περί μυστηρίων σε αιρετικούς

περί μυστηρίων σε αιρετικούς

Γ’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ

ΚΑΝΩΝ Δ’

Και ούτος ο παρών κανών παρομοίως με τον ανωτέρω  διαλαμβάνει για τους κληρικούς εκείνους οπου ήθελαν αποστατήσει και η κατ’ ιδίαν η και δημοσίως ήθελαν τολμήσει  να φρονώσιν η να διδάσκωσι το δόγμα του Νεστορίου και του ομόφρονος Κελεστίου, λέγων ότι εκρίθη δίκαιον από την αγίαν Σύνοδον, να είναι οι τοιούτοι από τον βαθμόν τους  καθηρημένοι.                                                                     

ΚΑΝΩΝ  Ζ’

…Εκείνοι δε όπου τολμήσουν  η να συνθέσουν άλλο σύμβολο της πίστεως, η να πραβάλλουσιν αυτό  εις το φανερόν, και να προσφέρουν εις τους Ελλήνων και Ιουδαίων και αιρετικών επιστρέφοντας  προς την της αληθείας επίγνωσιν, οι τοιούτοι ει μεν επίσκοποι ώσι, και κληρικοί, να είναι της επισκοπής  και του κλήρου απόβλητοι, ει δε λαικοί, να αναθεματίζονται. Παρομοίως δε και όσοι φανερωθούν πως φρονούν καθ’ αυτούς η διδάσκουν τους άλλους τα μιαρά και αιρετικά περί της ενανθρωπήσεως  του μονογενούς Υιού του Θεού του Νεστορίου δόγματα, τα περιεχόμενα εις την υπ’ αυτού μεν συντεθείσαν έκθεσιν πίστεως, κομισθείσαν δε εις την Σύνοδον ταύτην από τον Πρεσβύτερον Χαρίσιον και ούτοι λέγω, ει μεν επίσκοποι ώσι και κληρικοί, να είναι καθηρημένοι, και της επισκοπής  και του κλήρου απόβλητοι, ει δε λαικοί να αναθεματίζονται, ως προείπωμεν.

ΣΥΜΠΈΡΑΣΜΑ    από τα παραπάνω προκύπτει ότι αυτός που συνθέτει  άλλο σύμβολο της πίστεως και τολμά ν΄αντιστρατεύεται τις αποφάσεις των οικουμενικών Συνόδων τότε να είναι καθηρημένος, αφορισμένος, και παρά τις επιταγές των οικουμενικών αποφάσεων και ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ.

 Πρίν τον Νεστόριο ΔΕΝ υπήρχε Νεστόριος, γι αυτό έπρεπε να υπάρξη Συνοδική καταδίκη

ΕΡΩΤΗΣΗ 

Σήμερα τι δεν γνωρίζει η εκκλησία και θα πρέπει να αποφανθεί η επόμενη οικουμενική;;

Στο Κολυμπάρι αναγνώρισαν σωτηριολογικά μυστήρια στις κατεγνωσμένες αιρέσεις και αναθεματισμένες απο  οικουμενικές συνόδους, συν τις σύγχρονες αλλά και την θεσμοθέτηση του ΠΣΕ δλδ την ολοκληρωτική ανατροπή του ευαγγελίου.

Z’ OIKOYMENIKH

« Ἐδῶ βλέπομε στήν ἀρχή τοῦ λιβέλλου, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος αὐτός ζητᾶ ἑνωθῆναι τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ.

Δηλαδή ὁμολογεῖ ἐνώπιον τῶν Πατέρων ὅτι, ὅσο καιρό εἶχε ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς εἰκονομάχους, θά λέγαμε σήμερα μέ τήν κρατοῦσα Ἐκκλησία, εὑρίσκετο ἐκτός Ἐκκλησίας»

"Δέον γαρ είν μή υστερηκέναι με προς την της ορθοδοξίας ομολογίαν...

Όθεν και μάλλον αιτώ την μακαριώτητα υμών εξετήσαι κ' παρά Θεού συγχώρεσιν μοι παραχεθήναι...

Και αναθεματιζων εξ όλης ψυχής και διανοίας την εξ απροσεξίας και απονοιας συναθροισθείσαν και ονομασθείσαν εβδόμη σύνοδον, παρά δε των ορθώς φρονούντων ψευδοσύνοδον ενθέσμως και κανονικώς καλουμένων, ως πάσης αληθείας και ευσεβείας αλλότριαν...

Εαν δε, όσπερ απέσω, εκ διαβολικής προσβολής εν οιωδήποτε χρόνο εκουσίως ή ακουσίως διαστραφώ εκ των υπ' εμου τούτων προωμολογημένων, ανάθεμα έσομαι από του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος, και της καθολικής εκκλησίας αλλότριος..."

(Πρακτικά των Αγίων Οικ. Συνόδων,Αρχ. Σπυρίδωνος Μήλια)

«Ἐδῶ βλέπομε τόν Ἐπίσκοπο νά ἀναθεματίζει - πρώτα την Ληστρική Εικονομαχική Σύνοδο - κατόπιν ὁ ἴδιος τόν ἑαυτόν του, ἄν στό μέλλον καθ’ οἱονδήποτε τρόπο ἀρνηθῆ τήν Ὀρθοδοξία...»

"Ταράσιος ο αγιώτατος πατριάρχης είπε·

πάσα η ιερατική ομήγυρις αυτή τω Θεώ δόξαν και ευχαριστίαν αναπέμπει επί ταύτη σου τη ομολογία, ήν προσήγαγες τη καθολική εκκλησία...

Η αγία σύνοδος είπε· δόξα τω Θεώ τω ενώσαντι τα διεστώτα...

Προήχθη Θεόδωρος ο ευλαβέστατος επίσκοπος Μύρων της Λυκίας και είπε· καγώ ο αμαρτωλός και ανάξιος πολλά ψηλαφήσας και ερευνήσας, κ' της υμετέρας αγιωσύνης, ίνα μετά πάντων καγώ ο αμαρτωλός ενωθώ τη αγία καθολική εκκλησία.

Ταράσιος ο αγιώτατος πατριάρχης είπε φίλον τον δεσπότη Χριστώ κ' φιλάνθρωπον το προσδέχεσθαι τους μετανοούντας...

Ευθήμιος οι όσιότατος επίσκοπος Σάρδης ειπεν·

ευλογητός ο Θεός ο ενώσας αυτόν τη καθολική εκκλησία...''

(Πρακτικά των Αγίων Οικ. Συνόδων,Αρχ. Σπυρίδωνος Μήλια)

«Δηλαδή διά τῆς αἱρέσεως ὁ Ἐπίσκοπος εἶχε

ἐξέλθει τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω καί ἄν ἦτο ἑνωμένος μέ Συνόδους καί Πατριάρχες καί μέ τήν μετάνοια καί ἐπιστολή στήν ὀρθόδοξο πίστι ἑνώθηκε καί εἰσῆλθε στήν Ἐκκλησία».

"Και προσήχθη Θεοδόσιος ο επίσκοπος του Αμμορίου και είπε.

