ ὄχι, ἀποστερήσῃ αὐτά τῆς διὰ τοῦ λουτροῦ καθάρσεως» (Πηδάλιον, σελ. 294, ερμηνεία ΠΔ’ Κανόνος)

Αυτοί οι δύο κανόνες μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στην περίπτωσή μας. Και για το μύρο με το οποίο μυρώθηκαν, λέγουμε ότι «ἀπὸ τὰ ἐπτά μυστήρια, μόνα δύω δὲν διπλασιάζονται, τὸ βάπτισμα καὶ ἡ τῆς ἱεροσύνης χειροτονία (ασφαλώς, τα έγκυρα)». (Πηδάλιον, σελ. 90, υποσημείωση αρ. 1 αριστ. γραμ 1-3). Επειδή αν κάποιος χριστιανός πέσει σε αίρεση, επιστρέφοντας, καθαρίζεται από τον μολυσμόν της αιρέσεως με: α) αναθεματισμόν της αιρέσεώς του, β) με μετάνοια αξιόλογη, κατόπιν γ) του αναγινώσκονται οι Ιλαστικές Ευχές του Πατριάρχου Μεθοδίου και δ) «τελευταῖον, μὲ τὴν σφραγῖδα τοῦ ἁγίου Μύρου». (Πηδάλιον, σελ. 58, υποσημείωση αριστ. γραμ. 8-9) Μετά που θα τηρήσει τον κανόνα του πνευματικού καθαρίζεται και με το σώμα και αίμα του Κυρίου.

Όπως βλέπουμε, δεν υπάρχει πρόβλημα να διπλασιαστεί το μύρωμα, επειδή, όπως αν ένα παιδί αβάπτιστο κατά λάθος κοινωνήσει, μετά, πρέπει να βαπτιστεί, (σύμφωνα με  τον πρώτο Κανόνα του Αγίου Τιμοθέου Αλεξανδρείας, βλπ Πηδάλιον, σελ. 666) έτσι και στην περίπτωσή μας, δεν έχει σχέση αν έχει ήδη χριστεί με Άγιο Μύρο αφού και εκείνο το παιδί, πήρε μυστήριο προτού βαπτιστεί. Ωστόσο, για την ειρήνη της Εκκλησίας, υποστηρίζουμε ότι όλα όσα δέχθηκαν οι Πατέρες μας, «ἔστω δεκτά».

Οι περισσότεροι, δεν είναι σύμφωνοι με την απόφαση, να βαπτίζονται ορθοδόξως αυτοί που έχουν βαπτιστεί από τους κακόδοξους ΠΣΕσατζίδες και ΓΟΧ, όχι επειδή είναι λάθος, αλλά επειδή αυτή η διόρθωση εισήχθη από κάποιον «ἀλλογενή», (Λουκ. Κεφ. 17, στίχ. 18) διότι, λέγουν αυτοί, θέλει να χαλάσει τα συνήθειά μας, τα οποία παραδοσιακά έχουμε. Ενώπιον του Θεού, το  έθνος δεν έχει σημασία. «Κύριος θανατοῖ και ζωογονεῖ, κατάγει εῖς ᾃδου και ἀνάγει. Κύριος πτωχίζει και πλουτίζει, ταπεινοῖ και ἀνυψοῖ». (Α’ Βασιλειών, κεφ. 2, στιχ. )

Όλοι πρέπει να γνωρίζουμε ότι, οι παραδόσεις-συνήθεια τα οποία δεν είναι σύμφωνα με την Πατερική διδασκαλία δεν είναι μέρος της Αγίας Παράδοσης της Εκκλησίας. Ο Χριστός, καταδικάζει αυτούς που ακολουθούν ξένα συνήθεια, λέγοντάς τους «καλῶς προεφύτευσεν Ἡσαΐας περί ὑμῶν τῶν υποκριτῶν, ὡς γέγραπται΄ οὗτος ὁ λαός τοῖς χείλεσί με τιμᾷ ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ. Μάτην δέ σέβονταί με διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων. Ἀφέντες γάρ την ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, κρατεῖτε τήν παράδοση τῶν ἀνθρώπων…» (Λουκ. Κεφ. 7, στιχ. 6-8)

Αυτό σημαίνει, ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να συνεχίσουμε να τηρούμε συνήθεια, τα οποία αποδεδειγμένα, είναι λανθασμένα. Απεναντίας, όπως μας παραδίδει και ο μέγας διδάσκαλος, Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, πρέπει να τα πολεμήσουμε και να τα αγνοήσουμε ώστε να καταφέρουμε λιγο-λίγο να τα καταργήσουμε. Τα ανθρώπινα ‘‘συνήθεια’’ ανανεώνονται χρόνο με το χρόνο, αλλά ο Νόμος της Εκκλησίας του Χριστού είναι παντοτινός και κοινός, για όλους τους λαούς. Όλοι οι όσοι νομοθέτησαν μέσα στην Εκκλησία, ήταν Άγιοι Πνευματοφόροι, ενώ οι περισσότεροι ήταν και έλληνες. Ας υπακούεται τουλάχιστον σε αυτούς. Αλλά ω του παραδόξου θαύματος! Όλοι μιλούν σύμφωνα με το τι άκουσαν, όχι με το τι διάβασαν. Γι’ αυτό, όχι δεν μπορούν, αλλά δεν θέλουν να διορθωθούν.

Αυτή είναι η ομολογία μας και αυτή είναι που μας ξεχωρίζει τόσο από τους Αιρετικούς Οικουμενιστές, όσο και από τις παλαιοημερολογιτικές σχισματικές παρατάξεις ΓΟΧ. Αν ομολογούμε ότι τα μυστήρια των Οικουμενιστών και των ΓΟΧ είναι έγκυρα, τότε σημαίνει ότι έχουμε την ίδια ομολογία με αυτούς. Ξέρω ότι, η συνείδηση όλων σας, σάς λέγει ότι αυτά που γράφτηκαν είναι σωστά, όμως, έτσι είναι ο άνθρωπος΄ του αρέσει να αντιδρά ακόμη και αν δεν έχει δίκαιο.

   Ωστόσο, αυτή, είναι η ορθόδοξη Πατερική διδασκαλία περί του βαπτίσματος, «περὶ τούτου καθὼς καὶ διὰ τὰ ἄλλα πάντα, ἡ φροντὶς καὶ τὸ χρέος, ἐπίκειται εἰς τοὺς ποιμένας τῶν ψυχῶν. (δηλ. στούς ἀρχιερείς και στούς ἱερείς) Ἡμεῖς ὠς τόσον κάμνομεν τοῦ σκοποῦ τὸ ἔργον, καὶ φωνάζομεν, δίδοντες τὴν εἴδησιν, αὐτοί δὲ τὰ ἑαυτῶν σκοπείτωσαν, ὡς λόγον ἀποδώσοντες». (Πηδάλιον, σελ. 65, υποσημείωση αριστ. γραμ. 45 και δεξ. γραμ. 1-4) «Ὑμεῖς δὲ, εἴ τινα ἔχετε μεθ’ ὑμῶν μερίδα, τὰ αὐτά ἡμῖν φρονήσετε δηλονότι΄ εἰ δὲ ἀφ’ ἑαυτῶν βουλεύεσθε, τῆς ἰδίας γνώμης ἐστίν ἕκαστος κύριος΄ ἡμεῖς ἀθῶοι ἀπό τοῦ αἵματος τούτου». (επιστολή Μ. Βασιλείου προς Νικοπολίτας, Πηδάλιον, σελ. 738α’)                                                             

                    

Αποτείχιση η μόνη οδός σωτηρίας.

