Ουδεμία συγκατάβασις χωρεί εις τα της πίστεως. Πότε απώλεσε την Θεία χάρη ο Ιούδας;; καθρέφτισμα στον οικουμενισμό.

Ουδεμία συγκατάβασις χωρεί εις τα της πίστεως. Πότε απώλεσε την Θεία χάρη ο Ιούδας;; καθρέφτισμα στον οικουμενισμό.

Για να κατανοήσουμε  το ζήτημα θα προβάλουμε  τα λόγια του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου που μιλάνε για τα όσα τεκταίνονται στον Μυστικό Δείπνο, όπου ο Σωτήρας, κατόπιν παράκλησης του πιο αγαπητού Του μαθητή, μας αποκαλύπτει ποιος ήταν αυτός που θα Τον πρόδιδε: «ἀποκρίνεται ὁ Ἰησοῦς· ἐκεῖνός ἐστιν ᾧ ἐγὼ βάψας τὸ ψωμίον ἐπιδώσω. καὶ ἐμβάψας τὸ ψωμίον δίδωσιν Ἰούδᾳ Σίμωνος Ἰσκαριώτῃ. καὶ μετὰ τὸ ψωμίον τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς.» (Ιω. 13, 26-27).

Με τη πρώτη ματιά, οι δυο ευαγγελικές περικοπές της παραπάνω αναφοράς θα λέγαμε ότι ίσως να μη έχουν καμία σχέση η μια με την άλλη ή με ότι εμείς έχουμε να αποδείξουμε, δηλαδή ότι ο αιρετικός - αρνητής της αλήθειας -  δεν δύναται να συνεργάζεται με τη Χάρη, κι’ αυτό από την στιγμή, ακριβώς, της  δημόσιας άρνησης του, και όχι όπως λανθασμένα υποστηρίζουν κάποιοι, μόνο έπειτα από την συνοδική καταδίκη η οποία ενδεχομένως να μην γίνει ποτέ λόγω συντεχνίας των υπόλοιπων αιρετικών. Αρα τι;; ο βλάσφημος θα έχει την Θεία χάρη με το έτσι θέλω; 

Παρατηρούμε στη πρώτη περικοπή, ότι και ο Ιούδας ήταν ανάμεσα στους δώδεκα και κατά συνέπεια και ο ίδιος έλαβε τη Χάρη της εξουσίας κατά των ακαθάρτων πνευμάτων, και παρόλα αυτά, στην περικοπή του Αγίου Ιωάννη παρατηρείται  επίσης, ότι ο Ιούδας δεν μπορεί πια να αντισταθεί στον σατανά έτσι ώστε να μην εισβάλλει μέσα του. Το Ευαγγέλιο λέει ότι ο σατανάς μπήκε σ’ αυτόν, με άλλα λόγια, ο Ιούδας εκείνη τη στιγμή δεν είχε πια την δύναμη, δεν είχε πια την Χάρη,  την οποία, από όσα διαβάσαμε, είχε λάβει για να έχει εξουσία κατά των δαιμόνων. 

Ποιό το δίδαγμα; Γιατί ο Ιούδας δεν είχε πλέον τη δύναμη;

Διότι όταν  πρόδωσε τον Χριστό απώλεσε τη Χάρη. Απώλεσε τη Χάρη όταν ξεστόμισε τις λέξεις «τί θέλετέ μοι δοῦναι, καὶ ἐγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν;» (Ματθ. 26,15).

Το γεγονός αυτό, της προδοσίας του Κυρίου, άφησε τον Ιούδα χωρίς δύναμη. Η περικοπή της παραπάνω αναφοράς μαρτυρεί ακριβώς πως ο Ιούδας, στο Μυστικό Δείπνο είχε [ήδη] απολέσει τη δύναμη [της Χάριτος] που είχε κάποτε λάβει.  