Καγώ ο αμαρτωλός και ελεεινός και πεπλανημένος, ο πολλά κακά λαλήσας...

Και δέομαι, και παρακαλώ την αγίαν υμών σύνοδον, ίνα μετά πάντων των Χριστιανών δέξησθε καμε τον ανάξιον υμών δούλον.

Η αγία σύνοδος ειπεν· άξιος εστί κατά τους ιερούς κανόνας...

Οι ευλαβέστατοι μοναχοί είπον· καθώς εδέξαντο αι αγίαι και οικουμενικαί εξ συνόδοι τους εξ αιρέσεως επιστρέφοντας και εμείς δεχόμεθα..."

(Πρακτικά των Αγίων Οικ. Συνόδων,Αρχ. Σπυρίδωνος Μήλια)

Το αυτό σημαίνει ότι οι Άγιοι Πατέρες της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, τους Επισκόπους αυτούς τους αντιμετώπιζαν και τους θεωρούσαν ως Αιρετικούς εκτός Εκκλησίας.

"Ταράσιος ο αγιώτατος πατριάρχης ειπεν· αρτίως ουν και εμείς κατά τον καιρόν τούτο την αναφυείσαν αίρεσιν πως οφείλομεν δέξασθαι;

Ιωάννης ο θεοφιλέστατος τοποτηρητής αποστολικού θρόνου της ανατολής ειπεν.

Η αίρεσις χωρίζει απο της εκκλησίας πάντα άνθρωπον.

Η Αγία Σύνοδος είπε· τούτο εύδηλον εστίν".

(Πρακτικά των Αγίων Οικ. Συνόδων,Αρχ. Σπυρίδωνος Μήλια)

«Δηλαδή ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει αἵρεσις, αὐτός πού τήν ἀποδέχεται καί ὑπάγεται εἰς αὐτήν, χωρίζεται ἀμέσως ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Αὐτό ὁμολόγησε ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος...»

(Π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς, "το Υποχρεωτικό του 15ου Κανόνος...")

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο Ιερό Πηδάλιο, επεξηγώντας την απόφαση αυτή της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, αναφέρει,

" Και η Οικουμενική δε ζ'., σύνοδος, ει και εδέχθη τας χειροτονίας των αιρετικών Εικονομάχων (ουχί όμως των πρωταρχών της αιρέσεως, και των εμπαθώς εγκειμένων και μη γνησίως και αληθώς μετανοούντων, ως είπεν ο θείος Ταράσιος· αλλά των ακολουθησάντων τοίς πρωταρχαις, και αληθώς και γνησίως μετανοούντων...) και τους παρ' αυτών χειροτονηθέντας, πάλιν δεν ανεχειροτόνησεν ορθοδοξήσαντας καθώς φαίνεται εν τη α. πράξει αυτής, αλλά τουτο οικονομικώς εποίησε δια το πολύ πλήθος όπου τότε επεπόλαζε των εικονομάχων.

Καθώς και η Οικουμενική β'. τινών αιρετικών δι' οικονομία εδέχθη το βάπτισμα , ως προείπομεν. Όθεν ως μη όρον την τοιαύτην καιρικήν και περιστατικήν οικονομίαν ποιησάμενη, ουκ εναντιούται ειςτον παρόντα Αποστολικό Κανόνα".

(Σελ. 91).

"Σημείωσε όμως ότι οι εικονομάχοι ούτοι και πάντες οι άλλοι αιρετικοί, των οποίων τα χειροτονίας εδέχθη ποτέ η Εκκλησία, κατ' οικονομίαν και συγκατάβασιν και όχι κατά ακρίβειαν, ούτοι , λέγω, ήσαν ορθώς και κατά τον τύπον της Ορθοδόξου Εκκλησίας βεβαπτισμένοι.

Δι' ό και η Εκκλησία, καθώς εδέχθη το βάπτισμα αυτών, ούτως ακολούθως εδέχθη και τας αυτών χειροτονίας..."

(Σελ. 582).

"Οι Πατέρες της Εκκλησίας δέχονταν μια οικονομία και ασκούσαν μια επιείκεια για τους σχισματικούς και αιρετικούς που μετανοούσαν, αλλ' ουδέποτε χώρισαν την μυστηριακή θεολογία από την εκκλησιολογία.

Δεν αναγνώριζαν το Μυστήριο του Βαπτίσματος που γινόταν έξω από την Εκκλησία, αλλά ρύθμιζαν με οικονομία τον τρόπο εισδοχής των αιρετικών και σχισματικών στην Εκκλησία.

Στα κείμενα του Μεγάλου Βασιλείου διασώζεται  η πρακτική της αρχαίας Εκκλησίας να δέχονται ορισμένες ομάδες αιρετικών στην Εκκλησία με τον σκοπό την συνένωσή τους, την ενότητα και την κοινωνία τους με την Εκκλησία, και όχι με την προοπτική της αναγνωρίσεως κάποιων «αντικειμενικών» Μυστηρίων στους αιρετικούς ".

(Μητρ. Ιερόθεου Βλάχου.''Η Β’ Βατικανή Σύνοδος και η νέα θεολογία και η νέα εκκλησιολογία της'')

ΕΡΩΤΗΣΗ

Οι οικουμενιστές Αναθεμάτισαν τον οικουμενισμό και τους αιρεσιάρχες, όπως οι πρώην εικονομάχοι;;; 

Ο παμμέγιστος δογματολόγος Δαμασκηνός  λέγει για αιρετική μετάληψη, τούτο σημαίνει ότι τους αποκαλεί σκύλους και γουρούνια …. πως μπορεί να είναι Σώμα και Αίμα Χριστού η αιρετική μετάληψη;;  Απαγε της βλασφημίας.

Ακριβώς το ίδιο όπως τον Άγιο Δαμάσκηνο μιλούσε καί ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ο Ομολογητής διακρίνοντας την αιρετική  μετάληψη από την Ορθόδοξη και δήλωνε σεντωρία φωνή (όπως λέγει και ο αδερφός μήπως και την ακούσει ) ότι,

"Ως γαρ το φώς απο του σκότους κεχώρισται, ούτως και η ορθόδοξος μετάληψις της αιρετικής κοινωνίας· η μεν γαρ φωτίζει, ή δε σκοτίζει, και η μεν ενοί τω Χριστώ, ή δε τω διαβόλω, και η μεν ζωοποιεί την ψυχήν ή δε θανατοί".

(Επιστολή 233'.Κωνσταντίνω κουράτορι ).

Ως ουν ο Θείος άρτος υπό τον Ορθοδόξων μετεχόμενος πάντας τους μετόχους εν σώμα αποτελεί, ουτο δη και ο αιρετικός άρτος κοινωνούς τους αυτού μετέχοντας αλλήλων απεργαζόμενος εν σώμα αντίθετον Χριστού παρίστησι, και ο κενολόγος μάτην κενολογεί...

Τουτον ούτως εχόντων, ού πας ότι κοινωνήσας ηγουν μεταλαβών, του ιοβόλου άρτου, αρνησίχριστος, εκθέτος, ανόσιος, ει μήτε δια μετανοίας ανακληθή; ".