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ

ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ

Ο άγιος Κυπριανός διακρίθηκε και για την ποιμαντική του δραστηριότητα και ευαισθησία, ως Επίσκοπος, στα θέματα της πίστεως, τα δογματικά και ιδιαίτερα στο θέμα του βαπτίσματος. Ο άγιος Κυπριανός, ως Επίσκοπος Καρχηδόνος, συνήθροισε τρεις τοπικές Συνόδους στη Καρχηδόνα. Τήν πρώτη τό 255 μ.Χ, τήν δεύτερη το 258 μ.Χ. καί την τρίτη τό ίδιο έτος, ή οποία εξέθεσε καί κανόνα, στον οποίο διορίζεται ότι όλοι οι αιρετικοί και σχισματικοί πρέπει νά βαπτίζονται, επειδή τό βάπτισμα των αιρετικών καί των σχισματικών είναι αδεκτο. Πιό συγκεκριμένα στον Κανόνα της Τοπικής Συνόδου της Καρχηδόνος (258) λέγει ό άγιος Κυπριανός, ότι στους αιρετικούς δέν υφίσταται καν αληθές βάπτισμα ή χρίσμα: «Ασφαλώς κρατούμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι εξω της καθολικής εκκλησίας˙ ενός όντος βαπτίσματος καί εν μόνη τή καθολική εκκλησία υπάρχοντος˙ … όθεν ου δύναται χρίσμα τό παράπαν παρά τοις αιρετικοίς είναι». Ο λόγος είναι προφανής : «παρά δε τοις αιρετικοίς, οπού εκκλησία ουκ εστίν, αδύνατον αμαρτημάτων άφεσιν λαβείν» καί «ού γάρ δύναται εν μέρει υπερισχύειν˙ ει ηδυνήθη βαπτίσαι, ίσχυσε καί Άγιον Πνεύμα δούναι˙ ει ουκ ηδυνήθη, ότι έξω ων, Πνεύμα Άγιον ουκ έχει, ου δύναται τον ερχόμενον βαπτίσαι, ενός όντος του Βαπτίσματος καί ενός όντος του Αγίου Πνεύματος καί μιάς εκκλησίας υπό Χριστού του Κυρίου ημών επάνω Πέτρου του Αποστόλου αρχήθεν λέγοντος της ενότητος τεθεμελιωμένης˙ καί διά τούτο τά ύπ’ αυτών γινόμενα ψευδή καί κενά υπάρχοντα, πάντα εστίν αδόκιμα»[1]. Δηλ. με ασφάλεια κρατάμε την παράδοση ότι κανείς δεν μπορεί να βαπτίζει ή να βαπτίζεται εκτός της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Γιατί ένα βάπτισμα υπάρχει και αυτό βρίσκεται μόνο στην Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι’αυτό δεν μπορεί να υπάρχει χρίσμα στους αιρετικούς». Ο λόγος είναι προφανής : «Στους αιρετικούς, που δεν είναι εκκλησία, είναι αδύνατον να λάβει κάποιος άφεση αμαρτιών. Αν μπορεί ο αιρετικός να βαπτίσει, μπορεί να δώσει και το Άγιον Πνεύμα. Αν, όμως, δεν μπορεί να βαπτίσει, επειδή βρίσκεται εκτός Εκκλησίας, δεν έχει Άγιον Πνεύμα και δεν μπορεί να βαπτίσει, αυτόν που έρχεται να βαπτισθεί, επειδή ένα είναι το βάπτισμα και ένα είναι το Άγιον Πνεύμα και μία Εκκλησία είναι θεμελιωμένη από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Και γι’αυτό όλ’αυτά, που γίνονται από τους αιρετικούς, επειδή είναι ψευδή και κενά (άδεια), όλα είναι αδόκιμα (άκυρα)». Ο Κανόνας αυτός δέν αποτελεί κάτι τό καινοφανές στην Εκκλησία. Είναι απήχηση της εκκλησιολογίας του Αποστόλου Παύλου : «εν σώμα καί εν Πνεύμα, καθώς καί εκλήθητε εν μιά ελπίδι της κλήσεως υμών˙ εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα»[2]. Κάθε άλλη θεώρηση θα ανέτρεπε αύτη τήν εκκλησιολογική βάση[3]. Γιατί από τή μια, αν μία είναι η Καθολική Ορθόδοξος Εκκλησία καί ένα είναι τό αληθές Βάπτισμα, πώς μπορεί νά είναι αληθές τό Βάπτισμα των αιρετικών και σχισματικών, αφού αυτοί δέν είναι μέσα στήν Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά απεκόπηκαν από αυτή διά της αιρέσεως; Από τήν άλλη, αν είναι αληθές τό Βάπτισμα των αιρετικών, είναι αληθές καί τό Βάπτισμα της Ορθοδόξου καί Καθολικής Εκκλησίας, τότε, λοιπόν, δέν είναι ένα βάπτισμα, καθώς ο Απόστολος Παύλος βοά, αλλά δύο, τό οποίο είναι ατοπώτατο.
Σχολιάζοντας ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης τον Κανόνα της Καρχηδόνας υπογραμμίζει ότι ο παρών Κανών αποδεικνύει μέ πολλά επιχειρήματα ότι τό βάπτισμα των αιρετικών καί των σχισματικών είναι άδεκτο καί ότι αυτοί πρέπει νά βαπτίζονται, όταν επιστρέφουν στήν Ορθοδοξία της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Α) Γιατί τό βάπτισμα είναι ένα και γιατί βρίσκεται μόνο στήν Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι αιρετικοί καί οι σχισματικοί δέν έχουν τό ένα βάπτισμα, γιατί βρίσκονται έξω της Καθολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Β) Τό ύδωρ του βαπτίσματος πρέπει πρώτα νά καθαρισθεί καί νά αγιασθεί διά των ευχών του Ιερέως καί της Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, έπειτα νά καθαρίσει καί νά αγιάσει αυτόν, πού θά βαπτισθεί μέσα σ’ αυτό. Αλλά οι αιρετικοί καί οί σχισματικοί ούτε Ιερείς είναι, αλλά, μάλλον ιερόσυλοι. ούτε καθαροί, αλλ’ ακάθαρτοι. ούτε άγιοι, επειδή δέν έχουν Πνεύμα Άγιον, καί, λοιπόν, ούτε βάπτισμα έχουν. Γ) Διά του βαπτίσματος της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δίδεται άφεση αμαρτιών. Διά του βαπτίσματος των αιρετικών καί των σχισματικών, πού είναι έξω της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, πως μπορεί νά δοθεί άφεση αμαρτιών; Δ) Ο βαπτισμένος, αφού βαπτισθεί, πρέπει νά χρισθεί μέ τό Μύρο. πού κατασκευάζεται από έλαιον καί άλλα αρώματα, τό οποίο αγιάσθηκε μέ τήν επιφοίτηση του Άγιου Πνεύματος. Ο αιρετικός καί ό σχισματικός, μή έχοντας Πνεύμα Άγιον, επειδή είναι χωρισμένος εξαιτίας της αιρέσεως, πώς μπορεί νά αγιάσει αυτό τό Μύρο; Ε) Ο Ιερεύς πρέπει νά προσευχηθεί προς τόν Θεό γιά τήν σωτηρία του βαπτισθέντος. Ο αιρετικός καί ό σχισματικός, όντας ιερόσυλος, όπως είπαμε, καί αμαρτωλός (όχι τόσο γιά τά έργα του, αλλά μάλλον γιά τήν αίρεση, ή όποια είναι ή μεγαλύτερη αμαρτία από όλες, καί τό σχίσμα, το οποίο ούτε με αίμα μαρτυρίου δεν επουλώνεται, κατά τον ιερό Χρυσόστομο ), πώς μπορεί νά εισακουσθεί από τόν Θεό, ενώ ή Γραφή λέει ότι των αμαρτωλών ό Θεός δεν ακούει; ΣΤ) Τό βάπτισμα των αιρετικών καί των σχισματικών δεν μπορεί νά είναι δεκτό από τόν Θεό ως βάπτισμα, επειδή αυτοί είναι εχθροί καί πολέμιοι μέ τόν Θεό καί ονομάζονται αντίχριστοι από τόν θεολόγο Απόστολο Ιωάννη.
Γιά όλ' αυτά, λοιπόν, τά αίτια ό παρών Κανών κατ’ ακρίβειαν ορίζει νά βαπτίζονται όλοι οι αιρετικοί.
Ο Κανών αυτός της Καρχηδόνος του αγίου Κυπριανού είναι ιδιαίτερα επίκαιρος στις ημέρες μας, όπου καλπάζει η παναίρεση του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός, γιά νά υλοποιήσει τούς στόχους του, αναγκάζεται νά παραθεωρήσει ή καί νά αναθεωρήσει βασικές αρχές της Ορθοδοξίας, μεταξύ των οποίων και αυτή του βαπτίσματος. Προβάλλει τήν αντίληψη της «βαπτισματικής θεολογίας» και της «Διευρημένης Εκκλησίας», σύμφωνα μέ τήν οποία η Εκκλησία είναι μία καί περιλαμβάνει τούς χριστιανούς κάθε «ομολογίας», από τή στιγμή πού δέχθηκαν τό βάπτισμα. Έτσι, όλες οι «χριστιανικές ομολογίες» είναι μεταξύ τους «Αδελφές Εκκλησίες». Με βάση, λοιπόν, την νεωτεριστική και αντιπατερική «βαπτισματική θεολογία», τα «βαπτίσματα» όλων των «χριστιανικών ομολογιών» είναι έγκυρα, είτε πρόκειται για την παραδοσιακή τριπλή κατάδυση και ανάδυση, είτε για ραντίσματα, είτε για «αεροβαπτίσματα» ή άλλα εικονικά βαπτίσματα, που συναντάμε κυρίως στις προτεσταντικές παραφυάδες. Δυστυχώς σήμερα στο οικουμενιστικό περιβάλλον έχει καθιερωθεί και προβάλλεται όσο τίποτε άλλο η κακόδοξη «βαπτισματική θεολογία», προϊόν θεολογικό του ΠΣΕ, η οποία προπαγανδίζεται κατά κόρον ως το Νο 1 στοιχείο ενότητος μεταξύ των «εκκλησιών». Αυτό και μόνο το στοιχείο ανατρέπει όχι μόνο την πατερική, αλλά και την Αποστολική Παράδοση

