ΠΡΟΣΟΧΗ: ΕΝΑ ΣΩΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΕΥΔΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ.

ΔΙΑΒΟΛΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΤΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΤΟΥ (Π.Σ.Ε.) ΤΗΣ ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (2016) ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΩΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΝΑΦΩΝΕΙ Ο ΠΑΝΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ.

Η Εκκλησία ουδέποτε αναγνώρισε Εκκλησιαστικότητα, σωτηρία, μυστήρια, και Θεία Χάρη στην αίρεση και στο σχίσμα, δηλαδή σε οτιδήποτε είναι εκτός των «Κανονικών Ορίων» της, εκτός δηλαδή, των Ορίων της Ορθής Πίστεως και Αληθείας.

Τουναντίον, αυτή είναι η αιρετική διδασκαλία του αντίχριστου της ληστρικής συνόδου της Κρήτης, αφού για πρώτη φορά στην εκκλησιαστική μας ιστορία:

                       

α) αναγνωρίστηκε επίσημα - Συνοδικά «εκκλησία», σωτηρία, μυστήρια και Θεία Χάρη, στο σχίσμα και στην αίρεση, δηλ. στο λεγόμενο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), στα αιρετικά μέλη αυτού και όχι μόνο. Καμία, όμως, σύνοδος ΠΟΤΕ δεν έχει αρμοδιότητα και δυνατότητα να κάνει τέτοιες οικονομίες σε αμετανόητους αιρετικούς, όπως έκανε και η ληστρική αυτή αντίχριστη σύνοδος του Κολυμπαρίου, γιατί απλά κάτι τέτοιο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το ΠΙΣΤΕΥΩ μας, στο Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και στο ένας Κύριος, μία η Πίστη, ένα το Βάπτισμα, και αποτελεί άρνηση της άπαξ παραδοθείσας Πίστης.

β) Για πρώτη φορά η Εκκλησία δηλ. ο Χριστός - Θεός, «ο πανταχού Παρών και τα πάντα Πληρών» έγινε -κατ΄αυτούς- μέλος επίσημα, συνοδικά, μιας αιρετικής κοινότητας, του «Παγκόσμιου Συμβούλιου Εκκλησιών» δηλ. της ψευδεκκλησίας του αντιχρίστου. (κεφ ε΄. αρθ. 16 και επ. Συνόδου Κρήτης)

Αυτό, όμως, αποτελεί την άνευ προηγουμένου μεγαλύτερη ύβρη όλων των εποχών προς τον Ιησού Χριστό-Θεό και βλασφημία στο Άγιο Πνεύμα της Εκκλησίας, που σύμφωνα με το αψεγάδιαστο στόμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού δε θα συγχωρεθεί ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα.

Επειδή, λοιπόν, δεν έχουμε, όπως προείπαμε, ανάλογη περίπτωση στην Εκκλησιαστική ιστορία, για να μπορέσουμε να την συγκρίνουμε με την δική μας και να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα, αφού αιρετικές μεν σύνοδοι υπήρξαν, βλάσφημες διδασκαλίες γράφτηκαν, παρά ταύτα, όμως, όλοι οι αιρετικοί είχανε τουλάχιστον την αυτοσυνειδησία, ότι ήταν αυτοί η «Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» και όλοι οι υπόλοιποι, που δεν συμφωνούσαν μαζί τους, ήταν εκτός «Εκκλησίας», κατ΄ οικονομία και συγκατάβαση, μόνο, θα προστρέξουμε και θα συγκρίνουμε την περίπτωσή μας, μετά την αντίχριστη σύνοδο της Κρήτης (2016), με την β΄. περίοδο της αιρέσεως της εικονομαχίας και την ληστρική σύνοδο, που έλαβε χώρα τότε, για να την καταστήσει δόγμα στην Εκκλησία.

Μετά λοιπόν την εικονομαχική Σύνοδο του 815 μ.Χ. της Κωνσταντινουπόλεως, επί αυτοκράτορα Λέοντος του Ε΄. του Αρμένιου, που επανέφερε σε ισχύ τις αποφάσεις της εικονομαχικής Συνόδου του 754 μ.Χ. της Ιέρειας που τότε είχε ανακηρυχθεί ως Οικουμενική, ο Πανόσιος Θεόδωρος Στουδίτης ο Ομολογητής, ακολουθώντας την Ιερά Διδασκαλία της Εκκλησίας και την Απόφαση της Ζ΄. Οικουμενικής Συνόδου που καταδίκασε-αναθεμάτισε την εικονομαχία αλλά και όλες τις αιρέσεις και όλους τους αιρετικούς (δηλ. τους έθεσε εκτός Εκκλησίας) έως της συντελείας του αιώνος τούτου, εξεγέρθη εναντίον αυτής της ληστρικής συνόδου, διέκοψε κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με τους ακόμη μη τυπικά-Συνοδικά καθηρημένους αιρετικούς ψευδεπισκόπους και δε δεχόταν ως έγκυρα τα αιρετικά μυστήρια τους, υποστηρίζοντας, όπως είναι φυσικό, ότι όλοι οι αιρετικοί είναι εκτός Εκκλησίας.