 Τα λόγια του Αγίου Αποστόλου Πέτρου υπογραμμίζουν μια φορά ακόμα ότι όποιος προδίδει τον Χριστό εκπίπτει της Χάριτος Του από τη στιγμή της προδοσίας: «καὶ προσευξάμενοι εἶπον· σὺ Κύριε, καρδιογνῶστα πάντων, ἀνάδειξον ὃν ἐξελέξω ἐκ τούτων τῶν δύο ἕνα, λαβεῖν τὸν κλῆρον τῆς διακονίας ταύτης καὶ ἀποστολῆς, ἐξ ἧς παρέβη Ἰούδας πορευθῆναι εἰς τὸν τόπον τὸν ἴδιον. (Πραξ. 1, 24-25)

 Είναι ηλίου φαεινότερο, πως ο Πέτρος, ο επικεφαλής των αποστόλων, μιλάει ξεκάθαρα ότι ο Ιούδας εξέπεσε της διακονίας, δηλαδή μόνος του προκάλεσε την ιδίαν πτώση, δια της άρνησης του. Δεν τον έβγαλε/(καθαίρεσε) κάποιος, δεν τον έβγαλε/(καθαίρεσε) ούτε καν η σύναξη των αποστόλων. Εξάλλου ο λόγος για την κλήρωση είναι ακριβώς για να αποδομηθεί η ερμηνεία που θα μπορούσε να υποστηρίζει ότι οι απόστολοι επέλεξαν κάποιον άλλον επειδή ο Ιούδας ήταν νεκρός γι’ αυτό αναφέρεται καθαρά

« ἐξ ἧς παρέβη Ἰούδας» , δεν αποπέμφθηκε, δεν εδιώχθη, αλλά παρέβη, παρέβη διότι αρνήθηκε τον Χριστό Κύριο.

 Ο Κύριος όλα μας τα έδειξε στα Ευαγγέλια  Και για να είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα τα όσα αφορούν τον καταδικασμένο και μη-καταδικασμένο αιρετικό ο Απόστολος Παύλος μας λέει:

«Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.» (Τιτ. 3, 10-11).

Οι Άγιοι Πατέρες, άξιοι συνεχιστές των Αγίων Αποστόλων, για να μην αφήνουν περιθώρια για άλλες ερμηνείες, αποφάσισαν στις Οικουμενικές Συνόδους ότι ο αιρετικός δεν μπορεί πια να συνεργαστεί με τη Χάρη, όντας εκτός Εκκλησίας

θα πρέπει να κάνουμε μια αποσαφήνιση μεγίστης σημασίας, επειδή πολλά λέγονται από αυτούς που υποστηρίζουν την ύπαρξη της Χάριτος στους οικουμενιστές, ως μη καταδικασμένους αιρετικούς: γιατί ο οικουμενισμός ονομάζεται παναίρεση ή αίρεση όλων των αιρέσεων.

Το μοιραίο λάθος που κάνουν οι περισσότεροι, όσον αφορά τον οικουμενισμό, είναι ότι τον θεωρούν ξεχωριστή αίρεση, όπως ήταν ο αρειανισμός, ο νεστοριανισμός, ο μονοθελητισμός, φιλιόκβε, κ.α. και περιμένουν μια σύνοδο προκειμένου να καταδικάσει την παναίρεση.

Εμείς ονομάζουμε τον οικουμενισμό παναίρεση επειδή ενσωματώνει ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΡΧΑΙΕΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ   και όλες τις σχετικά πρόσφατες με τα εκατοντάδες προτεσταντικά παρακλάδια και όλου του αιρετικού συνονθυλεύματος  του ΠΣΕ 

 Κατά συνέπεια  ο τάδε δεν αποτειχίστηκε  από μια νεοφανείσα, μη καταδικασμένη αίρεση, αλλά αποτειχιστηκε  από το ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΣΥΝΟΔΙΚΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ του οικουμενισμού  και όλου του αιρετικού συνονθυλεύματος του ΠΣΕ

 15ος Κανόνας της Ι-ΙΙ Κωνσταντινουπόλεως –

«… Οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες,. Οἱ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι.»

Ο κανόνας μας εξηγεί πολύ καθαρά και το ζήτημα της Χάριτος όταν μας λέει ότι, αποτειχιζόμεθα από ψευδοεπίσκοπους και ψευδοδιδάσκαλους.  

Τι σημαίνει αυτό;  Πως και δεν είναι πια πραγματικοί επίσκοποι;

Διότι δεν έχουν, πλέον, τη Χάρη.

Από πότε δεν έχουν, πλέον, τη Χάρη; 

«ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΩΣ»  δηλαδή, όταν εκπέσανε του διακονήματος όπως ο Ιούδας εξέπεσε του διακονήματος του αποστόλου, όταν ενώθηκε με το σκότος.  