Κακοδοξίες των ΑντιΟικουμενιστών. Αναίρεση του Αγίου Μαξίμου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΟΣΟΥΣ ΚΑΚΟΔΟΞΑ ΛΕΓΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΛΕΜΕ ΟΥΤΕ ΤΟ ΕΝΑ ΟΥΤΕ ΤΟ ΑΛΛΟ.

Ἐλέγχει ὁ Ἃγιος Ὁμολογητής ὃσους κακόδοξα λέγουν, ὃτι ἐμεῖς δεν λέμε οὗτε ὃτι οἱ παναιρετικοί οἰκουμενιστές και ὃσοι τους μνημονεύουν, τελοῦν ἒγκυρα Μυστήρια, οὗτε ὃτι δεν τελοῦν, με διάφορες προφάσεις, εἲτε γιατί βρίσκονται σε σύγχυση και σε ἀβεβαιότητα, που σημαίνει ἀπιστία στις Ἃγιες Γραφές, (ἀφοῦ οἱ Ἃγιοι Ἀπόστολοι ὁμιλοῦν καθαρά με 3 μάλιστα Κανόνες στο Ἰ.Πηδάλιο γι’αὐτό το θέμα), εἲτε γιατί θέλουν να τα ἒχουν καλά με ὃλους (δηλ.και με τους ὀρθοδόξους και με τους κακοδόξους, ὃπως μερικοί ἀπό αὐτούς εὐθαρσῶς ὀμολογοῦν), εἲτε για να ἀποφύγουν τις διώξεις και τις ἐπιπτώσεις που ἡ ὀμολογία τῆς ἀληθείας συνεπάγεται. 

Εἶναι ἡ ἀνάλογη περίπτωση τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ὃταν ἐπικρατοῦσε ἡ αἳρεση τοῦ μονοθελητισμοῦ, και ἡ διαταγή τοῦ Αὐτοκράτωρα ἦταν να μην λέγουν οὗτε το ἓνα, οὗτε το ἂλλο. Να μην ὁμιλοῦν δηλ. οὗτε ὑπέρ τοῦ μονοθελητισμοῦ, οὗτε κατά.

Ὁ Ἃγιος προτίμησε  να πάθει ἐξορίες, κόψιμο δεξιοῦ χεριοῦ και γλώσσας (καθώς και οἱ δύο μαθητές του Μοναχοί Ἀναστάσιοι), παρά να ὑπακούσουν στην διαταγή  τοῦ Αὐτοκράτορα, που ἀναιροῦσε την Ὀρθόδοξη διδασκαλία. «Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ» ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου στους ἀπεσταλμένους τοῦ αὐτοκράτορα. 

Το ἳδιο συμβαίνει και σήμερα με τον οἰκουμενισμό. Ὃσοι ἒχουν ἀποτειχιστεῖ ἀπό τους παναιρετικούς ἐπισκόπους τους, ἒχουν ἢδη ἀποδεχθεῖ με την ἐνέργειά τους αὐτή, (δηλ. με την ἀποτείχιση) ὃτι ὁ οἰκουμενισμός εἶναι αἳρεση και μάλιστα κατεγνωσμένη (βάσει τοῦ 15ου Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας -με Οἰκουμενικό κῦρος- Συνόδου),   ἂλλως δεν μποροῦσαν να κάνουν ἀποτείχιση. 

Για το ἂν τελοῦν ἒγκυρα ἢ ὂχι μυστήρια οἱ αἱρετικοί, οἱ Ἃγιοι Ἀπόστολοι διδάσκουν με 3 μάλιστα Κανόνες στο Ἰερό Πηδάλιο (Βλ. 46ον, 47ον και 68ον Κανόνα), και λύνουν το θέμα αὐτό, χωρίς να ἀφήνουν τον παραμικρό ἐνδοιασμό για το ἀντίθετο. π.χ. 46ος Κανών: "Οποιος κληρικός δεχθεί το βάπτισμα (μόλυσμα) τῶν  αἱρετικῶν ἢ την θυσία (την "Θ.Κοινωνία" των), να καθαιρείται".  Ἐπίσης και ὁ Κανόνας τῆς ἐν Καρχηδόνι Συνόδου, λέει ὃτι «Τά μυστήρια και ὃσα οἱ αἱρετικοί τελοῦν (τελετές), ὁφείλουμε να ἀποποιοῦμε και να ἀποδοκιμάζουμε και να τα θεωροῦμε ὡς βέβηλα». 

Ὃποιος λοιπόν λέει ὃτι δεν λέω οὗτε το ἓνα, οὗτε το ἂλλο, αὐτός δεν δέχεται τους Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων και τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων,  (ἃρα δεν δέχεται τον ίδιο τον Χριστό, κατά την Αγία Γραφή και κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή), και εἶναι για τον λόγο αὐτό, ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ.