(Επιστολή ΡΝΔ'. Νικήτα ηγουμένω) . δήλον ότι και το αιρετικόν ποτήριον και ο άρτος κοινωνία του αντικειμένου εστίν ".

(Επιστολή 534'.Συμεών μονάζοντι).

Η παρά των αιρετικών κοινωνία ού κοινός άρτος, αλλά φάρμακον, ού σώμα βλάπτον, αλλά ψυχήν μέλαινον και σκοτίζον...

(Επιστολή ΚΔ'. Ιγνατίω τέκνω).

Ει δε ουδεν τούτων γέγονεν, αλλά κοινωνών ην τη αιρέσει και ουκ έφθασε μετασχείν του σώματος και αίματος του Κυρίου, αιρετικός γαρ άρτος εκείνος και ου σώμα Χριστού, ού τολμητέον ειπείν σύναξιν περί αυτού ουδε γαρ παίγνια τα Θεία...

( Επιστολή ΡΞΖ'  Δωροθέω τέκνω).

Όλοι οι Αγίοι έχουν το αυτό φρονημα, τα έχουν ξεκαθαρισμενα μέσα τους αυτά.

Δεν είναι διχασμένες προσωπικοτητες.

Γνωρίζουν εκ πείρας και όχι μόνο από μελέτη Ιερών Κειμένων ότι,

" Η αίρεσις χωρίζει απο της εκκλησίας πάντα άνθρωπον.

Η Αγία Σύνοδος είπε· τούτο εύδηλον εστίν".

(Πρακτικά των Αγίων Οικ. Συνόδων,Αρχ. Σπυρίδωνος Μήλια,  Ζ' Οικ. Σύνοδος)

ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Διαίρεσις, και σχίσμα της Εκκλησίας  σε ασθενείς και υγείς είναι πρωτίστως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον.  Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη. Κατά καιρούς απεσπάσθησαν και εξεβλήθησαν από την μοναδικήν αδιαίρετον Εκκλησίαν  αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι έκτοτε έπαψαν να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και μέρη του θεανθρωπίνου σώματός της » άγιος Ιουστινος Πόποβιτς

« ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται»

Λέγοντας ''κοινωνία'',εννοούμε την μυστηριακή επικονωνία δηλαδή την κοινωνία στα μυστήρια και γενικώς στη Θεία Λατρεία. Η μυστηριακή επικοινωνία, κατά την ορθόδοξη άποψη,είναι αποτέλεσμα της δογματικής ενώσεως. ''Κατ'ακρίβεια'' δεν είναι δυνατή η ύπαρξη κοινωνίας με τους ετερόδοξους στα μυστήρια. ''Κατ'οικονομία'' μπορούν να αναγνωρισθούν από σύνοδο ως έγκυρα τα μυστήρια των ετεροδόξων που μετανοούν και επιστρέφουν στην ορθή πίστη (άρα στην μίαν Καθολική Εκκλησία) αναγνωρίζοντας την πλάνη τους.

Η οικονομία καθώς έχει καιρικό και τοπικό χαρακτήρα, δεν αίρει την ακρίβεια η οποία συνιστά την κανονική τάξη της Εκκλησίας που απορρέει από την αυτοσυνειδησία της, κατά την οποία, έξω απ’ αυτήν ούτε μυστήρια, ούτε σωτηρία υπάρχουν. Οι πατέρες της Εκκλησίας δέχονταν οικονομία για τους σχισματικούς και αιρετικούς που μετανοούσαν ρυθμίζοντας τον τρόπο εισδοχής τους στην Εκκλησία, αλλ' ουδέποτε χώρισαν την μυστηριακή θεολογία από την εκκλησιολογία.

Στα κείμενα του Μ.Βασιλείου διασώζεται η πρακτική της Εκκλησίας να δέχεται ομάδες μετανοημένων αιρετικών με σκοπό την συνένωσή τους με την Εκκλησία και όχι με την προοπτική αναγνωρίσεως μυστηρίων στους αιρετικούς.

Τα μυστήρια των ετεροδόξων ποτέ δεν αναγνωρίσθηκαν και δεν μπορούν να αναγνωρισθούν ως έγκυρα καθ'εαυτά.

Σήμερα,σε καιρό αιρέσεως που επικυρώθηκε απ' την ληστρική σύνοδο της Κρήτης , γνωρίζοντας πως:

1) «Μία ἡ Ἐκκλησία ἐν οὐρανοῖς, ἡ αὐτὴ ἐπὶ γῆς. Ἐν ταύτῃ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπαναπαύεται. 

Αἱ ἔξω ταύτης οὖσαι αἱρέσεις, ἃς ἔχουσι οἱ ἄνθρωποι, οὐκ εἰσὶ διδασκαλία τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, οὐδὲ τῶν Ἀποστόλων ἀλλὰ τοῦ Σατανᾶ καὶ τοῦ Πατρὸς αὐτῶν τοῦ Διαβόλου...» («Περὶ Ἐκκλησιαστικῶν Διατυπώσεων» τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Μansi, 2, 889),

2) ο οικουμενισμός είναι αίρεση κατεγνωσμένη και νομιμοποιημένη από σύνοδο,

3) κατά τον απ. Παύλο (Γαλ. 1,8), δύο φορές αναθεματίζονται οι διδάσκοντες οιαδήποτε αίρεση. 

Ο αναθεματισμός ισχύει (αυτομάτως), χωρίς απόφαση άλλης Συνόδου στους φρονούντας αιρετικά. 

Η διδασκαλία των Αγίων αναφέρει ξεκάθαρα ότι ο αναθεματισμός αυτός του αποστόλου Παύλου, ισχύει διαχρονικά για κάθε αίρεση και για κάθε αιρετικό και δεν χρειάζεται μία καινούργια καταδίκη για να ενεργοποιηθεί και να ισχύσει η καταδίκη της Αγίας Γραφής,

4) οι αιρετικοί υπόκεινται στην ποινή του μεγάλου αφορισμού ή αναθέματος (ζ' κανών της Γ' Οικουμενικής και α' κανών της Πενθέκτης) «Ανάθεμα πάσι τοις αιρετικοίς και τοις κοινωνούσιν αυτοίς»

5) δεν ὑπάρχουν στήν αἵρεση μυστήρια, διότι στήν αἵρεση δέν ὑπάρχει οὔτε Ἐκκλησία: «Παρά δέ τοῖς αἱρετικοῖς, ἐκκλησία οὐκ ἔστιν»(σύνοδος εν Καρχηδόνι με οικουμ.χαρακτήρα). Τα μυστήρια και η σωτηρία των ανθρώπων δεν υπάρχουν εκτός της Εκκλησίας, σύμφωνα με τον Α΄ Καν. Συν. Καρχηδόνος «ἁγιᾶσαι δέ ἔλαιον οὐ δύναται ὁ αἱρετικός, ὁ μήτε θυσιαστήριον ἔχων, μήτε ἐκκλησίαν· ὅθεν οὐ δύναται χρῖσμα τό παράπαν παρά τοῖς αἱρετικοῖς εἶναι»,