Συγκεκριμένα, στις Τίμιες Επιστολές του, ο Πανόσιος Θεόδωρος ο Ηγούμενος της Μονής Στουδίου (ο μόνος Άγιος της Εκκλησίας που προσφωνείται Πανόσιος από το Συνοδικό της Ορθοδοξίας) αναφέρει:

  ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ        ΒΕΒΗΛΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

(ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΗ΄. Βασιλείω μονάζοντι) 

«...Από την εποχή των Αποστόλων και μετέπειτα, πολλές αιρέσεις με πολλούς τρόπους συγκρούστηκαν με την Εκκλησία, και παρουσιάστηκαν αντικανονικές πράξεις ή παραλείψεις.

Αλλά όμως, η Εκκλησία παρέμεινε με τον τρόπο που προειπώθηκε, αδιάσπαστη και άσπιλη, και θα παραμείνει μέχρι το τέλος της ιστορίας, με το να απομακρύνονται και να διώχνονται, από αυτήν (την Εκκλησία) εκείνοι που κακώς πίστεψαν και έπραξαν όπως αποδιώχνονται τα κύματα της θάλασσας από τα βράχια της παραλίας....» 

(ΕΠΙΣΤΟΛΗ 233. Κωνσταντίνω κουράτορι.) 

«...Γιατί η αίρεση είναι αδελφέ αληθινός βόθρος και παγίδα του διαβόλου, η δε κοινωνία αυτών αποχωρίζει από τον Χριστό αυτόν που την δέχεται και τον τοποθετεί έξω από την ποίμνη του Κυρίου την Εκκλησία.

Γιατί όσο διαφέρει το φως από το σκοτάδι, τόσο διαφέρει και η ορθόδοξη Μετάληψη από την αιρετική κοινωνία· γιατί η μεν φωτίζει τον μετέχοντα, η δε σκοτίζει, η μεν ενώνει με τον Χριστό, η δε με τον διάβολο, η μεν ζωοποιεί την ψυχή, η δε την θανατώνει....»

(ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΡΝΔ΄. Νικήτα ηγουμένω.) 

«...Όπως, λοιπόν, ο Θείος άρτος όταν μετέχεται από τους ορθοδόξους, κάνει όλους τους μετόχους ένα σώμα, έτσι λοιπόν και ο αιρετικός άρτος κάνει αυτούς που μετέχουν σ΄αυτόν ένα σώμα αντίθετο από τον Χριστό, και ο ματαιολόγος άδικα ματαιολογεί…

    Αφού αυτά έχουν έτσι, καθένας που κοινώνησε, δηλαδή που μετέλαβε τον φαρμακερό άρτο, δεν είναι αρνητής του Χριστού, έκθετος, ανόσιος, εάν δεν επανέλθει έστω με μετάνοια;…» 

(ΕΠΙΣΤΟΛΗ 534. Συμεών μονάζοντι.) 

«...Γιατί ποιά είναι η κοινωνία λέει ο Απόστολος ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, ή ποιά κοινή μερίδα υπάρχει του πιστού με τον άπιστο;

Αν λοιπόν το ποτήριο της ευλογίας είναι το αίμα του Χριστού και ο άρτος που κάνουμε κλάση είναι το σώμα του Χριστού (Θεία Ευχαριστία), είναι φανερό ότι και το αιρετικό ποτήριο και ο άρτος (αιρετικά μυστήρια) είναι κοινωνία του διαβόλου…»

(ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΔ΄. Ιγνατίω Τέκνω.) 

«  Η κοινωνία από τους αιρετικούς δεν είναι κοινός άρτος, αλλά δηλητήριο, που δεν βλάπτει το σώμα, αλλά αμαυρώνει και σκοτίζει την ψυχή.