Ἐπίσης αὐτός, εἶναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, γιατί λέει ἐμμέσως πλήν σαφῶς, ὃτι μπορεῖ ὁ οἰκουμενισμός και ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου που τον νομοθέτησε, να μην εἶναι αἳρεση, ἀφοῦ ἐκεῖ μπορεῖ να τελοῦνται ἒγκυρα Μυστήρια, ἀλλά Ἐκκλησία κανονική και αὐτή (ἐπειδή στην Μία αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία τελούνται Έγκυρα Μυστήρια, ἀφοῦ ὁ αἱρετικός -το κλαδί-, ἒχει ἢδη με την αἳρεσή του, ἀποκοπεῖ ἀπό την ἂμπελο -ἀπό τον Χριστό και την Ἐκκλησία Του-, και δεν μπορεῖ να ἀπομυζήσει τον χυμό τῆς ἀμπέλου γιά να φέρει καρπό και ξηραίνεται και εἰς πῦρ βάλλεται κατά την Ἁγία Γραφή -κατά Ἰω. ΙΕ'1-6). Ἐδῶ ὃμως πέφτουν σε ἀτόπημα, γιατί στο Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὀμολογοῦμε ὃτι “Πιστεύουμε εἰς μίαν Ἁγίαν, Καθολικήν (Ὀρθόδοξον) και Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν”. Ὂχι σε δύο ἢ σε πολλές Ἐκκλησίες, ὃπως δέχονται οἱ παναιρετικοί οἰκουμενιστές. 

Τα ἲδια λοιπόν με την ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, (που ὀνόμασε «ἐκκλησίες» ὃλες τις αἱρέσεις), λέγουν και αὐτοί οἱ «ἀποτειχισμένοι», που ὑποστηρίζουν ὃτι οἱ παναιρετικοί οἰκουμενιστές και ὃσοι τους μνημονεύουν, τελοῦν ἒγκυρα μυστήρια εἲτε κατ’ἀκρίβεια, εἲτε κατ’οἰκονομία, καθώς και αὐτοί που δεν λέγουν οὗτε το ἓνα, οὗτε το ἂλλο, σύμφωνα με τον Ἃγιο Μάξιμο τον Ὁμολογητή.  

Ἀκολουθεῖ το Κείμενο «Ἃγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής - διάλογος με τους ἐκπροσώπους τοῦ αὐτοκράτορα»                   

Εὐχόμεθα Kαλή Φώτιση, Καλή Μετάνοια, Καλή Ὀμολογία, Καλή Ὑγεία σε ὃλους.

Εύχεσθε και για ἐμᾶς.

 “Μ.Α.Χ.Ο.Μ.Α.Ι.” 

Μοναχοί και Ἀγωνιζόμενοι Χριστιανοί 

Ὀρθόδοξοι, Μετά τῆς Ἂνωθεν Ἰσχύος.  

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ

         Διάλογος με τον Θεοδόσιο, τον επίσκοπο Καισαρείας Βιθυνίας, κατά την πρώτη του εξορία στο φρούριο της Βιζύης της Θράκης. 

       Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, μέγας θεολόγος και Πατήρ της Εκκλησίας, ωμολόγησε την Ορθόδοξο Πίστι σε μία εποχή που παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με την ιδική μας. Η πολιτική των τότε αυτοκρατόρων απέβλεπε σε πολιτικοκοινωνικές ενοποιήσεις σαν τις σημερινές. Ως πρόσφορο μέσον για την πραγματοποίησί τους θεωρήθηκε η υποστήριξις της αιρέσεως του Μονοθελητισμού. Είχαν χρησιμοποιηθή και εκκλησιαστικοί άνδρες, οι οποίοι υποστήριζαν την αίρεσι χάριν των κοσμικών αυτών σκοπιμοτήτων. Είχαν πιστεύσει ότι ασκούν τάχα κάποια εκκλησιαστική οικονομία. Δυστυχώς, όλοι σχεδόν οι πατριαρχικοί θρόνοι είχαν πέσει στην αίρεσι του Μονοθελητισμού. Η Ορθόδοξος Πίστις ζούσε μόνο στην συνείδησι του πιστού λαού και εκφραζόταν με το στόμα των ελαχίστων Ομολογητών, οι οποίοι την εστερέωσαν με το μαρτύριό τους.
       Την εποχή αυτή ο άγιος Μάξιμος είχε διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο για την συγκρότησι της ορθοδόξου τοπικής Συνόδου της Ρώμης (649), η οποία κατεδίκασε τον Μονοθελητισμό. Για τον λόγο αυτό ευρίσκεται εξόριστος στην Βιζύη της Θράκης. Έχει διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με τους πατριαρχικούς θρόνους της Ανατολής, επειδή έχουν εκπέσει στην αίρεσι. Η αναφορά του είναι στην ορθοδοξούσα τότε Ρώμη και στον Ομολογητή άγιο Πάπα Μαρτίνο.
       Με σκοπό να μεταβάλλουν την γνώμη του και να τον προσεταιρισθούν, ο επίσκοπος Θεοδόσιος και οι αυτοκρατορικοί απεσταλμένοι τον επισκέπτονται στην Βιζύη και διεξάγουν τον κατωτέρω διάλογο. Ο Άγιος με αταλάντευτη σταθερότητα διακρίνει την αλήθεια από την αίρεσι, το φως από το σκότος, και με γνώμονα την διδασκαλία των αγίων Αποστόλων και Πατέρων ανασκευάζει τα επιχειρήματα των μονοθελητών συνομιλητών του. Είναι συγκινητική η ταπείνωσις του Αγίου που συνοδεύει όλες τους τις εκφράσεις και κινήσεις, ακόμη και την ώρα που η αδικία εναντίον του είναι κατάφωρη. Προφανώς, ο φόβος του Θεού, η σταθερή ομολογία και η αληθινή ταπείνωσις συνιστούν το ιερό τρίπτυχο που χαρακτηρίζει κάθε Ορθόδοξο ομολογία.

       Ο διάλογος του αγίου Μαξίμου στον τόπο της εξορίας του με τους συγκλητικούς άρχοντες και με τους επισκόπους της Κωνσταντινουπόλεως είναι ένα  κλασικό πλέον κείμενο, στο οποίο φανερώνει τις γνήσια Ορθόδοξες και

-2-

εκκλησιαστικές προϋποθέσεις του Αγίου και τις αιρετικές και κοσμικές αντίστοιχα των συνομιλητών του.

       Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από αυτόν τον διάλογο, επειδή πιστεύουμε ότι θα βοηθήση τον λαό του Θεού να  αντιληφθή ποιοι είναι σε κάθε εποχή οι εκφρασταί της Πίστεώς του, αλλά και να δώσουμε αφορμές θεολογικής αυτοκριτικής σε όσους λόγω της εκκλησιαστικής τους ευθύνης ευρίσκονται μπροστά σε προφανή κίνδυνο να αθετήσουν και σήμερα την  ακρίβεια της αγίας Ορθοδόξου Πίστεως λόγω άλλων σκοπιμοτήτων.

       Στις 24 του μηνός Αυγούστου, της 14ης επινεμήσεως που μόλις τώρα πέρασε, επισκέφθηκε τον αββά Μάξιμο στον τόπο της εξορίας του, δηλαδή στο κάστρο της Βιζύης, ο προρρηθείς επίσκοπος Θεοδόσιος, σταλμένος όπως είπε από τον ίδιο τον πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως Πέτρο. Και μαζί του οι ύπατοι Παύλος και Θεοδόσιος, σταλμένοι όπως είπαν κι αυτοί από τον βασιλέα. Είχαν μαζί τους, καθώς φαίνεται, και τον επίσκοπο Βιζύης. Και λέγει ο Θεοδόσιος ο Επίσκοπος: 

       ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ: Παρακαλούν μέσω ημών ο βασιλεύς και ο πατριάρχης, να μάθουν από σένα ποια είναι η αιτία που δεν έχεις κοινωνία με τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. 