6) χωρίς ορθόδοξο φρόνημα,τα μυστήρια είναι άκυρα έστω κι αν γίνονται μετά πάσης ακρίβειας και τάξης.«...τηρουμένων ετι μετά πάσης ακριβείας του τύπου και της τάξεως, καθ' α τελούνται τα μυστήρια εν τη μία Αγία Εκκλησία, εφ' όσον δεν εκφράζεται δι αυτών το αυτό ορθόδοξον φρόνημα, αλλ' υπονοείται υπό τους αυτούς λόγους ετέρα πίστης, τα μυστήρια είναι άκυρα, καίπερ τυπικώς ορθά»(Π. Τρεμπέλα, Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας)

7) Αυτοί που αποστάτησαν από την Εκκλησία (οι αιρετικοί), δεν έχουν πια τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος πάνω τους (υποσημ .1,μς΄.αποστ. κανών σε αναφορά στους παπικούς τους οποίους περιλαμβάνει και ονομάζει εκκλησία η παναίρεση του οικουμενισμού). Κατά τον Άγιον Ειρηναίον,εκτός Εκκλησίας δεν ενεργεί η σωτήριος χάρη του Αγίου Πνεύματος( Ubi enim Ecclesia, ibi et Spiritus Dei, et ubi Spiritus Dei, illic Ecclesia et omnis gratia) και υπό αυτήν την έννοια αποκλείεται η δυνατότητα σωτηρίας εκτός Εκκλησίας

 8)για το Θέμα των Μυστηρίων ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει :

" Η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού, διατυπωθείσα υπό των αγίων Αποστόλων, υπό των αγίων Πατέρων, υπό των αγίων Συνόδων, περί των αιρετικών είναι η εξής :

Αι αιρέσεις δεν είναι Εκκλησία, ούτε δύνανται να είναι Εκκλησία.

Δια τούτο δεν δύνανται αυταί να έχουν τα άγια Μυστήρια, ιδιαιτέρως δε το Μυστήριον της Ευχαριστίας, το Μυστήριον τούτο των μυστηρίων.

Διότι ακριβώς η Θεία Ευχαριστία είναι το παν και τα πάντα εν τη Εκκλησία..

Η κοινωνία με τους αιρετικούς εν τοις αγίοις μυστηρίοις,είναι η πλέον αναίσχυντος προδοσία του Κυρίου.. "

9)Η θεσμική εκκλησία , όταν ελέγχεται από αιρετικούς επισκόπους, αποσχίζεται αιρετικά από την Εκκλησία του Χριστού, των Αποστόλων και των Μαρτύρων (8η Ομιλία «Κατά Ιωάννου Καλέκα)

Γνωρίζοντας τα παραπάνω (ιδιαιτέρως το ασυμβίβαστο εκκλησίας-αίρεσης) και υποστηρίζοντας πως τα μυστήρια μέχρι να γίνει σύνοδος είναι έγκυρα….τότε αποδεχόμαστε την ύπαρξη εκκλησίας και χάριτος του Αγίου Πνεύματος μέσα στην αίρεση, ασπαζόμαστε την θεωρία των κλάδων (εκκλησία εμείς οι αποτειχισμένοι, εκκλησία οι οικουμενιστές), δεχόμαστε τους προδότες της πίστεως και εχθρούς του Θεού ως μέλη του σώματός Του(!), συμμετέχουμε στην απόκρυψη της αλήθειας καθησυχάζοντας και αφήνοντας τους άλλους μέσα στην αίρεση και στην πλάνη,συμβιβαζόμαστε με την αίρεση και την διαιωνίζουμε, εξισώνουμε την αλήθεια με την πλάνη ,το καθαρό με το ακάθαρτο, συντελούμε στην δημιουργία συγχύσεως. Τέλος, χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε δεχόμαστε τις αποφάσεις της Β' Βατικανής Συνόδου που υποστηρίζει ότι υπάρχουν Μυστήρια και εκτός των ορίων της εκκλησίας, θεωρία που αποτελεί εκτροπή από την ορθόδοξη πίστη και την θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας και όλης της εκκλησιαστικής συνειδήσεως όπως εκφράσθηκε δια μέσου των αιώνων απορρίπτοντας ταυτόχρονα τις αποφάσεις των οικουμενικών μας συνόδων .Έτσι,η λαθεμένη εκκλησιολογία των αιρετικών, η οποία έγινε εκκλησιολογία των οικουμενιστών γίνεται δυστυχώς και ημών των αποτειχισμένων αντιοικουμενιστών (!) καθώς και εμείς όπως οι οικουμενιστές δεχόμαστε σωτηρία έξω απ'τα όρια της Εκκλησίας:

οι οικουμενιστές δεχόμενοι οδούς σωτηρίας στις ετερόδοξες ομολογίες και εμείς αποδεχόμενοι πως υπάρχει Άγιο Πνεύμα και σωστική χάρη στην καταπεσούσα εκκλησία που έχει αποδεχθεί συνοδικώς την αίρεση του οικουμενισμού και την βλασφημία του ΠΣΕ.

Θα πρέπει πλέον να συνειδητοποιήσουμε τί σημαίνει αίρεση(και ιδιαιτέρως παναίρεση που περικλείει αιρέσεις που έχουν καταδικασθεί συνοδικά), να κατανοήσουμε πως η αίρεσις χωρίζει από της εκκλησίας πάντα άνθρωπον (Mansi 12, 1022), πως η αίρεση είναι καταδικασμένη από τον ίδιο τον Χριστό και το ίδιο το Άγιο Πνεύμα( Τό Πνεῦμα τό ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου, καί ἀγγέλους ἀναθεματίζει παρά τό κήρυγμά τι νομοθετοῦντας), πως βρισκόμαστε σε καιρό αιρέσεως, της παναιρέσεως του οικουυμενισμού και τέλος να αντιληφθούμε πως Εκκλησία είμαστε εμείς οι αποτειχισμένοι που πιστεύουμε:

Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν,

Οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες.

Εκκλησία είναι εκεί που υπάρχει ορθή ομολογία πίστεως .Γι αυτό και ο αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος ενώ καθαιρέθηκε και αναθεματίσθηκε δεν πίστευε πως ήταν εκτός Εκκλησίας.Γι αυτό,ο αγ.Μάξιμος ομολογητής τόνιζε πως αυτοί που δεν ομολογούν ορθόδ.πίστη δεν είναι στην Εκκλησία .Γι αυτό,ο αγ.Γρηγόριος Θεολόγος έλεγε αυτοί έχουν τους οίκους, εμείς τον ένοικο. Γι αυτό,ο Μ.Βασίλειος είπε ο άγγελος της Εκκλησίας έφορος συναπήλθεν υμίν.