 Όποιος αρνείται τον Χριστό, δεν μπορεί να συνεργάζεται πια με τη Χάρη, ακόμα κι’ αν είναι απόστολος, και τούτο προ κάθε συνοδικής καταδίκης.

 «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω.» (Γαλ. 1,8)

Στο επιχείρημα ότι και ο αιρετικός που δεν έχει καταδικαστεί συνοδικά έχει Χάρη και επομένως Θεία Μυστήρια, που τελεί  προς κατάκριμα αυτών που κοινωνούν, εν γνώσει, μεθ’ αυτά. Είναι πραγματικά ανήκουστο, για τον Χριστό να έχει μερίδιο με τον Βελίαρ, η  Αλήθεια να έχει μερίδιο με το ψέμα, το Φως να έχει μερίδιο με το σκοτάδι. 

… εὐσεβὴς μετὰ αἱρετικοῦ μήτε κατ' οἶκον συμπροσευχέσθω· «Τίς γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;»" (P. G. 1, 1136-1137).        καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· ( εφεσ. 5-11 )

Ποια  συμφωνία  έχει ο Χριστός με τον Διάβολο; ( αποστολικός 46’ )

                               Οἰκουμενισμός: Ὁ δούρειος ἵππος τοῦ ἀντιχρίστου!

 Δεῖτε τί εἶχε πεῖ ὁ  π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος:

 «Ὁ Οἰκουµενισµὸς εἶναι ἕνας δούρειος ἵππος, ὁ ὁποῖος κουβαλᾶ τὸν Ἀντίχριστο. Ναί, ναί! Καὶ ὅµως τὸ σύνθηµα, παρακαλῶ, τοῦ Οἰκουµενισµοῦ εἶναι: ἀγάπη! ἀγάπη! Καὶ ὑπηρέτησαν αὐτὸ τὸ σχῆµα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ ὑπηρέτησαν καὶ τὸ ὑπηρετοῦν αὐτὴ τὴν στιγµή, καὶ ὀρθόδοξοι κληρικοί, ἀνωτάτων μάλιστα βαθµῶν! Δυστύχηµα!

Ὁ µακαριστὸς πατὴρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔλεγε ὅτι ὁ Οἰκουµενισµὸς δὲν εἶναι µία αἵρεση, ἀλλὰ εἶναι παναίρεση, δηλαδὴ ἔχει µέσα ὅλες τὶς αἱρέσεις! Στὴν πραγματικότητα εἶναι µία κατάργηση τοῦ χριστιανισμοῦ. Καὶ ὅµως ἐµφανίζεται ἐν ὀνόµατι τῆς ἀγάπης! Καὶ ὅταν κανεὶς στραφεῖ ἐναντίον τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, τοῦ λένε ὅτι “στρέφεται ἐναντίον τῆς ἀγάπης, εἶναι κήρυκας τοῦ µίσους”.

Ὁ κήρυξ τοῦ μίσους; Ἔ, λοιπὸν γι’ αὐτὸ πρέπει, κάτω ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς δούρειους ἵππους, νὰ ξεχωρίσουμε, ἀγαπητοί μου, τὸν Ἀντίχριστον. Εἶναι ἀνάγκη, εἶναι ἀνάγκη, προσέξατέ το, διότι μπορεῖ νὰ μὴ ζήσουμε ἐμεῖς τὶς μέρες τοῦ Ἀντιχρίστου, μπορεῖ νὰ ἔχουμε πεθάνει – ἡ γενεά μας-, μπορεῖ νὰ εἶναι λίγο πιὸ κάτω, μπορεῖ σὲ 50 χρόνια, μπορεῖ νὰ εἶναι 100, 500, 1000 δὲν ξέρουμε, μπορεῖ νὰ εἶναι ὅμως καὶ μέσα τὴν προσεχῆ τριακονταετία. Κανεὶς δὲν ξέρει τίποτα, κανεὶς δὲν τὸ ξέρει. Τὰ σημάδια μόνο ἀρχίζουν νὰ γίνονται πολλά.

Δὲν ἔχει σημασία, ἂν ἁλωθοῦμε ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο ἢ τοὺς προδρόμους Του.

Ἐὰν σήμερα χαθοῦμε ἀπὸ τοὺς προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶναι σὰν νὰ χαθήκαμε ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο, εἶναι τὸ ἴδιο.

Δηλαδὴ σωτηρία δὲν ἔχουμε!»! Στῶμεν καλῶς!