       ΜΑΞΙΜΟΣ: Γνωρίζετε τις καινοτομίες που έγιναν από την επινέμησι του περασμένου κύκλου, οι όποίες άρχισαν από την Αλεξάνδρεια με τα εννέα κεφάλαια που εξέθεσε ο Κύρος, αυτός που δεν ξέρω πως έγινε πατριάρχης της πόλεως εκείνης, και που επικυρώθηκαν από τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Γνωρίζετε επίσης και τις άλλες αλλοιώσεις, τις προσθήκες και τις αφαιρέσεις, που έγιναν συνοδικά από τους προεδρεύσαντας στην Εκκλησία των Βυζαντινών. Εννοώ τον Σέργιο, τον Πύρρο και τον Παύλο. Και αυτές τις καινοτομίες τις γνωρίζει όλη η οικουμένη. Γι' αυτήν την αιτία δεν έχω κοινωνία, ο δούλος σας, με την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Ας αρθούν τα εμπόδια που μπήκαν από τους παραπάνω άνδρες, και μαζί μ' αυτά κι αυτοί που τάβαλαν, όπως είπε ο Θεός: «και τους λίθους εκ της οδού διαρρίψατε» (Ιερεμ. 50, 26). Έτσι, βρίσκοντας την οδό του Ευαγγελίου όπως ήταν πρώτα, λεία και ομαλή και ελεύθερη από κάθε ακανθώδη αιρετική κακία, θα την βαδίζω χωρίς να μου χρειάζεται καμμία ανθρώπινη προτροπή. Μέχρις ότου όμως οι πατριάρχαι της Κωνσταντινουπόλεως καυχώνται για τα τεθέντα εμπόδια και γι' αυτούς που τα έβαλαν, δεν υπάρχει κανένας λόγος ή τρόπος που να με πείση να έχω κοινωνία με αυτούς. 

         ΘΕΟΔ.:  Μα τι κακό λοιπόν ομολογούμε, ώστε να χωρισθής από την κοινωνία μαζί μας; 

         ΜΑΞΙΜΟΣ: Επειδή λέγετε ότι ο Θεός και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός έχει μία ενέργεια της Θεότητος και ανθρωπότητός του. Έτσι συγχέετε τον λόγο της θεολογίας με τον λόγο της οικονομίας.

       Και πάλι, υιοθετώντας άλλη καινοτομία, αφαιρείτε εξ ολοκλήρου όλα τα γνωριστικά και συστατικά (στοιχεία) της θεότητος και ανθρωπότητος του Χριστού, θεσπίζοντας με νόμους και τύπους, ότι δεν πρέπει να λέγεται γι' Αυτόν,

-3-

 ούτε μία ούτε δύο θελήσεις ή ενέργειες. Αυτό είναι πράγμα ανυπόστατο, διότι οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν μεγαλοφώνως ότι: «Αυτό που δεν έχει καμμιά δύναμι, ούτε υπάρχει ούτε είναι κάτι, ούτε έχει καμμία εντελώς θέσι». 

       ΘΕΟΔ.:  Μη παίρνης σαν κύριο δόγμα, αυτό που γίνεται από οικονομία. 

       ΜΑΞΙΜΟΣ: Αν δεν είναι κύριο δόγμα για όσους το δέχονται, για ποιο λόγο με παραδώσατε ανέντιμα σε βάρβαρα και άθεα έθνη; Για ποιο λόγο καταδικάσθηκα να μένω στη Βιζύη, και οι σύνδουλοί μου, ο ένας στην Πέρβερι κι ο άλλος στην Μεσήμβρια;

       Και ποιος πιστός δέχεται την οικονομία που κάνει να σιγήσουν τα λόγια, τα οποία οικονόμησε ο των όλων Θεός να ειπωθούν από τους αποστόλους και τους προφήτας και διδασκάλους; Κι ας ιδούμε, μεγάλε κύριε, σε ποιο κακό καταλήγει το θέμα αυτό, αν το καλοεξετάσουμε. Διότι ο Θεός έβαλε στην Εκκλησία, πρώτον μεν τους αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, για να καταρτίζωνται οι πιστοί, λέγοντας στο Ευαγγέλιο προς τους αποστόλους και μέσω αυτών προς τους μεταγενεστέρους «Ό υμίν λέγω, πάσι λέγω», και πάλι «ο δεχόμενος υμάς εμέ δέχεται, και ο αθετών υμάς, εμέ αθετεί». Είναι λοιπόν φανερό και αναντίρρητο, ότι αυτός που δεν δέχεται τους αποστόλους και τους προφήτας και διδασκάλους και δεν υπολογίζει τα λόγια τους,δεν υπολογίζει τον ίδιο το Χριστό.

       Ας εξετάσουμε δε και κάτι άλλο. Ο Θεός διάλεξε και κατέστησε αποστόλους, προφήτας και διδασκάλους, προς τον καταρτισμό των πιστών. Αντίθετα, ο διάβολος διάλεξε και ξεσήκωσε ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους, για να πολεμηθή και ο παλαιός νόμος και ο ευαγγελικός. Μοναδικούς δε ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους εννοώ τους αιρετικούς, των οποίων είναι διεστραμμένοι οι λόγοι και οι λογισμοί. Όπως ακριβώς λοιπόν αυτός που δέχεται τους αληθινούς αποστόλους και προφήτας και διδασκάλους, δέχεται τον Θεό, έτσι και αυτός που δέχεται τους ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους, δέχεται τον διάβολο. Αυτός λοιπόν που βάζει τους αγίους μαζί με τους βδελυρούς και ακαθάρτους αιρετικούς (δεχθήτε τα λόγια μου, λέγω την αλήθεια), προφανώς βάζει στην ίδια μοίρα τον Θεό μαζί με τον διάβολο.

       Αν λοιπόν εξετάζοντας τις καινοτομίες που έγιναν τώρα στα χρόνια μας, τις βρίσκουμε να έχουν καταντήσει σ' αυτό το πιο ακραίο κακό, προσέξτε μήπως, ενώ προφασιζόμαστε την ειρήνη, βρεθούμε να νοσούμε και να κηρύττουμε την αποστασία, η οποία θα είναι, κατά τον θείο απόστολο, πρόδρομος της παρουσίας του Αντιχρίστου. Αυτά σας τα είπα χωρίς κανένα δισταγμό, κύριοί μου, για να λυπηθήτε τους εαυτούς σας κι εμάς.

       Με συμβουλεύετε επίσης να έλθω να κοινωνήσω με την Εκκλησία στην οποία τέτοια κηρύσσονται, ενώ έχω άλλα γραμμένα στο βιβλίο της καρδιάς μου, και να γίνω κοινωνός μ' αυτούς που νομίζουν ότι στρέφονται εναντίον του διαβόλου με την βοήθεια του Θεού, ενώ στην πραγματικότητα στρέφονται εναντίον του Θεού; Να μη δώση Ο Θεός, που γεννήθηκε για μένα χωρίς αμαρτία!

-4-

       Και αφού τους έβαλε μετάνοια, είπε: ΜΑΞΙΜΟΣ: Οτιδήποτε έχετε διαταγή να κάνετε στο δούλο σας, σας λέγω κάμετέ το. Εγώ πάντως ουδέποτε θα γίνω συγκοινωνός μ' αυτούς που δέχονται αυτές τις καινοτομίες.

       Μόλις τα άκουσαν εκείνοι αυτά, πάγωσαν. Έβαλαν κάτω τα κεφάλια τους και εσιώπησαν για αρκετή ώρα. Σήκωσε κάποια στιγμή το κεφάλι του ο επίσκοπος Θεοδόσιος, κύτταξε προς τον αββά Μάξιμο και είπε:

      ΘΕΟΔ.: Σου λέμε λοιπόν εμείς πως, εάν εσύ κοινωνήσης, ο δεσπότης μας ο βασιλεύς θα ελαφρύνη τον Τύπο. 