Αποτεχισθήκαμε δια λόγους πίστεως και όμως δεν αντιλαμβανόμαστε ότι οι αποδεχόμενοι την αίρεση, είτε συμφωνώντας με αυτήν είτε συμμετέχοντας σε αυτήν, είναι προδότες και παραβάτες της πίστεως και γι'αυτό αποχωρίζονται απ'τον Θεό. Η ορθόδοξη πίστη είναι το κριτήριο εισόδου(και εξόδου) στην Εκκλησία της οποίας κεφαλή είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και μέλη οι ευσεβείς πιστοί. Μόνο εν αληθεία και ακρίβεια πίστεως ενωνόμαστε με τον Θεό και τους άγιους πατέρες. Χωρίς τα υγιή δόγματα πώς μπορεί να υπάρξει Εκκλησία, σωστική χάρις και μυστήρια; Πρεσβεύει ο οικουμενισμός την αλήθεια και τα υγιή δόγματα; Αναντίρρητα, όχι γι'αυτό ας ασπασθούμε επιτέλους τα λόγια του αγ.Γρηγορίου Παλαμά: οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί !

Εκκλησία είναι εκεί που υπάρχει ορθή ομολογία πίστεως .Γι αυτό και ο αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος ενώ καθαιρέθηκε και αναθεματίσθηκε δεν πίστευε πως ήταν εκτός Εκκλησίας.Γι αυτό,ο αγ.Μάξιμος ομολογητής τόνιζε πως αυτοί που δεν ομολογούν ορθόδ.πίστη δεν είναι στην Εκκλησία .Γι αυτό,ο αγ.Γρηγόριος Θεολόγος έλεγε αυτοί έχουν τους οίκους, εμείς τον ένοικο. Γι αυτό,ο Μ.Βασίλειος είπε ο άγγελος της Εκκλησίας έφορος συναπήλθεν υμίν.

Αποτεχισθήκαμε δια λόγους πίστεως και όμως δεν αντιλαμβανόμαστε ότι οι αποδεχόμενοι την αίρεση, είτε συμφωνώντας με αυτήν είτε συμμετέχοντας σε αυτήν, είναι προδότες και παραβάτες της πίστεως και γι'αυτό αποχωρίζονται απ'τον Θεό.Η ορθόδοξη πίστη είναι το κριτήριο εισόδου(και εξόδου) στην Εκκλησία της οποίας κεφαλή είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και μέλη οι ευσεβείς πιστοί. Μόνο εν αληθεία και ακρίβεια πίστεως ενωνόμαστε με τον Θεό και τους άγιους πατέρες. Χωρίς τα υγιή δόγματα πώς μπορεί να υπάρξει Εκκλησία, σωστική χάρις και μυστήρια; Πρεσβεύει ο οικουμενισμός την αλήθεια και τα υγιή δόγματα; Αναντίρρητα, όχι γι'αυτό ας ασπασθούμε επιτέλους τα λόγια του αγ.Γρηγορίου Παλαμά:  

οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί !

Αγ Θεόδωρος Στουδίτης 

πρός τόν μοναχό Ἰγνάτιο, ἀναφερόμενος στήν Κοινωνία τῶν αἱρετικῶν λέγει ὅτι δέν εἶναι κάν ἁπλός ἄρτος, ὅπως δηλαδή αὐτός τόν ὁποῖο χρησιμοποιοῦμε διά τροφή, δέν μεταδίδουν καμμία χάρι, ἀλλά ἀπεναντίας προξενοῦν σκοτισμό καί κόλασι ἀλλά εἶναι δηλητήριο τό ὁποῖο ἀμαυρώνει καί σκοτίζει τήν ψυχή. ...

Ἀναφέρει ἐπίσης, ἑρμηνεύοντας καί παραλληλίζοντας ἀνάλογο χωρίο τοῦ ἀπ. Παύλου, ὅτι ὅπως οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅταν μεταλαμβάνουν, ἐνσωματώνονται μέ τόν Χριστό, ἔτσι καί οἱ μεταλαμβάνοντες τόν αἱρετικό ἄρτο ἐνσωματώνονται  μέ τόν δ ι ά β ο λ ο.

Καταλήγει ὁ ὅσιος στό τμῆμα αὐτό ἀναφερόμενος πάλι σέ ἀνάλογα χωρία ἀπό τήν ἁγ. Γραφή:

«Εἴπερ ἀληθής ὁ λόγος «Ὁ ἁπτόμενος πίσσης μολυνθήσεται καί ὁ κοινωνῶν ὑπερηφάνῳ ὁμοιωθήσεται αὐτῷ». Ἐφ' ᾧ καί τανῦν ἐγκαλούμεθα, διότι τινά τῶν ὑποκρινομένων ὀρθοδοξεῖν, κοινωνοῦντα δέ τῇ αἱρέσει μέχρι παντός ἀπηγορεύσαμεν ὑπό ὀρθοδόξου ἐν ἱεροῖς μνημοσύνοις ἀναφέρεσθαι κατά τήν θείαν μυσταγωγίαν. Εἰ μέν γάρ προέφθασε, κἄν ἐν τῷ θανάτῳ, δι' ἐξομολογήσεως τυχεῖν τῶν ἁγιασμάτων, ἦν ἄν ὑπέρ αὐτοῦ ἀναφοράν ποιεῖσθαι τόν ὀρθόδοξον. Ἐπεί δέ κοινωνῶν τῇ αἱρέσει ἀπεβίῳ, πῶς δυνατόν ἐντετάχθαι τόν τοιοῦτον ἐν ὀρθοδόξῳ κοινωνίᾳ; Καί γοῦν φησιν ὁ ἱερός Ἀπόστολος• «Τό ποτήριον τῆς εὐλογίας, ὅ εὐλογοῦμεν, οὐχί κοινωνία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἐστιν; τόν ἄρτον ὅν κλῶμεν, οὐχί κοινωνία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐστιν; ὅτι εἷς ἄρτος, ἕν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμεν• οἱ γάρ πάντες ἐκ τοῦ ἑνός ἄρτου μετέχομεν». Οὐκοῦν κατά τό ἀνάλογον καί ἡ κοινωνία τοῦ αἱρετικοῦ ἄρτου καί τοῦ ποτηρίου τῆς ἀντικειμένης μερίδος ἐστίν καί τό ἕν σῶμα ἠλλοτριωμένον Χριστοῦ τούς ἐπικοινωνοῦντας ἀπεργάζεται ἐπεί μηδεμία «κοινωνία φωτί πρός σκότος, οὐδέ μετοχή δικαιοσύνης καί ἀνομίας, οὐδέ μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου, οὐδέ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων», καθώς ἀλλαχοῦ ὁ αὐτός ἐξεβόησεν. Ἀλλ' ὑπέρ μέν τῶν τοιούτων θρηνητέον καί προσευκτέον ὑπέρ τῶν ἔτι ζώντων ἐκπεφευγέναι αὐτούς τῶν τοῦ διαβόλου βρόχων» (Μικρά κατήχησις 129) (σελ. 362-363).

Οταν εμείς λέμε ότι ο αιρετικός δεν έχει Χάρη και Μυστήρια αναφερόμαστε στο γεγονός ότι μέσω της αλλοτριωμένης χειροτονίας του, ψευδή δηλαδή, δεν μπορεί να ενωθεί με τη Χάρη αφού η χειροτονία του δεν είναι πια ενεργή, το λέμε αυτό σε ομοφωνία με όλους τους Αγίους. Δεν λέμε ότι δεν έχουν το φως εκ του βαπτίσματος, λέμε, όμως, ότι το έχουν σκεπάσει με την αίρεση και ότι το ίδιο το φως αυτό θα τους καταδικάσει εν τέλει, εφόσον δεν επιστρέφουν.