Το να την ρίχνουμε και να την κρύβουμε δεν το λέω εγώ, αλλά εκείνοι που το κάνουν με φόβο, για τους οποίους μπορούμε να πούμε τούτο, ότι: «Πολλοί από τους άρχοντες πίστευαν Αυτόν (Κύριο ημών Ιησού Χριστό), αλλά δεν το ομολογούσαν επειδή φοβούνταν τους Φαρισαίους, για να μη γίνουν αποσυνάγωγοι. Γιατί αγάπησαν τη δόξα των ανθρώπων μάλλον, παρά τη δόξα του Θεού». Και εάν οι ευχές της λειτουργίας είναι των Ορθοδόξων, τί σημασία έχει αυτό, εάν γίνεται από αιρετικούς; Γιατί δεν πιστεύουν όπως πίστευε εκείνος που τις συνέταξε, ούτε και πιστεύουν σ’ αυτά που σημαίνουν οι λέξεις...

Έτσι λοιπόν, ούτε εδώ πιστεύει αυτά που λέγει, έστω και αν η λειτουργία είναι ορθόδοξη, αλλά αυτός φλυαρεί ανόητα, ή μάλλον εξυβρίζει, εμπαίζοντας τη λειτουργία, γιατί και οι γόητες και οι επαοιδοί χρησιμοποιούν θεϊκές ωδές στις δαιμονικές τελετές τους. 

Ο αβάπτιστος, εάν δεν υπάρχει ορθόδοξος ιερέας, να βαπτιστεί από μοναχό, ή αν δεν υπάρχει και μοναχός, από λαϊκόν, λέγοντας, Βαπτίζεται ο τάδε στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, παρά να πεθάνει αβάπτιστος· και έχει βαπτιστεί αληθινά. Γιατι «στην ανάγκη γίνεται και μετάθεση του νόμου», όπως έγινε παλιά και έχει αποδειχθεί.» 

(ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΡϞΖ΄. Δωροθέω τέκνω.) 

«...Εάν, όμως, δεν έγινε τίποτε από αυτά, αλλά κοινωνούσε με την αίρεση και δεν πρόλαβε να κοινωνήσει το Σώμα και Αίμα Του Κυρίου, επειδή ο άρτος εκείνος ήταν αιρετικός και όχι σώμα του Χριστού, δεν τολμώ να πω να γίνεται Λειτουργία γι’ αυτόν (γιατί τα θεία δεν είναι παιχνίδια)...«Γιατί καμμιά επικοινωνία δεν υπάρχει του φωτός προς το σκότος». Ούτε με τη μερίδα των ορθοδόξων να κατατάσσεται αυτός που δεν κοινωνεί με την ορθοδοξία ακόμα και την τελευταία ώρα…» 

(ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΡΟΔ΄. Φιλοθέω κτήτορι.) 

«... Το ότι λοιπόν απέχεις εντελώς από την κοινωνία με αιρετικούς και αγωνίσθηκες και απείχες, όπως λες, με την χάρη του Χριστού, και να εξακολουθήσεις να απέχεις ακόμα. Γιατί έτσι θα δείξεις την αγάπη και την κοινωνία σου με τον Θεό, αφού η αντίθετη κοινωνία σε χωρίζει από τον Χριστό... Γιατί η ακρίβεια απαιτεί αυτός που πιστεύει ορθά, να μην επικοινωνεί με τους ετεροδόξους ούτε στο φαγητό, ούτε στο πιοτό, ούτε και να έχει σχέσεις με αυτούς...» 

Ας μην προσπερνάμε, Χριστιανοί μου, τα σωτήρια λόγια των Αγίων της Εκκλησίας μας, που είναι ζωντανοί και που το Άγιον Πνεύμα ομιλεί δι' αυτών, διότι κινδυνεύουμε με το φοβερό αμάρτημα της βλασφημίας και τις συνέπειες που επιφέρει αυτό και στην παρούσα και στη μέλλουσα ζωή.

Ας σταθούμε, έστω και τώρα, προ των ευθυνών μας, ως Χριστιανοί και ας αδράξουμε τη μεγάλη ευκαιρία, που μας δίνει ο Κύριος, να Του αποδείξουμε την αγάπη μας, με αυταπάρνηση και ορθή ΟΜΟΛΟΓΙΑ, διακόπτοντας κάθε κοινωνία με τους βέβηλους εχθρούς Του, θυμούμενοι τα σωτήρια και προειδοποιητικά λόγια Του, στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, 18.4:

"Ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου, ἵνα μὴ συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς, καὶ ἵνα ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς μὴ λάβητε."

ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ-ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