       ΜΑΞΙΜΟΣ: Η απόστασις που μας χωρίζει είναι ακόμη μεγάλη. Τι θα κάνουμε με το δόγμα του ενός θελήματος που επικυρώθηκε συνοδικά από τον Σέργιο και τον Πύρρο για την αναίρεσι κάθε ενέργειας; 

      ΘΕΟΔ.: Εκεινο το χαρτί καταστράφηκε και αχρηστεύθηκε. 

      ΜΑΞΙΜΟΣ: Το έσβησαν από τους πέτρινους τοίχους, όχι όμως κι από τις νοερές ψυχές. Ας δεχθούν την καταδίκη του που έγινε συνοδικά στην Ρώμη με ευσεβή δόγματα και κανόνες, και τότε θα λυθή το μεσότοιχο και δεν θάχουμε ανάγκη από συμβουλές. 

       ΘΕΟΔ.: Δεν έχει ισχύ η σύνοδος της Ρώμης, γιατί έγινε χωρίς την διαταγή του βασιλέως. 

       ΜΑΞΙΜΟΣ:  Αν οι διαταγές των βασιλέων δίνουν κύρος στις προγενέστερες συνόδους και όχι η ευσεβής πίστις, ας δεχθούν και τις συνόδους που έγιναν εναντίον του ομοουσίου, μια και έγιναν με εντολή των βασιλέων. Και ποιος κανόνας ορίζει να είναι έγκυρες μόνο εκείνες οι σύνοδοι που συνεκλήθησαν με εντολή βασιλέως ή οπωσδήποτε όλες οι σύνοδοι να συγκαλούνται κατόπιν βασιλικής διαταγής; Ο ευσεβής κανών της Εκκλησίας γνωρίζει ως άγιες και έγκυρες εκείνες τις συνόδους, τις οποίες διακρίνει η ορθότης των δογμάτων. 

       ΘΕΟΔ.: Όπως τα λες είναι. η ορθότης των δογμάτων δίνει κύρος στις συνόδους. Τι λοιπόν; Δεν πρέπει καθόλου να λέμε μία ενέργεια στον Χριστό; 

      ΜΑΞΙΜΟΣ: Σύμφωνα με την αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρας τίποτα τέτοιο δεν παρελάβαμε να λέμε. Αλλά, όπως ακριβώς παρελάβαμε να πιστεύωμε για το Χριστό δύο φύσεις, αυτές από τις οποίες απαρτίζεται, έτσι μας επετράπη να πιστεύωμε και να ομολογούμε και τις φυσικές Του θελήσεις και ενέργειες που υπάρχουν καταλλήλως σ' αυτόν, αφού αυτός ο ίδιος είναι εκ φύσεως Θεός μαζί και άνθρωπος. 

       ΘΕΟΔ.: Πράγματι, κύριε, και εμείς ομολογούμε και τις φύσεις και τις διάφορες ενέργειες, δηλαδή και την θεία και την ανθρωπίνη. και ότι η θεότης του είναι θελητική και η ανθρωπότης του θελητική. επειδή η ψυχή του δεν ήταν χωρίς θέλησι. Αλλά για να μη χάνουμε τον καιρό μας εδώ, ό,τι κι αν είπαν οι Πατέρες το ομολογώ, και μάλιστα το κάνω και εγγράφως (δηλαδή), δύο φύσεις και δύο θελήματα και δύο ενέργειες. Έλα λοιπόν να κοινωνήσης μαζί μας και να γίνη η ένωσις. 

       ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, δεν τολμώ να δεχθώ εγώ έγγραφη συγκατάθεσι από σας γι' αυτό το πράγμα, διότι είμαι απλός μοναχός. Αν όμως ο Θεός σας έφερε σε κατάνυξι, ώστε να δεχθήτε τους λόγους των αγίων Πατέρων, να ενεργήσετε

-5-

όπως απαιτούν οι κανόνες. Να στείλετε, δηλαδή, περί τούτου έγγραφο προς τον επίσκοπο Ρώμης, ο βασιλεύς και ο Πατριάρχης και η περί αυτόν σύνοδος. Εγώ πάντως ούτε κι αν γίνουν αυτά θα κοινωνήσω, επειδή οι αναθεματισθέντες αναφέρονται στην αγία αναφορά. Διότι φοβάμαι το κατάκριμα του αναθέματος. 

       ΘΕΟΔ.: Ο Θεός γνωρίζει ότι δεν σε κατηγορώ που φοβάσαι, αλλά ούτε και κανένας άλλος. Για το όνομα όμως του Κυρίου, πες μας την γνώμη σου, εάν είναι δυνατόν να γίνη αυτό (δηλ. να αρθή το ανάθεμα ήδη αποθανόντος αιρετικού). 

      ΜΑΞΙΜΟΣ: Ποια γνώμη μπορώ να σας δώσω γι' αυτό; Πηγαίνετε, ψάξτε να βρήτε αν ποτέ έχει γίνει κάτι τέτοιο και ελευθερώθηκε κανείς μετά θάνατον από το έγκλημα για την πίστι, κι από το κατάκριμα που έχει εξαγορευθή εναντίον του. Πρέπει να καταδεχθούν ο βασιλεύς και ο Πατριάρχης να μιμηθούν την συγκατάβασι του Θεού. και ο μεν να κάνει παρακλητική κέλευσι, ο δε συνοδική δέησι προς τον πάπα της Ρώμης. Χωρίς αμφιβολία, αν βρεθή κάποιος τρόπος εκκλησιαστικός που να το επιτρέπη αυτό για την σωστή ομολογία της πίστεως, θα συμφωνήση περί αυτού μαζί σας. 

        ΘΕΟΔ.: Αυτό θα γίνη οπωσδήποτε. αλλά δος μου τον λόγο σου ότι, εάν στείλουν εμένα, θα έλθης μαζί μου. 

       ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, σου είναι πιο συμφέρον να πάρης μαζί σου τον σύνδουλό μου που είναι στη Μεσημβρία, παρά εμένα. Εκείνος και την γλώσσα γνωρίζει και τον σέβονται πολύ, μια και τόσα χρόνια τιμωρείται για τον Θεό και για την ορθή πίστι που κρατεί ο θρόνος τους. 

       ΘΕΟΔ.: Έχουμε μεταξύ μας κάτι μικροδιαφορές, και δεν μου είναι τόσο ευχάριστο να πάω μαζί του. 

       ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, αφού νομίζετε ότι πρέπει να γίνη αυτό, ας γίνη όπως αποφασίζετε. εγώ σας ακολουθώ όπου θέλετε. 