Κάπως σχετικό με τα παραπάνω είναι και η πολύ λανθασμένη γνώμη για την αθώα θεία Παναγούλα που βρίσκεται σε άγνοια. Με αυτή τη γνώμη υποστηρίζεται ότι ο Θεός τάχα, στέλνει τη Χάρη για να αγιάζει τα Τίμια Δώρα για την πίστη αυτής της γριούλας που δεν ξέρει τίποτα, και η καημένη δεν φταίει για ότι έχουν κάνει ο επίσκοπος ή ο ιερέας της.  Κατ’ επέκταση, εφόσον δεν γνωρίζει, δεν είναι ένοχη για συνέργεια σε αίρεση και επιπλέον κοινωνάει με τα Άγια Μυστήρια ανεξαρτήτως ποιος τα λειτουργεί.   

ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ  εφόσον η ορθή πίστη εκείνης της γριούλας φέρνει τη Χάρη ώστε να αγιάζονται τα Τίμια Δώρα…..ΤΌΤΕ:

Ποιος ο ρόλος ο δικός μας των Ιερέων μπροστά στην Αγία Τράπεζα;;;;

 Διότι εάν είναι έτσι,  η μυστηριακή ιερωσύνη δεν έχει νόημα, φθάνει οι πιστοί να βάλουν πάνω στην Αγία Τράπεζα ψωμί και κρασί, και ευθύς ο Θεός στέλνει τη Χάρη, και έτοιμη η Θεία Λειτουργία.

 Με τα ανωτέρω ελπίζω ότι έληξε η νέο-προβαλλόμενη τρέλα που λέει ότι ο αιρετικός αγιάζει τα Τίμια Δώρα προς κατάκριμα του και προς κατάκριμα εκείνου που κοινωνεί εν γνώσει, ενώ για τον ανίδεο, η κοινωνία αυτή είναι προς σωτηρία.

Δεν δύναται να λειτουργείς την Αλήθεια παρά μόνον εάν είσαι στην Αλήθεια

 Δεν δύναται, όντας αιρετικός που βλασφημεί το Άγιο Πνεύμα να μπορείς να αγιάζεις οτιδήποτε.  

Αυτό το μαρτυράει και ο Κύριος στο δικό Του Ευαγγέλιο: «… οὐδὲ δένδρον σαπρὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖν.  (Ματθ. 7,18)

Όπως προανέφερα, ο Κύριος φρόντισε να αποκαλύψει τα πάντα, μόνο που πρέπει να αγαπάς τον Κύριο για να μπορείς να ακούσεις τη φωνή Του. Και να που με τη απέραντη καλοσύνη Του, ο Κύριος έχει περιγράψει στο Ευαγγέλιο τι συμβαίνει με όσους Του εναντιώνονται ή Τον απαρνηθούν, εκούσια ή ακούσια, εν γνώσει ή εν αγνοία. Εκτός από τους αιρεσιάρχες έχουμε και όλους τους άλλους που κοινωνούν με την αίρεση και είναι αιρετικοί, που είτε κοινωνούν εν γνώσει (ιερείς και λαϊκοί), είτε εν αγνοία (η γριούλα). Και γι’ αυτούς έχει μιλήσει ο Κύριος στο Ευαγγέλιο Του, λέγοντας: ἐκεῖνος δὲ ὁ δοῦλος, ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας πρὸς τὸ θέλημα αὐτοῦ, δαρήσεται πολλάς· ὁ δὲ μὴ γνούς, ποιήσας δὲ ἄξια πληγῶν, δαρήσεται ὀλίγας. παντὶ δὲ ᾧ ἐδόθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ᾿ αὐτοῦ, καὶ ᾧ παρέθεντο πολύ, περισσότερον αἰτήσουσιν αὐτόν. (Λουκ.12, 47-48 ).

Αγίου Μάξιμου του Ομολογητή: «Εάν ο Χριστός δεν ομολογείται σωστά, τότε οι κοινωνία μαζί Του και όσων Τον ομολογούν ορθόδοξα είναι αδύνατη, διότι αυτός που δεν Τον ομολογεί σωστά, δηλαδή σύμφωνα με τη Παράδοση, τίθεται εκτός Χριστού.»

 «Εκεί που δεν υπάρχει η Αλήθεια και η κληρονομιά (παρακαταθήκη), της Ομολογίας της Πίστεως, δεν υπάρχει καμία καθολική Εκκλησία και κατ’ επέκταση, ούτε Ιεροσύνη, ούτε Βάπτισμα, ούτε Μυστήρια.»

Για να κατανοήσουμε καθόλα αυτό το ζήτημα είναι αναγκαίο να προβάλουμε ενώπιον των αδελφών που μπαίνουν στον κόπο να αναγνώσκουν, και τα λόγια του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου που μιλάνε για τα όσα τεκταίνονται στον Μυστικό Δείπνο, όπου ο Σωτήρας, κατόπιν παράκλησης του πιο αγαπητού Του μαθητή, μας αποκαλύπτει ποιος ήταν αυτός που θα Τον πρόδιδε: «ἀποκρίνεται ὁ Ἰησοῦς· ἐκεῖνός ἐστιν ᾧ ἐγὼ βάψας τὸ ψωμίον ἐπιδώσω. καὶ ἐμβάψας τὸ ψωμίον δίδωσιν Ἰούδᾳ Σίμωνος Ἰσκαριώτῃ. καὶ μετὰ τὸ ψωμίον τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς.» (Ιω. 13, 26-27).

Με τη πρώτη ματιά, οι δυο ευαγγελικές περικοπές της παραπάνω αναφοράς θα λέγαμε ότι ίσως να μη έχουν καμία σχέση η μια με την άλλη ή με ότι εμείς έχουμε να αποδείξουμε, δηλαδή ότι ο αιρετικός, προδότης του Χριστού δεν δύναται να συνεργάζεται με τη Χάρη, κι’ αυτό από την στιγμή, ακριβώς, της  άρνησης του, και όχι όπως λανθασμένα υποστηρίζουν κάποιοι, μόνο έπειτα από την συνοδική καταδίκη.

Όταν όμως ρίχνουμε μια πιο προσεκτική ματιά, παρατηρούμε στη πρώτη περικοπή, ότι και ο Ιούδας ήταν ανάμεσα στους δώδεκα και κατά συνέπεια και ο ίδιος έλαβε τη Χάρη της εξουσίας κατά των ακαθάρτων πνευμάτων, και παρόλα αυτά, στην περικοπή του Αγίου Ιωάννη παρατηρείται [επίσης], ότι ο Ιούδας δεν μπορεί πια να αντισταθεί στον σατανά έτσι ώστε να μην εισβάλλει μέσα του. Το Ευαγγέλιο λέει ότι ο σατανάς μπήκε σ’ αυτόν, με άλλα λόγια, ο Ιούδας εκείνη τη στιγμή δεν είχε πια την δύναμη, δεν είχε πια τη Χάρη, τη Χάρη την οποία, από όσα διαβάσαμε, είχε λάβει με τη σειρά του για να έχει εξουσία κατά των δαιμόνων.  Ποιό το δίδαγμα; Γιατί ο Ιούδας δεν είχε πλέον τη δύναμη;

Διότι όταν Τον πρόδωσε τον Χριστό απώλεσε τη Χάρη. Απώλεσε τη Χάρη όταν ξεστόμισε τις λέξεις «τί θέλετέ μοι δοῦναι, καὶ ἐγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν;» (Ματθ. 26,15). 

                             

Για να τεκμηριώσουμε για ακόμα μια φορά, όσα έχουμε δηλώσει, φέρνουμε ενώπιον των αδελφών και Πατέρων  που αρέσκονται να διαβάζουν, τον κανόνα του Αγίου Κυπριανού της Καρθαγένης, που διατυπώθηκε το έτος 258 μ.Χ., πριν από τις Οικουμενικές Συνόδους, και που αναγνωρίστηκε από τρεις Οικουμενικές Συνόδους:

 τον Α΄ Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, τον Α΄ Κανόνα της Ε΄ Οικουμενικής Συνόδου και τον Β΄ Κανόνα της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Εφόσον, λοιπόν, αυτός ο κανόνας αναγνωρίστηκε οικουμενικά εν συνόδω, είναι πλέον οικουμενικός κανόνας από τη στιγμή της αναγνωρίσεως του, σύμφωνα με το Πηδάλιον, στην εισαγωγή περί κανόνων, σελ. 24, στην έκδοση του 2007, από τις Εκδόσεις Credinţa Strămoşeaşcă (Ρουμανία).  

«Ἐν κοινοβουλίῳ ὄντες, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀνέγνωμεν γράμματα ἀφ’ ὑμῶν σταλέντα περὶ τῶν παρὰ τοῖς αἱρετικοῖς, ἢ σχισματικοῖς δοκούντων βεβαπτίσθαι, ἐρχομένων πρὸς τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν, ἥτις ἐστὶ μία, ἐν ᾗ βαπτιζόμεθα καὶ ἀναγεννώμεθα. Περὶ ὧν καὶ πεποίθαμεν, καὶ ὑμᾶς αὐτοὺς ἐκεῖνα πράττοντας, τὴν στερρότητα τοῦ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας κανόνος κρατεῖν. Ὅμως ἐπεὶ συγκοινωνοὶ ἡμῶν ἐστε καὶ ζητῆσαι περὶ τούτου διὰ τὴν κοινὴν ἀγάπην ἠθελήσατε, οὐ πρόσφατον γνώμην, οὐδὲ νῦν ἡδρασμένην προσφέρομεν, ἀλλὰ τὴν πάλαι ὑπὸ τῶν προγενεστέρων ἡμῶν μετὰ πάσης ἀκριβείας καὶ ἐπιμελείας δεδοκιμασμένην, καὶ ὑφ’ ἡμῶν παρατηρηθεῖσαν, κοινούμεθα ὑμῖν καὶ συζεύγνυμεν, τοῦτο καὶ νῦν χειροτονοῦντες, ὅπερ διὰ παντὸς ἰσχυρῶς καὶ ἀσφαλῶς κρατοῦμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι ἔξω τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας, ἑνὸς ὄντος βαπτίσματος καὶ ἐν μόνῃ τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ ὑπάρχοντος. Γέγραπται γάρ· Ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος ζῶντος, καὶ ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, τοὺς μὴ δυναμένους ὕδωρ συσχεῖν. Καὶ πάλιν, ἡ ἁγία Γραφὴ προμηνύουσα λέγει· Ἀπὸ ὕδατος ἀλλοτρίου ἀπέχεσθε καὶ ἀπὸ πηγῆς ἀλλοτρίας μὴ πίητε. Δεῖ δὲ καθαρίζεσθαι καὶ ἁγιάζεσθαι τὸ ὕδωρ πρῶτον ὑπὸ τοῦ ἱερέως, ἵνα δυνηθῇ τῷ ἰδίῳ βαπτίσματι τὰς ἁμαρτίας τοῦ βαπτιζομένου ἀνθρώπου ἀποσμῆξαι. Διά τε Ἰεζεκιήλ τοῦ προφήτου λέγει Κύριος· Καί ῥαντίσω ὑμᾶς καθαρῷ ὕδατι καὶ καθαριῶ ὑμᾶς, καὶ δώσω ὑμῖν καρδίαν καινὴν, καὶ πνεῦμα καινὸν δώσω ὑμῖν. Πῶς δὲ δύναται καθαρίσαι καὶ ἁγιάσαι ὕδωρ ὁ ἀκάθαρτος ὢν αὐτὸς, καὶ παρ’ ᾧ Πνεῦμα ἅγιον οὐκ ἔστι, λέγοντος τοῦ Κυρίου ἐν τοῖς Ἀριθμοῖς· Καὶ πάντων ὧν ἅψεται ὁ ἀκάθαρτος, ἀκάθαρτα ἔσται; Πῶς βαπτίζων δύναται ἄλλῳ δοῦναι ἄφεσιν ἁμαρτιῶν ὁ μὴ δυνηθεὶς τὰ ἴδια ἁμαρτήματα ἔξω τῆς ἐκκλησίας ἀποθέσθαι;

Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ ἐρώτησις, ἡ ἐν τῷ βαπτίσματι γενομένη, μάρτυς ἐστὶ τῆς ἀληθείας· λέγοντες γὰρ τῷ ἐξεταζομένῳ· Πιστεύεις αἰώνιον ζωὴν καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν λαμβάνειν; οὐκ ἄλλο τι λέγομεν, εἰ μὴ ὅ,τι ἐν τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ δοθῆναι δύναται. Παρὰ δὲ τοῖς αἱρετικοῖς, ὅπου ἐκκλησία οὐκ ἔστιν, ἀδύνατον ἁμαρτημάτων ἄφεσιν λαβεῖν. Καὶ διὰ τοῦτο οἱ τῶν αἱρετικῶν συνήγοροι ἢ τὴν ἐπερώτησιν ἐναλλάξαι ὀφείλουσιν ἢ τὴν ἀλήθειαν ἐκδικῆσαι, εἰμή τι αὐτοῖς καὶ τὴν ἐκκλησίαν προσνέμουσιν, οὓς βάπτισμα ἔχειν διαβεβαιοῦνται. Ἀνάγκη δέ ἐστι καὶ χρίεσθαι τὸν βεβαπτισμένον, ἵνα, λαβὼν χρῖσμα, μέτοχος γένηται Χριστοῦ· ἁγιάσαι δὲ ἔλαιον οὐ δύναται ὁ αἱρετικός, ὁ μήτε θυσιαστήριον ἔχων, μήτε ἐκκλησίαν· ὅθεν οὐ δύναται χρίσμα τὸ παράπαν παρὰ τοῖς αἱρετικοῖς εἶναι. Πρόδηλον γάρ ἐστιν ἡμῖν, μηδαμῶς δύνασθαι παρ’ ἐκείνοις ἁγιάζεσθαι ἔλαιον εἰς εὐχαριστίαν. Εἰδέναι γὰρ καὶ μὴ ἀγνοεῖν ὀφείλομεν, ὅτι γέγραπται· Ἔλαιον ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου· ὃ δὴ καὶ πάλαι ἐμήνυσε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐν ψαλμοῖς. Μήπως, ἐξιχνιασθείς τις καὶ ἀπὸ τῆς εὐθείας ὁδοῦ πλανηθείς, παρὰ τοῖς αἱρετικοῖς, τοῖς τοῦ Χριστοῦ ἀντιπάλοις, χρισθῇ. Πῶς δὲ εὔξεται ὑπὲρ τοῦ βαπτισθέντος οὐχὶ ἱερεύς, ἀλλ’ ἱερόσυλος καὶ ἁμαρτωλός, λεγούσης τῆς Γραφῆς, ὅτι Ὁ Θεὸς ἁμαρτωλῶν οὐκ ἀκούει, ἀλλ’ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει; Διὰ τῆς ἁγίας ἐκκλησίας νοοῦμεν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν· τίς δὲ δύναται δοῦναι, ὅπερ αὐτὸς οὐκ ἔχει; ἢ πῶς δύναται πνευματικὰ ἐργάζεσθαι ὁ ἀποβαλὼν Πνεῦμα ἅγιον;