       Μετά από αυτό σηκώθηκαν όλοι επάνω χαρούμενοι και με δάκρυα στα μάτια. Έβαλαν μετάνοια και έγινε προσευχή. Και κάθε ένας τους ασπάσθηκε τα άγια Ευαγγέλια, και τον Τίμιο Σταυρό, και την εικόνα του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, και της Δεσποίνης ημών Παναγίας Θεοτόκου της Μητέρας Του, αφού έβαλαν επάνω και τα χέρια τους προς βεβαίωσι των συμφωνηθέντων. Αφού ειπώθηκαν αυτά, όταν ασπάζονταν μεταξύ τους είπε ο ύπατος Θεοδόσιος: 

       ΘΕΟΔ.: Να λοιπόν, έγιναν όλα καλά. Άρα γε θα καταδεχθή ο βασιλεύς να κάνη παρακλητική κέλευσι; 

       ΜΑΞΙΜΟΣ: Οπωσδήποτε θα κάνη, εάν θέλη να είναι μιμητής του Θεού και να ταπεινωθή μαζί Του για την κοινή σωτηρία όλων μας. Ας αναλογισθή ότι, αφού ο Θεός που φύσει σώζει, δεν μας έσωσε παρά αφού με την θέλησί Του ταπεινώθηκε, πώς ο φύσει σωζόμενος άνθρωπος θα σωθή ή θα σώση χωρίς να ταπεινωθή; 

       Μετά δε την αναχώρησι των παραπάνω ανδρών, στις 8 του μηνός Σεπτεμβρίου της παρούσης 15ης ινδικτιώνος, πήγε πάλι ο ύπατος Παύλος στη Βιζύη προς τον αββά Μάξιμο, έχοντας μαζί του διαταγή που έλεγε τα εξής: «Παραγγέλομε στην ενδοξότητά σου να πας στη Βιζύη και να φέρης τον Μοναχό Μάξιμο  με πολλή τιμή και περιποίησι, λόγω της μεγάλης του ηλικίας και της

-6-

ασθενείας του, και διότι αυτός ανήκει στους προγόνους μας και τους έχει τιμήσει. Και να τον βάλης στο λαμπρό μοναστήρι του Αγίου Θεοδώρου, που βρίσκεται δίπλα στο Βασιλικό παλάτι». Αφού λοιπόν ο ύπατος τον πήρε και τον έβαλε στο προειρημένο μοναστήρι, πήγε να δώση ειδοποίησι.

       Την επομένη ημέρα πήγαν προς αυτόν οι πατρίκιοι Επιφάνιος και Τρώιλος, με λαμπρό ντύσιμο και ύφος, καθώς και ο επίσκοπος Θεοδόσιος. Συναντήθηκαν με αυτόν στο κατηχουμενείο της Εκκλησίας του ιδίου μοναστηριού. Αφού έγινε ο συνηθισμένος ασπασμός κάθησαν, υποχρεώνοντας κι αυτόν να καθήση. Και αρχίζοντας τον λόγο μαζί του ο Τρώιλος είπε: 

       ΤΡΩΙΛΟΣ:  Ο αυτοκράτωρ μας διέταξε να έρθουμε και να σου ανακοινώσουμε την γνώμη που έχει η θεοστήρικτη βασιλεία του. Αλλά πρώτα πες μας, θα κάνης την διαταγή του βασιλέως ή δεν θα την κάνης; 

Ο Μάξιμος είπε: ΜΑΞΙΜΟΣ: Κύριε, να ακούσω τι διέταξε η ευσεβής του δύναμις και θά αποκριθώ κατάλληλα. γιατί προς κάτι το άγνωστο ποια απάντησι μπορώ να δώσω; 

Ο Τρώιλος επέμενε λέγοντας: ΤΡΩΙΛ.: Δεν πρόκειται να πούμε τίποτε, εάν δεν μας πης πρώτα, αν θα κάνης ή όχι την διαταγή του βασιλέως. 

       Και όταν τους είδε να αντιστέκωνται και λόγω της καθυστερήσεώς του να βλέπουν πιο σκληρά και μαζί με τους συνακόλουθούς τους να αποκρίνωνται πιο άγρια, ενώ φάνταζαν τα περήφανα στολίδια των αξιωμάτων τους, απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε: 

       ΜΑΞΙΜΟΣ: Αφού δεν θέλετε να πήτε στον δούλο σας την απόφασι του κυρίου και βασιλέως μας, να λοιπόν σας λέω, κι ακούει ο Θεός και οι άγιοι άγγελοι και όλοι εσείς: οτιδήποτε με διατάξη για κάθε πράγμα που καταλύεται και καταστρέφεται σ' αυτόν τον αιώνα, με προθυμία το κάνω. 

Και αμέσως ο Τρώιλος είπε: ΤΡΩΙΛ.: Συγχωρέστε με, αλλά εγώ φεύγω.  γιατί αυτός τίποτε δεν πρόκειται να κάνη. 

       Και αφού έγινε πάρα πολύς θόρυβος και μεγάλη ταραχή και σύγχυσι, τους είπε ο επίσκοπος Θεοδόσιος: ΘΕΟΔ.: Πείτε του την διαταγή και θα μάθετε την απάντησί του. Διότι, δεν είναι λογικό να φύγουμε, χωρίς να πούμε και να ακούσουμε τίποτε. 

Τότε ο πατρίκιος Επιφάνιος είπε:ΕΠΙΦ.: Αυτό σου δηλώνει με μας ο βασιλεύς: «Επειδή η Δύσις και όσοι διαστρέφουν (τα πράγματα) στην Ανατολή αποβλέπουν σε σένα, κι όλοι εξ αιτίας σου ξεσηκώνονται μη θέλοντας να συμφωνήσουν μαζί μας για την πίστι, είθε να σε κατανύξη ο Θεός να κοινωνήσης μαζί μας βάσει του Τύπου που εκθέσαμε. Θα βγούμε τότε εμείς οι ίδιοι στη Χαλκή (πύλη) και θα σε ασπασθούμε, θα σου δώσουμε το χέρι και με κάθε τιμή και δόξα θα σε βάλουμε στην μεγάλη Εκκλησία. Θα στέκεσαι μαζί μας στο μέρος που συνηθίζουν να στέκωνται οι βασιλείς. Θα κάνουμε τότε και την σύναξι (Θ. Λειτουργία) και θα κοινωνήσουμε τα άχραντα και ζωοποιά μυστήρια, το ζωοποιό σώμα και αίμα του Χριστού. Θα σε ανακηρύξουμε πατέρα μας. και θα γίνη χαρά όχι μόνο στην φιλόχριστη και βασιλική μας πόλι, αλλά και σ' όλη την οικουμένη.

Γιατί  γνωρίζουμε  πολύ καλά ότι, εάν  εσύ κοινωνήσης με τον  εδώ άγιο

-7-

θρόνο, όλοι θα ενωθούν μαζί μας, αυτοί που εξ αιτίας σου και εξ αιτίας της διδασκαλίας σου αποσχίσθηκαν από την κοινωνία με μας». 

Γυρίζοντας τότε προς τον επίσκοπο ο αββάς Μάξιμος του είπε με δάκρυα στα μάτια: ΜΑΞΙΜΟΣ: Μεγάλε κύριε, όλοι περιμένουμε ημέρα κρίσεως. Αληθινά, ούτε όλη η δύναμι των ουρανών δεν θα με πείση να το κάνω αυτό. Γιατί, τι θα έχω να απολογηθώ -δεν λέω στο Θεό, αλλά στην συνείδησί μου-, αν για την δόξα των ανθρώπων, που μόνη της δεν έχει καμμιά οντότητα, γίνω εξωμότης της πίστεως που σώζει αυτούς που την υπερασπίζονται; 

       Όταν άκουσαν τα λόγια αυτά, σηκώθηκαν όλοι επάνω και γεμάτοι θυμό τον έσπρωξαν, τον τράβηξαν και τον έρριξαν κάτω. Τον γέμισαν μάλιστα από το κεφάλι ως τα νύχια με φτυσίματα, που η δυσωδία τους παρέμεινε μέχρις ότου πλύθηκαν τα ρούχα του. Σηκώθηκε τότε και ο επίσκοπος και είπε: 

       ΘΕΟΔ.: Δεν έπρεπε να το κάνετε αυτό. Έπρεπε να ακούσωμε μόνο την απάντησί του και να την αναφέρωμε στον αγαθό μας βασιλέα. 