Διὰ τοῦτο καὶ ἀνανεοῦσθαι ὀφείλει ὁ πρὸς τὴν ἐκκλησίαν ἐρχόμενος, ἵνα ἔσω διὰ τῶν ἁγίων ἁγιασθῇ, γέγραπται γὰρ ὅτι· Ἅγιοι ἔσεσθε, καθὼς ἐγὼ ἅγιός εἰμι, λέγει Κύριος· ἵνα καὶ ὁ πλάνῃ βουκοληθεὶς ἐν τῷ ἀληθεῖ καὶ ἐκκλησιαστικῷ βαπτίσματι καὶ αὐτὸς τοῦτο ἀποδύσηται, ὅστις πρὸς Θεὸν ἐρχόμενος ἄνθρωπος καὶ ἱερέα ἐπιζητῶν, ἐν πλάνῃ εὑρεθείς, ἱεροσύλῳ προσέπεσε. Δοκιμάζειν γάρ ἐστι τὸ τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν βάπτισμα, τὸ συνευδοκεῖν τοῖς ὑπ’ ἐκείνων βεβαπτισμένοις. Οὐ γὰρ δύναται ἐν μέρει ὑπερισχύειν· εἰ ἠδυνήθη βαπτίσαι, ἴσχυε καὶ ἅγιον Πνεῦμα δοῦναι· εἰ οὐκ ἠδυνήθη, ὅτι, ἔξω ὤν, Πνεῦμα ἅγιον οὐκ ἔχει, οὐ δύναται τὸν ἐρχόμενον βαπτίσαι, ἑνὸς ὄντος τοῦ βαπτίσματος καὶ ἑνὸς ὄντος τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ μιᾶς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ἐπάνω Πέτρου τοῦ Ἀποστόλου, ἀρχῆθεν λέγοντος, τῆς ἑνότητος τεθεμελιωμένης· καὶ διὰ τοῦτο τὰ ὑπ’ αὐτῶν γινόμενα, ψευδῆ καὶ κενὰ ὑπάρχοντα, πάντα ἐστὶν ἀδόκιμα. Οὐ γὰρ δύναταί τι δεκτὸν καὶ αἱρετὸν εἶναι παρὰ τῷ Θεῷ τῶν ὑπ’ ἐκείνων γινομένων, οὓς ὁ Κύριος πολεμίους καὶ ἀντιπάλους αὐτοῦ λέγει ἐν τοῖς Εὐαγγελίοις· Ὁ μὴ ὢν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει. Καὶ ὁ μακάριος Ἀπόστολος Ἰωάννης, ἐντολὰς Κυρίου τηρῶν, ἐν τῇ ἐπιστολῆ προέγραψεν· Ἠκούσατε, ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν δὲ ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν, ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν. Ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ’ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν. Ὅθεν καὶ ἡμεῖς συνιέναι ὀφείλομεν καὶ νοεῖν, ὡς οἱ ἐχθροὶ Κυρίου καὶ οἱ ἀντίχριστοι ὠνομασμένοι, δυνατοὶ οὐκ εἶεν χάριν δοῦναι τῷ Κυρίῳ. Καὶ διὰ τοῦτο ἡμεῖς οἱ σὺν Κυρίῳ ὄντες καὶ ἑνότητα Κυρίου κρατοῦντες καὶ κατὰ τὴν ἀξίαν αὐτοῦ χορηγούμενοι, τὴν ἱερατείαν αὐτοῦ ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ λειτουργοῦντες, ὅσα οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, τουτέστι πολέμιοι καὶ ἀντίχριστοι, ποιοῦσιν ἀποδοκιμάσαι καὶ ἀποποιῆσαι καὶ ἀπορρίψαι καὶ ὡς βέβηλα ἔχειν ὀφείλομεν. Καὶ τοῖς ἀπὸ πλάνης καὶ στρεβλότητος ἐρχομένοις, ἐπὶ γνώσει τῆς ἀληθινῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς πίστεως, δοῦναι καθόλου θείας δυνάμεως μυστήριον, ἑνότητός τε, καὶ πίστεως, καὶ ἀληθείας».(αντιγραφή Κανόνος από το πηδάλιο στην ελληνική έκδοση)

ΕΡΜΗΝΕΊΑ [Ζωναρά, Βαλσαμών] ( μετάφραση)

«Πολλές αποδείξεις φέρνει αυτός ο κανόνας στο ότι το βάπτισμα των σχισματικών δεν είναι αποδεκτό. Και οφείλουν αυτοί να ξαναβαπτιστούν όταν επιστρέφουν στην ορθόδοξη, κατθολική Εκκλησία.

 Ενώ οι αιρετικοί και οι σχισματικοί βρίσκομενοι εκτός της καθολικής Εκκλησίας, ούτε Βάπτισμα έχουν κατ’ επέκταση.  

Ο ιερέας πρέπει να προσευχηθεί στον Θεό για την σωτηρία του βαπτιζομένου, ενώ ο αιρετικός και ο σχισματικός, όντας ιεροκάπηλος και αμαρτωλός (όχι τόσο για τα πραχθέντα, όσο για την αίρεσή και το σχίσμα του, που είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα απ’ όλα), πως θα μπορούσε να έχει παρρησία ενώπιον του Θεού, όταν το Ευαγγέλιο λέει: Διότι τους αμαρτωλούς ο Θεός δεν τους ακούει. 6. Διότι δεν μπορεί να γίνει δεκτό από τον Θεό το βάπτισμα των αιρετικών και των σχισματικών, επειδή εκείνοι είναι εχθροί του Θεού, που ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ονομάζει αντίχριστους.

 +Ιερομ. Γρηγορίου