       Μόλις τους έπεισε ο επίσκοπος να ησυχάσουν, κάθησαν πάλι. Με θυμό όμως και αγριότητα του είπαν μύριες βρισιές και ακατανόμαστες κατάρες. Τότε του είπε ο Επιφάνιος: ΕΠΙΦ.: Πες μας λοιπόν κάκιστε λαίμαργε γέρο, μας είπες αυτά τα λόγια θεωρώντας ως αιρετικούς εμάς και την πόλι μας και τον βασιλέα; Αληθινά, είμαστε περισσότερο Χριστιανοί και ορθόδοξοι από σένα. Και ομολογούμε ότι ο Κύριός μας και Θεός έχει και θεϊκή και ανθρώπινη θέλησι και νοερή ψυχή. και ότι κάθε νοερή φύσι οπωσδήποτε έχει εκ φύσεως το θέλειν και το ενεργείν, επειδή ίδιον της ζωής είναι η κίνησις και ίδιον του νοός η θέλησις. Και γνωρίζουμε ότι είναι θελητικός, όχι μόνο κατά την θεότητα, αλλά και κατά την ανθρωπότητα. Δεν αρνούμαστε επίσης και τις δύο θελήσεις του και ενέργειες. 

Και απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε: ΜΑΞΙΜΟΣ:  Εάν πιστεύετε έτσι, όπως πιστεύουν οι νοερές φύσεις και η Εκκλησία του Θεού, πώς εσείς με αναγκάζετε να κοινωνήσω με τον Τύπο, που μόνο την αναίρεσι αυτών έχει; 

       ΕΠΙΦ.:   Αυτό έγινε για οικονομία, για να μη ζημιωθούν οι λαοί μας με τέτοιες λεπτολογίες. 

Και απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε: ΜΑΞΙΜΟΣ: Συμβαίνει το αντίθετο. κάθε άνθρωπος αγιάζεται με την ακριβή ομολογία της πίστεως, και όχι με την αναίρεσι που βρίσκεται στον Τύπο. 

Και είπε ο Τρώιλος ΤΡΩΙΛ.: Και στο παλάτι σου είπαμε, ότι (ο Τύπος) δεν ανήρεσε τίποτε, αλλά διέταξε να κατασιγάσουν (οι διϊστάμενες απόψεις) για να ειρηνεύσουμε όλοι. 

Και απαντώντας πάλι ο αββάς Μάξιμος είπε:  ΜΑΞΙΜΟΣ: Η σιωπή των λόγων είναι αναίρεσις των λόγων. Λέγει το Άγιον Πνεύμα μέσω του Προφήτου Δαβίδ: «Ουκ εισί λαλιαί, ουδέ λόγοι, ων ουχί ακούονται αι φωναί αυτών». Άρα λοιπόν ο λόγος που δεν λέγεται, δεν είναι καν λόγος. 

Και είπε ο Τρώιλος: ΤΡΩΙΛ.: Στην καρδιά σου να έχης ό,τι θέλεις, δεν σε εμποδίζει κανείς. 

Ο αββάς Μάξιμος απήντησε: ΜΑΞΙΜΟΣ: Ο Θεός δεν περιώρισε στην καρδιά

-8-

όλη την σωτηρία, αλλά είπε: «Ο ομολογών με έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω αυτόν έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς». Και ο θείος Απόστολος διδάσκει ως εξής: «Kαρδία μεν πιστεύεται εις δικαιοσύνην. στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν». Αν λοιπόν ο Θεός και οι προφήται και οι απόστολοι του Θεού προτρέπουν να ομολογήται με τους λόγους των Αγίων το μυστήριο, το μεγάλο και φρικτό και σωτήριο για όλο τον κόσμο, δεν πρέπει να σιωπήση με κανένα τρόπο η φωνή που κηρύττει αυτό, για να μη κινδυνεύση η σωτηρία των σιωπώντων. 

Και απαντώντας ο Επιφάνιος με πολύ άγριο τρόπο είπε:  ΕΠΙΦ.: Υπέγραψες στον λίβελλο; 

Και είπε ο αββάς Μάξιμος: ΜΑΞΙΜΟΣ: Ναι υπέγραψα. 

       ΕΠΙΦ.:   Και πώς τόλμησες να υπογράψης και να αναθεματίσης αυτούς που ομολογούν και πιστεύουν όπως οι νοερές φύσεις και η καθολική Εκκλησία; Αληθινά με δική μου πρότασι θα σε πάμε στην πόλι, θα σε στήσουμε δεμένο στην αγορά και θα φέρουμε τους μίμους, άνδρες και γυναίκες, και τις πιο διάσημες πόρνες και όλο το λαό, για να χτυπήση και φτύση καθένας και καθεμιά τους το πρόσωπό σου. 

Απαντώντας σ' αυτά ο αββάς Μάξιμος είπε: ΜΑΞΙΜΟΣ: Ας γίνη όπως είπατε, εάν αναθεματίσαμε αυτούς που ομολογούν ότι ο Κύριος έχει δύο φύσεις, και τις κατάλληλες σ' αυτόν δύο φυσικές θελήσεις και ενέργειες, και ότι είναι εκ φύσεως αληθινός Θεός και άνθρωπος. Διάβασε, δέσποτα, τα πρακτικά και τον λίβελλο, και εάν βρήτε αυτά που είπατε, κάμετε ό,τι σκέπτεσθε. 

       Μετά από αυτά τον ωδήγησαν στην Κωνσταντινούπολι και έβγαλαν απόφασι εναντίον τους. Ανεθεμάτισαν και κατεδίκασαν τον εν αγίοις Μάξιμο, τον μακάριο μαθητή του Αναστάσιο, τον αγιώτατο πάπα Μαρτίνο, τον άγιο Σωφρόνιο πατριάρχη Ιεροσολύμων, και όλους τους ορθοδόξους και ομοφρονούντας μ' αυτούς. Έπειτα έφεραν και τον άλλο μακάριο Αναστάσιο. Αφού χρησιμοποίησαν και γι' αυτόν τα ίδια αναθέματα και βρισιές, τους παρέδωσαν στους άρχοντες λέγοντας: Αποφασίζουμε να σας παραλάβη αμέσως ο πανεύφημος έπαρχός μας, που είναι δω, στο πολυάνθρωπο ανάκτορό του. Να σας χτυπήση με νεύρα στα μετάφρενα (τον Μάξιμο, Αναστάσιο και Αναστάσιο), και να αποκόψη από την ρίζα το όργανο της ακολασίας σας, δηλαδή την βλάσφημη γλώσσα σας, του Μαξίμου, Αναστασίου και Αναστασίου. Στη συνέχεια να κόψη με σιδερένιο μαχαίρι και την ταραχώδη δεξιά που υπηρέτησε τον βλάσφημο λογισμό σας. Μόλις δε σας αποστερήσουν αυτά τα βδελυκτά μέλη, να τα κρεμάσουν πάνω σας και να σας περιφέρουν στα δώδεκα τμήματα της βασιλίδος των πόλεων. Κατόπιν να σας παραδώση σε ισόβια εξoρία  και ταυτόχρονα συνεχή φρούρησι, έτσι που συνεχώς και για όλο το χρόνο της ζωής σας να οδύρεσθε για τα βλάσφημα σφάλματά σας. Γιατί η κατάρα που εφεύρατε εναντίον μας, επέπεσε πάνω στα κεφάλια σας. 

Τότε λοιπόν τους πήρε ο έπαρχος και τους τιμώρησε κόβοντας τα μέλη τους.

Τέλος τους περιέφερε σ' όλη την πόλι και τους εξώρισε στην Λαζική. 

(Από το τεύχος 21 του έτους 1996 του περιοδικού Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, σελίς 6-20). ΠΗΓΗ: Ι.Μ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡΟΣ ΜΕΛΙΣΟΧΩΡΙΟΥ                 -9-